PİNHAN MAHALLESİ | Mahalle Hikâyesi

7. Bölüm : Yüreğe Düşen Yangın.

İyi Okumalar

Bölüm şarkıları
(Yirmi7 - Muhtemel Aşk, - dedublüman - belki leyla the band - yokluğunda - Mehmet Erdem - Acıyı sevmek olur mu?")

7. Bölüme : Kalbe Düşen Yangın.

Yalan, en ağır müeebeti hakeden suçtu.

Cezası ağırdı, söyleyende çekiyordu cefasını, söylenen de. Herkese acı veriyor fakat dilden düşmüyordu. Şimdi kırgın gözleriyle uzaktan bizi izleyen adam'a ilk defa yalan söyleyecektim.

Ben onu terk ettiğimde içini rahatlatacak yada beni unumasını sağlayacak bir mektup bile bırakmamıştım. Gidiyorum bile dememiştim ben Asaf'a, çünkü ondan gitmek bile büyük bir yalan sayılırdı aslında.

Bakışları Kutaydan ayrıldı ve bana döndü, aşağıya doğru bakan elleri hareketlenir gibi oldu ama Asaf kıpırdamayı başaramıyordu. Baktım gözlerine fakat ilk defa gözlerinden kaçırdım bakışlarımı, öfkeyle baksın istedim. Ama böyle kırgın görmek istemedim koyu kahvelerini.

Ona söyleceğim ilk yalana hazırlandı dudaklarım, belki bu yüzden birbirine mıhlandı.

Asaf kendine gelebildi, ilk gözleri başka bir yere çevrildi, fakat o an ne düşlediyse kaşları çatık bir şekilde döndü bize. Ve ayakları hareketlendi, bacakları zorda olsa kuvvetlendi ve yanımıza doğru yürümeye başladı, bedenim biraz daha ona doğru çevrildi ve Kutay ile omuzlarımız birbirine değdi.

"Nalan." dedi Asaf, bakışlarını yüzümde dolaştırıyor mimiklerimi inceliyordu. Başım yere eğilmek için uğraşsada gözlerimi ondan alıkoyamıyordum.

"Asaf." dedim zoraki bir ses tonuyla. Sonra yapmam gereken şeyin farkına vardım ve titreyen elimi Kutayın koluna doladım.

"Kutay, erkek arkadaşım. Asafta.." her hangi bir sıfat bulamıyor konuşamıyordum, Asaf bir saniye kadar gözlerini kapadı ve geri açılan gözleri bana çok farklı bakmaya başladı. Bakışları Kutay'a sarılan ellerime indi. Daha üç gün önce benden istediği şey aklıma geldi.

"Nalan beni sevemeyen kalbin başkası için atmasın, kül olmuş yüreğimin hatırına."

Asaf'a sımsıkı sarılmak ve senden başka kimseyi sevmedim demek istiyordum. Fakat elimde olsa bile sarılamazdım ona, bana öyle bir bakıyordu ki bakışlarımı kırgın gözlerine sabitliyemiyordum.

"Asaf," dedim ve dudaklarımı ıslatıp kendimi konuşmaya zorladım, ama o an hiç beklemediğim bir şey oldu. Asaf Kutay'a elini uzattı.

"Asaf ben, Nalan'ın mahalleden arkadaşı." diyerek kendini Kutay'a tanıttı. Kutay ilk bana baktı, kırptığım gözlerimi farkettiğinde Asaf'a dönüp uzattığı eli tuttu. "Memnun oldum." dedi, Asaf zoraki bir şekilde güldü ve elini çekip bana döndü. "Birlikte mi?" durakladı ve boğazını temizledi. "Birlikte bu mahallede mi yaşayacaksınız?"

Başımı salladım hızla, "Benim evimde yaşayacağız bir süre. Yani-"açıklamaya yapmaya çalıştım fakat Asaf beni sözleriyle susturdu. "Tamam Nalan." dedi sertçe. "Benim acelem var gideyim ben."
Son kez Kutay'a baktı ve sıktığı dişleriyle hızla mahalleden yukarı doğru çıkıp yürümeye başladı. Asaf gözden kaybolur kaybolmaz ellerim yüzüme gitti ve ağlamamaya çalıştım. Sonra yüzümü gerdim ve ellerimi aşağıya indirip bomboş bakakaldım.

"Nalan?" Dedi Kutay sırtımı sıvazlıyarak. "Asaf hiç normal bakmadı, hiç normal davranmadı. Bu oyun canını çok yakacak." Sözleriyle birlikte ona döndü dolu gözlerim.