Destiny

Hoofdstuk 28 - verraders en bekentenissen

Ik wist niet hoeveel tijd er verstreken was, toen ik weer bijkwam. Ik wist niet meer waar ik was, en even wist ik ook niet meer wat er gebeurd was.

Helaas duurde dat moment niet lang, want voordat ik het wist kwam alles van de afgelopen uren weer terug. Als een bliksemschicht bij heldere hemel herinnerde ik wat er de afgelopen uren was gebeurd. En met die herinneringen kwam ook de ontwetendheid, want ik wist nog steeds niet precies wát er gebeurd was.

Toen ik mijn ogen opende, zag ik het wazige silhouet van mijn vader voor me. Zodra mijn netvlies het beeld scherpstelde, zag ik de ogen van mijn vader oplichten. "Ze is wakker!" hoorde ik hem roepen. Niet veel later werd mijn slaapkamerdeur geopend en liepen mijn moeder en zusje naar binnen. Louise ging naast me op het bed zitten, terwijl mijn moeder plaatsnam bij het voeteneind. Mijn vader was opgestaan om het raam open te zetten.

Langzaam bracht ik mijn hand naar mijn voorhoofd en masseerden mijn slapen. "Wat is er gebeurd?" fluisterde ik zachtjes, eerder tegen mezelf dan tegen mijn ouders. "Ik herinner me het etentje, en dat papa boos werd op Adam maar.. waarom?"

Toen ik de gepijnigde blikken van mijn ouders en Louise zag, schoot alles me weer te binnen. Het filmpje waar Levi Ryan aanreed, het berichtje dat Ryan was omgekomen bij een auto-ongeluk, de ruzie tussen mijn vader en Levi in de gang. Alle puzzelstukjes vielen op zijn plaats en mijn ogen sperden zich wijd open. "O mijn god," fluisterde ik.

"Levi.. Hij heeft iemand, zijn beste vriend, doodgereden?" Ik durfde het bijna niet uit te spreken en de woorden waren niet veel meer dan een fluistering. Toch waren ze goed te verstaan, omdat het verder doodstil was in mijn kamer. Mijn ogen vulden zich met tranen terwijl alles goed tot me doordrong. Mijn vader knikte langzaam. "Daar lijkt het wel op." Ook zijn stem klonk zacht. Het contrast tussen mijn vader nu, en net in de gang was onvoorstelbaar groot. Hoe woedend mijn vader net nog tegen Levi deed, hoe beheerst hij nu overkwam.

"Het ging vast niet expres," stamelde ik toen. "Ik bedoel, hij zou nooit zijn beste vriend met opzet iets aan willen doen, toch?" Ik haatte het dat mijn stem aarzelend klonk. Ik moest laten zien dat Levi niet was wie hij op dit moment leek te zijn. Ik boven iedereen moest weten dat hij anders was dan hoe hij op dit moment over kwam op mijn ouders.

Mijn vader schraapte zijn keel. "Luister, lieverd. We weten dat je Levi erg leuk vindt, maar je moet wel weten dat hij een verleden heeft. Een fout verleden." Ik keek mijn vader boos aan, ookal wist ik diep van binnen dat hij gelijk had. "Mensen veranderen," zei ik kortaf, en sloeg mijn ogen neer. "Levi is veranderd. Jij van alle mensen zou dat moeten weten." Mijn vader zuchtte terwijl hij op mijn bureaustoel ging zitten. Opnieuw schraapte hij zijn keel en keek naar mijn moeder, die zachtjes over mijn haren streek.

"Luister Valerie. We hebben de politie op de hoogte gebracht van deze.. gebeurtenis. Vanwege mijn band met Levi heb ik zijn identiteit niet bekend gemaakt, zodat hij tijd heeft om weg te komen voordat de politie hem vindt. We hebben voor deze beslissing gekozen zodat Levi ook bij jou uit de buurt blijft. We willen niet dat jij nog langer contact hebt met deze jongen. Deze crimineel."

Woede. Woede was de eerste emotie die ik voelde toen doordrong wat mijn vader zei. Hij en mijn moeder hadden het filmpje aan de politie laten zien. Het filmpje waarop zijn oud-leerling, zijn vríend, een jongen doodreed.

"Wát hebben jullie gedaan?" De walging in mijn stem was duidelijk hoorbaar. Ik sloeg de dekens van me af en begon te ijsberen door mijn kamer.

"Dit is het beste voor je Valerie, deze jongen brengt jou alleen maar in de problemen."

Hoe kon mijn vader dit doen, net terwijl ik eindelijk weer een beetje geluk en warmte voelde in mijn leven na die lange periode van kilte. Hij had alles verpest. Mijn vader had alles verpest!

"Contact zoeken met Levi heeft geen zin, ik heb zijn nummer uit je telefoon verwijderd. Tegen deze tijd is hij vast allang de grens over."

Ik krijste en ik gilde, alsof ik doorgedraaid was, gek was geworden. En zo voelde ik me ook.

"Verrader!" schreeuwde ik naar mijn vader terwijl ik hem uit woede een duw gaf. "Je bent een verrader!" Herhaalde ik terwijl ik woest de kamer uitbeende. Mijn moeder zat nog altijd op het bed, en Louise keek me met grote ogen aan, haar handen voor haar mond geslagen. Ik wist niet dat ik dit in me had, dat ik deze woede, deze háát kon voelen. Maar ik voelde het echt. Ik was nog nooit zo woedend, zo ziedend geweest in mijn hele leven.

Toen ik huilend van woede de trap afstampte bedacht ik me iets. Iets belangrijks wat precies op dít moment naar buiten gebracht moest worden, omdat het anders voor altijd verborgen zou blijven.

Ik stampte de trap weer op, mijn haren uit mijn gezicht vegend. Ik zag dat mijn handen zwart waren van de mascara die in zielige banen over mijn gezicht stroomde, maar dat was wel het laatste wat me kon schelen.

Ik gooide de deur van mijn slaapkamer weer open, waar ik mijn vader op mijn bed zag zitten, met zijn handen in het haar.

"Levi is verdomme de rede dat jij op dit moment leeft, besef je dat!" gilde ik terwijl mijn vader verschrikt opkeek.

"Híj heeft gezorgd voor een hartdonor op het moment dat jij op sterven lag!" De tranen liepen over mijn wangen en ik veegde ze woest uit mijn gezicht, omdat tranen een teken waren van zwakte, en zwak wilde ik op dit moment absoluut níet zijn.

"Levi heeft ervoor gezorgd dat jij het hart van zijn overleden broertje draagt. Je bent hem je leven schuldig, hoor je dat!" Mijn vaders mond was opengevallen, net als die van mijn moeder en Louise.

"John, wist jij dit?" Mijn moeders stem klonk koud. Ik schrok, zo had ik haar nog nooit gehoord.

"Natuurlijk wist hij dat niet," ik klonk bijna net zo koud als mijn moeder, hetzij dat mijn stem verstikt klonk van de tranen. "Maar het maakt niets meer uit. Hij heeft alles al verpest." Ik wees schuldbewust naar mijn vader, griste toen mijn handtas en sleutels van mijn bureau en beende met grote stappen mijn kamer uit, de trap af. Nog geen minuut later sloeg ik de voordeur met een grote klap achter me dicht.