Destiny

Hoofdstuk 13 - twintig smeltende bolletjes ijs

Dat was Levi's verhaal. Ik keek hem met grote ogen aan, voor hoelang weet ik niet, en liet tot me doordringen wat hij zojuist verteld had. Ik aarzelde even voordat ik zei: "Dus mijn vader.. draagt Nathans hart?!" Levi knikt langzaam. "Het was toeval en geluk dat ze dezelfde bloedgroep hadden" zegt hij zachtjes. Toeval?! Dit kan toch geen toeval meer zijn. Nathans hart zit in mijn vaders lichaam. Nathans hart zit in mijn vaders lichaam. Nathans dood is de reden dat mijn vader leeft. Dit en meer van dit soort gedachten springen er in mijn hoofd terwijl ik mijn ogen stijf dichtknijp en tegen de tranen moet vechten. Na een paar momenten openden mijn ogen zich langzaam. Toen ik naar Levi keek, zag ik dat hij me aanstaarde met een gepijnigde blik. "Sorry Valerie.." begon hij langzaam terwijl ik een onzichtbaar pluisje van mijn jas afveegde. "Het was niet mijn bedoeling om je pijn te doen, maar het was de enige manier om je vader, John, te redden. Ik snap dat je schrikt maar probeer me alsjeblieft te begrijpen."

Ik kon er niets aan doen, maar mijn ogen vulden zich alsnog met tranen. Ik wierp een dankbare blik op hem, die direct voor opluchting op zijn gezicht zorgde. "Je hebt mijn vader gered" mompelde ik zachtjes. "Het is verschrikkelijk dat Nathan de rede is van zijn gezondheid, maar dat jij er voor gezorgd hebt dat Nathans hart juist terecht is gekomen... daar zal ik je eeuwig dankbaar voor zijn."

In een opwelling sloeg ik mijn armen om hem heen. "Dankjewel" fluisterde ik tegen zijn wang, toen pas beseffend wat ik had gedaan. Ik schrok even, vond hij dit niet te intiem? Net toen ik langzaam los wilde laten, voelde ik zijn armen ook om mij heenslaan, en hij drukte zich tegen me aan. Zijn gezicht begroef hij in mijn haren en ik voelde hem glimlachen. Dan maakt hij zich los uit onze omhelzing, iets wat ik stiekem heel erg jammer vindt, want zijn luchtje is zo lekker dat ik bijna gehypnotiseerd raakte. Zijn hoofd was een beetje naar rechts gekanteld terwijl hij mij onderzoekend in zich opnam. Een beetje onzeker keek ik terug. "Is er iets..?" Hij zuchtte diep en glimlachte toen. "Ik heb ineens ontzettend behoefte aan ijs. Jij ook?" Daarna deed ik iets waarvan ik dacht dat het nooit zou kunnen op deze ellendige plek. Ik schiet in de lach, en mijn lach is voor het eerst sinds tijden weer oprecht. 

**

Een halfuur later stonden Levi en ik in een Italiaanse ijssalon net buiten de stad. Er waren wel twintig verschillende soorten ijs, waar ik onmogelijk uit kon kiezen. We stonden al zeker tien minuten voor de vitrine, maar steeds als ik dacht dat ik mijn keuze had gemaakt, zag ik weer een andere smaak die ik minstens net zo lekker vond. 

Ik merkte aan Levi dat hij ongeduldig begon te worden, want hij had zonder na te denken gewoon een bolletje aardbeienijs en vanilleijs besteld. Ik daarentegen wist het écht niet. Hulpeloos keek ik Levi aan; hij keek geamuseerd terug. "Kun je niet kiezen?" Ik zuchtte. "Nee, ik vind alle smaken bijna even lekker. Levi liep weg zonder om te kijken. Verbrouwereerd en een beetje beledigd bleef ik achter. "Okeee, doei?" zei ik tegen niemand in het bijzonder. Hij liep richting de ober waar hij zachtjes mee begon te praten. Ik zag ze beide naar mij kijken en de ober knikte langzaam terwijl er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Daarna haalde Levi zijn portomonee uit zijn achterzak en haalde er een briefje van vijftig uit. "Laat de rest maar zitten!" riep hij terwijl hij weer richting mij kwam lopen. Wat was hier aan de hand. 

Voor dat ik iets kon zeggen, gaf Levi me een klein duwtje tegen mijn schouder. "Kom Valerie, we gaan alvast zitten." Voordat ik kon protesteren - want ik had nog niet eens besteld - voelde ik Levi's warme hand op mijn onderrug terwijl hij me naar buiten leidde. Ik hapte naar adem en kon geen normaal woord meer uitbrengen. Al zijn warmte leek zich via onze aanraking door mijn hele lichaam te verspreiden en een intens geluksgevoel kwam bij me opzetten. 

Zou dit kunnen werken? Wij twee? Ik durfde er niet eens over na te denken. Dat wat Levi me net verteld had, over dat hij me al kende en... blijkbaar iets voor me voelde, deed me telkens weer naar adem happen. Wat ik voelde wist ik niet precies. Ik moest dit eerst allemaal laten bezinken. Hij bleef de broer van Nathan, maar aan de andere kant.. zou dat in de weg moeten staan? Ik wist het niet. Op dit moment was ik eigenlijk maar van één ding zeker: ik had zin in ijs.

Toen we eenmaal zaten begonnen we te praten over koetjes en kalfjes. Aan de sfeer was te merken dat we beiden besloten hadden om het zware gesprek op de begraafplaats achter ons te laten. Net toen ik mijn stoel naar achter schoof om even naar het toilet te gaan, zag ik de ober aan komen lopen met een gigantische ijscoupe. Ik giechelde en wees, zodat Levi kon zien waar ik het over had. "Wow, degene die had besteld heeft, heeft wel héle erge honger." In plaats van terug te lachen, wat ik eigenlijk wel verwacht had, keek Levi me alleen maar geamuseerd aan. "Wow niet te enthousiast hoor" zei ik een beetje beledigd om zijn timide reactie. 

Ik hoorde iemand achter me kuchten en toen ik me omdraaide zag ik pas dat het de ober met de enorme ijscoupe was. Hij keek op zijn briefje en zei toen: "Twintig bolletjes ijs voor mevrouw?" Ongelovig keek ik van Levi, naar de ijscoupe, de ober en weer terug terwijl de ober de ijscoupe voorzichtig op de tafel zette. "Heb je van elke smaak een bolletje besteld?" riep ik uit tegen Levi. Deze keer lachtte hij wel en knikte. "Maar wees maar niet te enthousaist, want ik wil de helft."