Destiny

Hoofdstuk 12 - Levi's verhaal

"Ik ben nooit het lieve, schattige jongetje geweest waar ouders trots op konden zijn. Mijn ouders werkten vroeger ontzettend veel door hun eigen bedrijf, waardoor er weinig aandacht aan mij werd geschonken. Zoals je misschien al weet ben ik zes jaar ouder dan Nathan en jij. Toen mijn moeder voor de tweede keer zwanger werd, stopte ze meteen met werken, waardoor Nathan alle aandacht kreeg die hij nodig had. Daar zat bij ons de oorzaak van onze tegenstrijdige karakters. Nathan groeide op als een lieve en zorgzame jongen, terwijl ik alleen maar ellende bracht. Doordat mijn ouders me zo weinig aandacht gaven, moest ik die aandacht ergens anders vandaan halen. Ik werd het vervelende kind op school waar alle docenten een hekel aan hadden. Ik haalde kattenkwaad uit met mijn vriendjes. We stalen stiekem pennen en stiften uit de voorraadkamer, we prikten af en toe een fietsband lek voor de grap, en we waren de grootste pestkoppen van de school. Natuurlijk is het egoïstisch om mijn ouders van al deze ellende de schuld te geven, maar ik kan niet anders dan denken dat ze er voor een groot deel verantwoordelijk voor zijn.

Toen ik elf was schold ik mijn zwangere lerares uit voor 'dik varken' waardoor ze huilend de klas uit liep en een week niet op school kwam. Later hoorde we dat ze een miskraam had gehad. Natuurlijk had ik helemaal niets met die miskraam te maken, maar de mensen op school linkten de gebeurtenissen wel aan elkaar waardoor de directeur het op een gegeven moment ook te horen kreeg. Hij besloot dat ik te ver was gegaan en dat ik naar een school moest voor 'probleemkinderen'. Nathan was ondertussen vijf, kon al lezen en tot honderd tellen en mijn ouders waren dolgelukkig met hem. Dit goede humeur werd echter niet op mij overgebracht. Toen de directeur belde met het nieuws dat ik de volgende week nog overgeplaatst zou worden naar een andere school waren mijn ouders laaiend. Ik mocht een week het huis niet uit en ik heb nog nooit zoveel geschreeuwd. Ik begon soms uit het niets om me heen te slaan en daar was mijn toenmalige slaapkamer de dupe van. Nu nog zijn er sporen te zien van mijn gewelddadige gedrag van die tijd. 

De dag brak aan dat ik in een taxi-busje werd opgehaald om naar mijn nieuwe school gebracht te worden. Toen ik wegreed keek ik achterom, en zag de opluchting in mijn ouders' ogen. Mijn ouders hadden de hoop dat mijn problemen hier verholpen zouden worden, en dat ik terug zou komen als beschaafd kind, maar ze hadden het mis. Mijn gedrag werd met de dag erger. Ik was een ontzettend opstandig rotjoch die zich afzette tegen de bevelen van anderen, en dan vooral volwassenen. Met vrienden stal ik om de haverklap onzinnige dingen uit winkels, en bekladde de straten met graffiti. Er was slechts één persoon die begrip voor mij kon opbrengen, en waarmee ik kon praten. Dat was jouw vader Valerie."

Met een ruk keek ik op, recht in de groene ogen van Levi. Langzaam begonnen alle puzzelstukjes op zijn plek te vallen, en snapte ik het. Mijn vader werkte als docent op een school, daar had hij nooit een woord over gelogen. Ik wist dat het een bijzondere school was, maar een school voor probleemkinderen..? Dat had ik zeker niet verawcht. Ik wist niet dat mijn vader met dat soort gevallen om kon gaan. Ik voelde me een slechte dochter, nooit had ik de interesse gehad om door te vragen over mijn vaders werk, terwijl ik er juist graag meer over had willen weten. 

Daarna drong de volgende shock pas tot me door. Levi kende mijn vader..? Het was allemaal net iets té toevallig als je het mij vroeg. Is dit dan het lot waar iedereen het altijd in boeken en films over heeft? Mijn hart voelde pas dat dit het begin was, en dat er nog veel meer ging komen. Levi was even stil geweest, en was nu waarschijnlijk mijn reactie aan het peilen. Ik probeerde met man en macht kalm te blijven. Toen ik hem aankeek, glimlachte hij droevig en praatte weer verder. 

"Tegen de tijd dat ik van school af kwam, was ik veertien. Het was nu pas tijd voor de middelbare school, want door mijn gedrag was ik twee keer blijven zitten. Ookal zat ik nu op een speciale school, mijn gedrag was in de loop van de tijd niet veel verbeterd. Mede hierdoor wilden mijn ouders niet dat ik terug naar huis kwam. Ik zou een slechte invloed op Nathan hebben, die inmiddels in de bloei van zijn kindertijd zat. Nu begrijp ik de keuze van mijn ouders, maar toen maakte het me zo ontzettend kwaad. Ik kreeg een appartement toegewezen in de jeugdzorg waar ik op mezelf kon wonen. Gek genoeg beviel het me prima. Ookal was ik nogal veertien, ik was heel erg zelfstandig geworden. Als ik behoefte had aan gezelschap sprak ik met je vader. Ookal was ik van zijn school af, we hielden nog steeds contact. Hij was de enige die begrip en medeleven toonde als ik dat nodig had, en hij verwachtte er niets voor terug. Als ik maanden niets van me liet horen, liet hij me met rust. Als ik vroeg of hij tijd voor me had, was het antwoord nooit nee."