Destiny

Hoofdstuk 21 - dubbele dates, maar geen dubbeldates

Ik merkte al snel dat mijn vader en Levi veel bij te praten hadden. Héél veel. Eerst bleef ik er vol goede moed bij zitten, maar al snel merkte ik dat mijn gezelschap overbodig was. Na wat gepraat over koetjes en kalfjes - oftewel: hoe Levi en ik elkaar kenden - was hun aandacht niet langer op mij gevestigd, waardoor me ik er een beetje voor spek en bonen bij voelde zitten.

Toen het half twee 's nachts was, had ik er genoeg van. Ik gaapte overdreven om te laten zien dat ik het écht niet meer wakker hield, en stond op. Voorzichtig schraapte ik mijn keel om mijn afscheid aan te kondigen. "Ik ga naar bed." Levi en mijn vader keken allebei om, alsof ze nu pas doorhadden dat ik er was. Mijn vader knikte langzaam en wenste me welterusten. Toen hij zijn hoofd weer had omgedraaid, keek ik Levi verwachtingsvol aan. Wat voor afscheid zou hij deze keer voor me in petto hebben.

"Welterusten Valerie," klonk er toonloos uit Levi's mond, waarna hij verder praatte tegen mijn vader alsof er niks gebeurd was. Toen ik hem verbouwereerd, en eerlijk gezegd een beetje verontwaardigd aankeek, trok hij een mondhoek omhoog in een kleine glimlach, die na een seconde helaas weer verdwenen was.

Teleurgesteld wendde ik mijn blik af en liep naar boven. Ik probeerde al zo min mogelijk hoge verwachtingen te hebben bij Levi, maar enigszins fysiek contact zoals een knuffel, of zelfs een hand vond ik wel meer dan gepast in deze situatie.

Waarom was deze jongen zo'n raadsel voor mij? Had hij zelf door dat hij zulke gemengde signalen gaf, of deed hij het onbewust? Ik kon het me haast niet voorstellen, maar het ergerde me wel. Hoe kon ik ooit op zo'n persoon bouwen, als ik niet eens wist hoe hij me in bepaalde situaties gedag zou zeggen.

Terwijl ik mijn tanden stond te poetsen, werd ik steeds verdrietiger. Misschien was dit wel helemaal geen goed idee. Levi was ouder en een totaal ander type dan ik. Daarnaast was hij de broer van mijn overleden vriend! Ik leek wel gek. Toch deed het me veel, want in die paar weken dat ik Levi kende, had hij mijn hart gestolen. Ik haalde ondertussen mijn make-up eraf en probeerde de tranen binnen te houden. Net toen ik mijn pyjama had aangetrokken en in bed gekropen was, trilde mijn telefoon.

Sorry. Ik ben een zak. Dat moment van net doen we nog een keer over, oké? L.

Bam. Weg verdrietig gevoel. Hallo vlinders. Is het mogelijk om zo snel van humeur te veranderen? Mijn onzekerheid verdween als sneeuw voor de zon en ik voelde me weer net zo gelukkig als daarvoor. En ik haatte mezelf erom. Waarom had ik niet meer zelfbeheersing, en viel ik voor elk klein ding wat Levi deed? Om nog een klein beetje waardigheid te behouden, besloot ik niks terug te sturen en meteen te gaan slapen. In mijn dromen werden de herinneringen van de afgelopen avond herhaald, met vele rare toevoegingen zoals pratende konijntjes en in brand vliegende paddenstoelen. Ach, van je fantasie moest je het hebben.

***

Toen ik de volgende ochtend aan de ontbijttafel aanschoof, gaapte ik en vroeg daarna aan Lucy en mijn moeder waar mijn vader gebleven was. Lucy keek me bevreemd aan. "Papa is niet wakker te krijgen. Het lijkt wel alsof hij net in slaap gevallen is!" Ik glimlachte naar haar en vertelde haar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Ik vertelde er alleen niet bij waarom, dat mocht mijn vader lekker zelf gaan uitleggen als hij ooit zou ontwaken uit dromenland.

Alsof de duvel ermee speelde, kwam mijn vader op dat moment de woonkamer binnen strompelen. Ik keek hem geamuseerd aan. "Goh. Laat geworden gisteren?" vroeg ik met een ondeugende glimlach om mijn gezicht. Lucy zat er nog steeds bij met een gezicht alsof ik net konijntjes heb uitgespuugd. Gelukkig verloste mijn vader haar uit haar lijden, want hij legde de situatie snel aan haar uit. Mijn moeder zat ondertussen gewoon aan haar koffie te nippen, die wist waarschijnlijk al vanaf het begin wat er speelde tussen Levi en mijn vader.

Mijn vader schraapte zijn keel en richtte zijn blik weer op mij. "Het was geweldig om die jongen weer eens te zien. Dankje Val. Ik weet niet hoe jij en Levi in contact zijn gekomen, maar het was leuk om hem weer te spreken." Shit. Hij mocht niet weten hoe het werkelijk zat tussen Levi en mij.

Niet dat ik dat zelf wel wist.

Snel vertelde ik dat Levi de oudere broer was van Nathan, wat resulteerde in groot opgezette ogen van mijn vader. Mijn moeder deed dit keer mee. Hier was ze duidelijk niet van op de hoogte. "Ik had het kunnen weten," zei mijn vader hoofdschuddend. "Die twee lijken inderdaad als twee druppels water op elkaar." Langzaam knikte ik, maar ik vertelde niet waaróm Levi had achtergehouden dat Nathan zijn kleine broertje was. Daarnaast wist ik vrij zeker dat mijn vader niet wist dat Nathan zijn hartdonor was, dus dat liet ik ook maar achterwege. Ik wist niet of Levi wilde dat mijn vader dat wist. En als hij dat wilde, dan mocht hij dat hem zelf vertellen.

Terug op mijn kamer pakte ik mijn mobiel en zag ik verschillende berichten van Anabel op mijn telefoon. Ze begonnen met "Hey, leef je nog?" en eindigde met "Als je me nu niet terugbelt is het oorlog."

Ik slikte. Zo te zien was Anabel niet gecharmeerd van mijn afwezigheid. Snel drukte ik op het belicoontje. De telefoon ging maar twee keer over voordat ze opnam.

"Hey dikke."

Ik zuchtte.

"Hoi Bel."

Het gesprek kwam neer op dat ik teveel te vertellen had om aan de telefoon te doen. Daarnaast moest Anabel overdag werken, waardoor ik maar voorstelde om 's avonds af te spreken in het cafeetje in het dorp.

***

Rond acht uur liep ik de woonkamer in om mijn ouders gedag te zeggen. Tot mijn verbazing was Louise nergens te bekennen, terwijl ze op dit tijdstip meestal op de bank genesteld zat. Daarnaast zag ik mijn vader chagrijnig voor zich uitstaren, terwijl mijn moeder met een samenzweerderige glimlach naar me opkeek.

"Waar is Loes?" vroeg ik nieuwsgierig.

Mijn ouders waren inmiddels zo aan het koosnaampje gewend die ik voor Louise had bedacht, dat ze hem soms zelf ook gebruikten. Behalve als Louise zelf meeluisterde, want dan was het oorlog.

Mijn vader mompelde iets onverstaanbaars, en mijn moeder keek me nog steeds eng glimlachend aan. "Je zusje heeft een date" zei ze mysterieus.

Ik schoot in de lach. Dat verklaarde waarom mijn vader nu op de bank zat te brommen.

"Kop op pap, voor alles is een eerste keer" zei ik lachend terwijl ik mijn schoenen aantrok.

Mijn vader zuchtte hoorbaar. "Dat betekent niet dat ik die eerste keer leuk hoef te vinden."