Destiny

Hoofdstuk 30 - het bizarre verslag van de afgelopen weken

Ik zuchtte. Waarom kennen vriendinnen elkaar zo goed? Ik hoefde niet eens meer te denken over het voortzetten van mijn leugen, Anabel had me al door op het moment dat ik mijn smoes vertelde aan de telefoon.

"Wat bedoel je precies?" piepte ik met droge mond. Misschien bedoelde ze wel iets heel anders, dan kon ik het nog mooi ontkennen.

Anabels blik veranderde in haar typische 'meen-je-dit-nou-serieus'-blik. "Kom op Valerie, zelfs mijn bejaarde tante Rietje had gemerkt dat je aan de telefoon tegen me loog."

Onbewust schoot ik, opnieuw, in de lach. Ik had tante Rietje één keer ontmoet in het bejaardentehuis waar ze woonde, omdat Anabel me al weken smeekten of ik een keer mee wilde gaan. Nadat ze er heilig van overtuigd was geraakt dat ik de reïncarnatie was van haar overleden kat, besloot ik er maar nooit meer terug te komen.

Ik zuchtte opnieuw en keek Anabel aan. "Het is nogal.. ingewikkeld, en ik had geen zin om het te vertellen, helemaal omdat jij nog in de feeststemming zit door onze examenuitslagen." Ze keek me aan met haar vastbesloten blik waaruit ik opmaakte dat ze geen genoegen nam met deze verklaring. Ik trok een wenkbrauw op en keek terug. "Goed dan." En toen vertelde ik alles wat ik zo lang voor haar verborgen had gehouden. Alles kwam er uit. De mooie momenten en herinneringen, maar ook alle ellende van vandaag. Het luchtte enorm op om alles er eindelijk uit te gooien, vooral omdat ik wist dat Anabel niet over me zou oordelen. Dat deed ze namelijk nooit en daar was ik haar ontzettend dankbaar voor. Toen ik eindelijk uitgepraat was bleef het een hele tijd stil.

"Tjonge," zei Anabel na een tijdje. "Dat is me nogal wat." Ik perste mijn lippen op elkaar en knikte langzaam. De tranen die weer begonnen waren met stromen, veegde ik uit mijn ooghoeken. Anabel reikte me een tissue aan die ik dankbaar aannam. Toen ik mijn gezicht afveegde, was de tissue zwart van alle overgebleven mascara op mijn gezicht. Ik moest er wel als een ontsnapte TBSer uitzien, dacht ik bij mezelf. Maar eigenlijk kon me dat helemaal niks schelen.

Toen ik opkeek zag ik Anabel kijken met een bedenkelijke blik op haar gezicht. Ze staarde voor zich uit en als ik kattenoren had, kon ik haar hersenen waarschijnlijk horen kraken.

"Die gast.." zei ze toen. "Die Levi bedoel ik. Je vindt hem echt leuk, hè?" Opnieuw knikte ik, mijn lippen nog steeds op elkaar geperst. "Ja." Het licht knagende schuldgevoel wat ik al sinds het begin van deze hele achtbaan voel, kwam weer naar boven.

Eigenlijk had ik nooit goed over de hele situatie nagedacht. Niet écht goed. Het gebeurde gewoon allemaal en ik liet me er in meesleuren zonder na te denken over eventuele consequenties. Nu ik het voor het eerst hardop uitgesproken had, leek het wel alsof ik het nu pas écht toegeef aan mezelf. Ik besefte me nu pas hoe raar het moest zijn voor de buitenwereld.

Als je mij een maand geleden had verteld in wat voor situatie ik nu zou zitten, had ik het nooit geloofd.

Kort samengevat: mijn ex-vriendje was een jaar geleden overleden omdat hij werd aangereden door een dronken bestuurder. De dader was de beste vriend van zijn verdwenen broer, die nu inmiddels weer is aangereden en overleden door de verdwenen broer zelf. Ohja en dan nog iets: mijn vader kreeg op dezelfde dag als mijn ex-vriendje een hartaanval, en draagt nu het donorhart van mijn overleden ex-vriendje omdat de verdwenen broer daarvoor gezorgd heeft.

Bovendien denk ik dat ik verliefd ben geworden op de verdwenen, oudere en aantrekkelijke oudere broer van mijn ex.

De broer nu een voortvluchtige is.

Jep, bizar.

"We moeten hem vinden," klonk er toen een stem uit de verte. Met mijn gedachten zat ik mijlenver weg, waardoor het pas een tijdje later tot me doordrong dat Anabel weer was gaan praten. "Ik meen het Valerie." Langzaam scheurde ik mijn blik los van mijn handen, die nog altijd trillend in mijn schoot lagen. Ik keek Anabel aan en zag dat haar ogen nog vastberadener stonden dan anders.

"Ik bedoel, jij vindt die jongen leuk en hij vindt jou ook leuk. Er zijn misschien wat.. complicaties, maar als het meant to be is, dan moeten we jullie weer bij elkaar brengen! Dat is wat een lot altijd heeft gewild!"

Eén van de redenen waarom ik zo van Anabel hield, is dat ze meer vertrouwen en discipline had dan dat ik ooit zou durven dromen. Ook nu weer sleepte ze me mee in haar rivier van vertrouwen en vastberadenheid. Zonder haar zou ik nooit zo ver zijn gekomen. Ik wist gewoon zeker dat ze niet zou stoppen met dit 'plan' zonder haar doel te bereiken. Haar doel op dit moment was Levi vinden. En dat deed ze voor mij. Niet uit eigenbelang, niet omdat ze er zelf beter van werd, maar omdat haar ziel net zo puur was als dat van een engel. En ze had het zelf niet eens door.

Daarom kon ik op dat moment niets anders zeggen dan: "Ik doe mee."