Destiny

Hoofdstuk 8 - een onverwachte ontmoeting

Toen ik een halfuur later de bus uitstapte, had de zon plaatsgemaakt voor wolken en een fris briesje, waar mijn humeur zich snel op aanpaste. Ik had geen zin om naar huis te gaan, want dat zou betekenen dat ik de rest van de middag alleen zou zijn met mijn gedachten. Anabel bleef zitten, want die moest er drie haltes later uit. Doordat ik nogal aan de rand van ons dorp woonde, in een oude boerderij, was de dichtstbijzijnde bushalte een kwartier fietsen. Ik deed een schietgebedje waarin ik hoopte dat het droog zou blijven. Als ik in iets geen zin had, was het wel fietsen in de regen. De bus reed weg en ik zwaaide naar Anabel, waarna ik me omdraaide om naar mijn fiets te lopen.

Tenminste, dat probeerde ik. In plaats daarvan knalde ik tegen iemand op. "Au!" riep ik verschrikt uit, ookal deed het eigenlijk helemaal geen pijn. "Sorry" zei ik daarna verontschuldigend, terwijl ik nog niet eens wist tegen wie ik eigenlijk opgeknald was. Als ik dat namelijk had geweten, had ik waarschijnlijk heel anders gereageerd. 

De persoon tegenover me was minstens een kop groter dan ik, waardoor ik mijn hoofd moest kantelen om zijn gezicht te zien. Hij stond nog steeds dicht bij me, waardoor ik de spieren onder zijn shirt tegen mijnlijf voelde. Toen zijn gezicht de mijne ontmoette, deed ik een sprongetje naar achter van schrik. Uit mijn mond kwam een kreetje. Snel herstelde ik me en sloeg mijn armen over elkaar. "Jij" kwam er uit mijn mond. Ik vroeg me af of hij het gehoord had, want hij vertrok geen spier en mijn stem had best wel zachtjes geklonken. Voor me stond Levi, de jongen die me gisteravond naar binnen had geloosd in de kroeg. De kroeg waar ik met Ryan had gezoend, notabene. Kon het nog ingewikkelder?

"L..Levi. Jij bent het." Ik klink zo stuntelig dat ik mezelf wel iets kan doen. Hij zal ook wel denken, wat een idioot is zij. Levi keek me met een lege blik aan, maar bij het horen van zijn naam kroop zijn linker mondhoek iets omhoog in iets wat je een glimlach zou kunnen noemen. "Valerie" knikte hij. "Wat ontzettend toevallig dat ik jou hier tref." De opmerking klonk zo sarcastisch dat ik er niks van geloofde. Verschrikt kijk ik hem aan, want hoe wist hij in godsnaam mijn naam? Ik kon mezelf niet beheersen en besloot het maar gelijk te vragen. "Ehm.. Hoe weet jij hoe ik heet? Naar mijn weten heb ik jou dat niet verteld" Ik probeerde stoer te klinken, maar ik plaats daarvan klonk ik aarzelend, wat Levi opnieuw deed glimlachen. 

"Ryan heeft het me verteld" zei hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ryan? Als in dé Ryan?!

"Pardon?" reageerde ik verontwaardigd. In mijn hoofd speelden zich allerlei scenario's af. Hij bedoelde waarschijnlijk een andere Ryan. Hoeveel Ryan's bestaan er wel niet op deze wereld? Vast héél erg veel. Mijn gedachten sloegen op volle toeren zodat ik bijna niet hoorde wat Levi antwoordde.

"Ja, dezelfde Ryan waarmee jij gister hebt lopen zoenen." Hij zei het zo droog dat mijn ogen bijna uit hun kassen puilden. Mijn mond viel open van verbazing. Ik wist me geen houding te geven en besloot daarom maar mijn armen over elkaar te slaan, en zo boos mogelijk te kijken. "Ik wist niet dat jij en Ryan elkaar kende?" vroeg ik aan Levi, die mijn houding kopieerde en nu ook met zijn armen over elkaar gekruisd stond. Zijn ogen ontmoetten even de mijne toen ik sprak, waarna hij me strak bleef aankijken en zei: "Jij weet wel meer niet, Valerie." Hij sprak mijn naam met zoveel betekenis uit, dat ik me bijna afvroeg of ik deze jongen echt pas één keer ontmoet had. Daarna sloeg hij zijn ogen neer en schopte met zijn schoen tegen een steentje. 

"Leg het me dan uit" zei ik kleintjes. Ik was in de war. Levi gedroeg zich vreemd. Ontzettend arrogant en vervelend, maar er was nog iets anders. Iets waar ik niet helemaal mijn vinger op kon leggen. Ik zag hem een moment nadenken, waarschijnlijk over één of andere leugen die ik straks te horen krijg. Daarna haalt hij zijn schouders op en strijkt er een nonchalante uitdrukking over zijn gezicht. "Ryan is mijn beste vriend. Ik heb hem gevraagd om met jou in contact te komen gisteravond om te controleren of jij wel echt bent wie ik denk. Het was absoluut niet de bedoeling dat hij je zou zoenen." Hij spreekt het laatste woord met zoveel woede uit, dat ik er bijna bang van wordt. Maar tijd om bang te worden heb ik niet, want ik ben veel te druk bezig met het verwerken van de informatie die ik zojuist heb gehoord. Ryan. Beste vriend van Levi. 

Dit was echt heel erg vreemd. Levi kende mij al?

Het leek wel alsof hij mijn gedachten kon lezen, want hij deed een stap dichterbij en zijn ogen stonden serieus. Hij stond zo dichtbij dat ik zijn parfum kon ruiken, die me tegelijkertijd vlinders gaf en de rillingen over mijn rug liet lopen. Ik slikte de brok in mijn keel weg. Nathans parfum.. 

"Jij kent mij misschien niet Valerie, maar ik ken jou wel. Sterker nog, ik weet ontzettend veel over je. Het is geen toeval dat onze paden kruisen." 

Mijn adem stokte in mijn keel en ik moest al mijn moed en innerlijke kracht bij elkaar rapen om te antwoorden. "Hoe.." Voordat ik echter verder kon praten, had hij me al onderbroken. Zijn halve glimlach van daarnet had plaatsgemaakt voor een emotie die ik nog niet eerder bij hem had gezien. Ik zie voor het eerst sinds ik Levi ken - voor zover je zo iemand kan kennen - emotie. En niet zomaar een emotie. In zijn ogen weerspiegelde iets wat ik niet bij hem verwacht had: pijn, en schuld. 

De woorden die hij daarna uitsprak zorgden ervoor dat mijn knieën slap werden en ik mijn best moest doen om niet flauw te vallen.

"Nathan.." hij aarzelde even voordat hij verder praatte. "Nathan was mijn broertje."