Destiny

Hoofdstuk 24 - zo sportief als een zeekoe

De rest van de avond verliep gelukkig zonder verdere problemen. Doordat Louise nu deel uitmaakte van het gezelschap, konden Anabel en ik niet verder praten over Levi. Daarom hadden we het meer over koetjes en kalfjes, totdat Louise aangaf dat ze toch liever naar huis ging.

Ik twijfelde even, maar besloot toen om ook mee te gaan, omdat mijn ouders vast vervelende vragen gingen stellen die ik haar niet alleen wilde laten opknappen. Anabel fietste een stukje met ons mee, maar toen we afscheid genomen hadden is het het stuk wat we samen terugfietsen naar huis akelig stil.

Dat zorgde er alleen maar voor dat mijn woede over Ryan toenam. Louise zal haar eerste date altijd zo herinneren, en dat gunde ik haar absoluut niet. "Het komt wel goed Loes," zei ik zachtjes. Ze reageerde niet eens boos op mijn koosnaampje voor haar, maar staarde alleen maar met een lege blik voor zich uit.

Toen we thuis aankwamen hadden we één of ander vaag verhaal bedacht over wat we tegen onze ouders gingen zeggen. We vertelden dat Louise in hetzelfde café als ik haar afspraakje had, maar dat de jongen plotseling weg moest, waardoor Louise bij mij en Anabel was aangeschoven. Het klinkt nog niet eens zo verkeerd, en niet alles is gelogen, maar nog altijd beter dan de waarheid. Voor nu.

***

De volgende ochtend werd ik wakker van het getril van mijn telefoon. Slaperig wreef ik in mijn ogen en keek op mijn wekker. 7.02. Welke gek stuurde me om 7.02 een bericht?!

Chagrijnig unlockte ik mijn telefoon om te kijken wie mijn nachtrust verstoorde. Toen ik zag wie het was, was mijn chagrijnige humeur als sneeuw voor de zon verdwenen. "Levi" verzuchtte ik zachtjes terwijl er een geluksgevoel kwam opborrelen. Wat was er nou een betere manier om wakker te worden?

Helaas was zijn berichtje niet heel zoetsappig. Hij stuurde dat het met Ryan geregeld is en dat hij ons nooit weer zal lastigvallen. Opgelucht haalde ik adem, weer een zorg minder. Wat dit voor gevolgen voor Ryan had, wist ik niet, maar daar maakte ik me ook niet druk om. Hij was immers degene die mijn leven op eerdere momenten verpestte.

Toen ging er een schok door me heen en realiseerde ik me wat voor dag het was. Vandaag kreeg ik mijn examenuitslag! Direct voelde ik de zenuwen door mijn lijf gieren en begin ik te trillen. Ik had de laatste dagen zoveel andere dingen aan mijn hoofd dat ik de belangrijkste dag van mijn middelbare school carrière vergeten was! Ik sloeg de dekens van me af en trok mijn badjas over mijn pyjama aan. Slapen kon ik nu toch niet meer. Ook al gingen mijn examens goed, ik bleef de zenuwen houden.

Rond het middaguur zou ik gebeld worden door mijn mentor met, hopelijk, goed bericht. Mijn ouders moesten in de ochtend beide werken, en zouden rond half één thuis zijn, zodat ik wat support zou hebben bij dit zenuwslopende moment. Nu ik toch al wakker was, en het nog niet eens acht uur was, had ik nog vier uur om me te vervelen. Lees: mezelf gek te maken van spanning.

Om de tijd te doden, besloot ik een rondje hard te lopen. Ik was net zo sportief als een zeekoe, maar op dit soort momenten was hardlopen een goede oplossing om mijn hoofd leeg te maken en enigszins tot rust te komen. Dat ik meer wandelde dan rende, maakte voor nu even niet uit. Het ging erom dat ik afleiding had en even in beweging was.

Het was prachtig weer, dus trok ik een kort sportbroekje aan met een losvallend shirt eroverheen. Een moment nadat ik de deur achter me dicht had getrokken, slaakte ik een kreet van ergernis. Ik besefte me dat ik vergeten was om de huissleutel mee te nemen, waardoor ik het huis niet meer in kon als ik terugkwam. "Stomme oliebol!" siste ik tegen mezelf, maar natuurlijk had ik daar helemaal niks aan. Nog vier uur voordat mijn ouders thuis zouden komen. Víér! Wat moet ik in hemelsnaam vier uur lang doen. Het enige pluspuntje was dat de zon scheen, waardoor het in ieder geval geen enorme straf was om buiten te zijn.

Ik begon maar langzaam richting de dijk te joggen, ik zou me later wel druk maken over het akkefietje van de sleutel. De dijk in ons dorp was ongeveer vijf en een halve kilometer lang, en lag vanzelfsprekend iets hoger dan de rest van het dorp. Dit gaf een prachtig uitzicht over het dorp zelf, maar ook over de omliggende weilanden, vooral nu het zulk mooi weer was. Ik woonde aan een rivier, waardoor de dijk noodzakelijk was in de herfst en winter, maar voor in de zomer leverde het vooral mooie plaatjes op.

Net toen ik mijn tempo iets opvoerde en mezelf eens wilde testen op doorzettingsvermogen, schrok ik me wild van een ambulance die op de autoweg naast me langs raasde. Kort daarna volgde een politieauto, beide wagens stootten loeiende sirene's uit. Het geluid van de sirenes ging werkelijk door merg en been, en ik kon het niet helpen of er kwamen allerlei flashbacks terug van de verschrikkelijke tijd die ik een halfjaar geleden had meegemaakt met Nathan en mijn vader.

Zodra de auto's uit het zicht waren, jogde ik weer verder en probeerde er niet meer aan te denken. Ik was ongeveer op driekwart en vond het wel weer genoeg geweest, waardoor ik de rest van het stuk naar huis wandelde. Dat zorgde er ook weer voor dat ik iets korter zou moeten wachten straks.

Toen mijn huis in zicht kwam, slaakte ik een kreetje van verheuging. De knalrode Mini Cooper van mijn buren stond op de oprit, wat betekende dat ik toch wél een manier naar binnen had.

Na mijn vaders ongeluk besloten mijn ouders huissleutels uit te wisselen met onze buren, zodat het gevoel van zekerheid voor ons , maar vooral voor mij iets vergroot werd. Nu was er misschien geen sprake van een noodgeval, maar het kwam zeker goed van pas dat de buren nu al thuis waren.

Ik glimlachte terwijl ik op de bel drukte. Het lot stond vandaag aan mij kant, hopelijk had dat ook invloed op mijn examenuitslag.