Destiny

Hoofdstuk 7 - broodjes gezond en bikini's

Nog geen kwartier later kwam een andere serveerster ons eten brengen. Verbaasd keek ik naar de bar, waar Ryan ons met een zuur gezicht stond op te nemen. Ik had de neiging om mijn tong naar hem uit te steken, maar dat leek me toch een beetje onvolwassen. Toen ik mijn hoofd weer omdraaide en naar Anabel keek, schoot ik in de lach. Ze had zich al helemaal op haar broodje gestort. "Bel" begon ik voorzichtig terwijl ik mijn hand naar haar gezicht bracht. "Er zit sla in je haar." Anabel reageerde precies zoals ik verwachtte. Ze slaakte een gilletje en begon in haar handtas te graaien naar een klein spiegeltje. Ongemerkt rolde ik met mijn ogen en begon rustig aan mijn broodje tonijnsalade. 

Toen we de rekening hadden gekregen, kwam ik erachter dat ik geen contant geld bij me had. Ik snoof naar mijn lege portomonnee en schoof mijn stoel naar achter. "Ik moet pinnen" zei ik tegen Anabel. Ze had alleen geen aandacht voor me want ze was druk bezig met het borstelen van haar haren waar zonet nog sla in gehangen had. Ze mompelde afwezig iets terug wat ik niet eens kon verstaan, waarna ik mijn schouders ophaalde en richting de bar liep. 

Helaas stond Ryan daar nog steeds met een zuur gezicht naar me te kijken. "Hallo zonnestraaltje" zei ik sarcastisch tegen hem. Hij leek het sarcasme alleen niet te begrijpen, want zijn hele gezicht klaarde op en hij worp een vriendelijke glimlach naar me. "Valerie" zei hij opgewekt. "Je wilt dus nog wel met me praten." Ik kon mezelf wel wurgen. Ik was officieel de slechtste friendzoner ooit. Nu dacht hij zeker dat ik hem opeens weer wél zag zitten. Met een nogal medelevende glimlach hield ik mijn pinpas omhoog. "Ik kom alleen even betalen" zei ik, en ik wierp snel een blik op Anabel. Ik zag tot mijn grote verbazing dat ze was gestopt met haar haren borstelen. Nu keek ze verveeld voor zich uit, waardoor ik graag wilde opschieten. 

Toen ik me weer omdraaide stond Ryan opeens vlak naast me. Hij was achter de bar vandaan gekomen en veegde zijn handen af aan zijn schort. Zijn grote, bruine ogen zochten de mijne, en ik was eerlijk gezegd even overrompeld door zijn knapheid, maar herstelde gelukkig al snel. Ik schraapte mijn keel en sloeg mijn ogen neer. "Dus eh.. Pinnen graag" zei ik zachtjes terwijl ik mijn ogen weer voorzichtig langs zijn gezicht liet gaan. Zijn volle lippen vormden zich in een schreve grijns die echt héél aantrekkelijk was. "Valerie" zei Ryan zacht terwijl hij zijn hoofd dichterbij de mijne bracht. Nee. Dit kon niet toch? Hij kon me hier toch niet gaan zoenen of zoiets? Maar zijn lippen gingen niet naar de mijne, maar bleven hangen bij mijn oor. Zijn fluisterende stem gaf me kippenvel. "Ik hou het pinautomaat al vijf minuten naar jou gericht" klonk zijn stem heel dichtbij. Meteen deed ik een stap naar achter en begon zenuwachtig te lachen. "Echt? Haha... ha. Oh." Ik kon mezelf wel wat doen. "Niet gezien" en ik gaf hem een schaapachtige grijns die er vast debiel uit gezien heeft. Met een woest gebaar pakte ik het pinautomaat uit zijn handen, stak mijn pinpas erin en typte driftig mijn pincode in. Toen de drie goedkeurende piepjes klonken, trok ik mijn pinpas er met zo'n geweld uit dat ik bang was dat ie zou breken. "Wil je het bonnet-" voordat hij verder kon praten griste ik het bonnetje uit zijn handen, riep veel te hard "Nou doei he!" en sleurde Anabel mee het café uit. Eén ding was duidelijk: ik was een idioot. 

Eenmaal buiten kwam ik weer een beetje tot bedaren door de frisse lucht. Ik had nog geen twee stappen gezet of voelde al een stomp tegen mijn arm. "Au!" riep ik verontwaardigd uit naar Anabel, die me met een boze blik aankeek. "Ik snap echt niet waar jij last van hebt, hoor" snauwde ze. "Die jongen is echt knap en heeft intresse in jou. En alles wat jij doet, is hem afwimpelen!"

Ik zuchtte, want ik wist dat ze gelijk had. Zij wist alleen niets over de belofte die ik een halfjaar geleden met mezelf had gesloten. Nooit meer zou ik me hechten aan een jongen, het zou vroeg of laat toch alleen maar uitdraaien op ellende. Dat ik later eenzaam met katten op de bank zou eindigen, kon me niet heel veel schelen. 

"Ik weet het niet Bel.. Ik ben gewoon bang dat de geschiedenis zich herhaalt.." zei ik voorzichtig. Ze gaf me een medelevende blik en een knuffel, die nogal onhandig was doordat we nog steeds aan het lopen waren. "Ik snap het Val" zei ze liefdevol terug. "Maar je kan niet voor eeuwig in het verleden blijven hangen. Een beetje actie in je leven is goed voor je." Ik gaf haar een glimlach terug en knikte. Ze had gelijk, dat wist ik. Ik was alleen nog niet klaar om dat aan mezelf toe te geven. 

Mijn gedachten werden verstoord door een gilletje die alleen maar van Anabel kon zijn. "BIKINI'S!" schreeuwde ze in mijn oor. Verontwaardigd keek ik haar aan. "Hé, ik sta hier hoor!" riep ik terug met een hand over mijn oor met een nu beschadigde trommelvlies. Maar Anabel was al drie meter verderop, bij de ingang van de lingeriezaak. "Vijftig procent korting" zei ze zwijmelend terwijl ze al vijf bikini's in haar handen had. Ik begon hard te lachen. Haar gezicht leek op de hartjes-emoticon die ik zo vaak op WhatsApp gebruikte. Ze moest nog net niet kwijlen. "Valerie, kom snel! Er is ook zat in jouw maat!" Nog steeds lachend kwam ik dichterbij, maar ik had eerlijk gezegd niet zo veel zin om bikini's te passen. 

Anabel was altijd al de mooiste geweest van ons twee. Ik wist dat, iedereen wist dat, en dat had ik lang geleden al geaccepteerd. Toch vond ik het in dit soort situaties vervelend om mezelf letterlijk bloot te geven. Anabel had een Spaanse moeder, waardoor ze altijd een zomers tintje op haar huis had. Daarna zat ze in het beste hockeyteam van de plaatselijke club, waardoor haar lichaam perfect afgetraind was. Ik ging af en toe een rondje hardlopen, maar was altijd al mollig geweest. Dat was gewoon mijn bouw en kon ik verder niks aan doen. Daarnaast was ik altijd bleek, ik werd ook amper bruin en verbrandde juist heel snel. Op dit soort momenten haatte ik het dan ook om naast Anabel voor de spiegel te staan. 

Uiteindelijk kocht ik één bikini en Anabel zeven. Ze lachtte breed naar de mannelijke verkoper terwijl hij haar D-cup bikini's scande. Een beetje beschaamd legde ik mijn kleinere cup bikini op de toonbank, maar de verkoper had alleen maar aandacht voor Anabel, die dagelijks net zo veel flirtte als dat een koe gras eet. Heel veel geflirt dus. 

Na afgerekend te hebben liepen we dezelfde weg terug naar de bushalte. We liepen weer langs het cafeetje waar Ryan werkt, en ik kon het niet laten om naar binnen te kijken. Hij was op dat moment net de tafeltjes aan het schoonmaken, waardoor zijn gespierde armen heel goed uitkwamen. Zijn shirt was iets omhoog gekropen waardoor ik een stukje van zijn getrainde buik kon zien. Snel wendde ik mijn blik af en negeerde de kriebels in mijn buik. Stop Valerie, laat hem los, sprak ik mezelf toe, maar voor mij was dat moeilijker gezegd dan gedaan. Sinds Nathan had ik me nooit meer in de buurt van een jongen gewaagd, gewoon omdat ik bang was dat het weer zo verkeerd afliep als de vorige keer, en dan weer gekwetst werd. 

Niet dat Nathan er iets aan kon doen dat hij aangereden werd door een dronken bestuurder, maar gekwetst was ik zeker. Na dit voorval was ik een tijd zo van slag dat ik niet eens naar jongens kon kijken zonder tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel te krijgen. Nu, een halfjaar later, had ik mezelf één keer laten gaan en ik haatte mezelf erom. Wat had je dan gedacht? vroeg ik mezelf af terwijl Anabel vrolijk tegen me aan liep te babbelen. Af en toe mompelde ik een "Ja inderdaad" of een "Nee dat vind ik ook" terug, zodat ze niet merkte dat ik met mijn gedachten heel ergens anders zat. 

Ik voelde me bijna schuldig tegenover Nathan toen ik aan Ryan dacht. Een knappe en oudere jongen zoals hij valt niet op doodnormale en saaie meisjes zoals ik. Dat moest ik maar gewoon accepteren en het hele voorval van gisteravond proberen te vergeten.