Destiny

Hoofdstuk 10 - een geheim afspraakje

Toen ik wakker werd, was het al twaalf uur 's middags, waaruit bleek dat ik mijn slaap blijkbaar hard nodig had. Ik ging meteen uit bed, want ik had nog maar twee uur voor mijn afspraak met Levi, en ik moest de nodige voorbereidingen treffen. 

Ik was en bleef een meisje, en Levi was en bleef één van de knapste mensen die ik ooit in levende lijve had gezien. Het was niet raar als ik er daardoor ook op mijn paasbest uit wilde zien, toch?

Slaperig liep ik naar mijn spiegel en moest mijn best doen om niet te zuchten. Er zou nog wel heel veel moeten gebeuren, wilde ik er straks mooi uitzien. Op dit moment zag mijn haar eruit alsof twee vogels er een nest in hadden gebouwd. 

Toen ik een enigszins normale outfit - voor mijn doen - aan had getrokken, liep ik naar beneden om te lunchen. Mijn haar had ik omhoog gestoken in een hoge paardenstaart, waardoor ik me daar in ieder geval geen zorgen over hoefde te maken. Ik had een lichtblauwe broek aangetrokken met daarop een wit doorschijnend blousje. Het was gelukkig prachtig weer waardoor ik iets luchtigs aan kon trekken. 

Eenmaal aan de ontbijttafel, zat ik tegenover mijn vader die de krant zat te lezen en af en toe nipte aan zijn mok met een foto van mij en Louise erop. De geur van zijn koffie drong mijn neus binnen, en ik trok zonder het door te hebben mijn neus op. Als het aan mij lag, moest de zwarte koffie van mijn vader verboden worden. "Wat ga je vandaag doen?" Mijn vaders stem verstoorde mijn gedachten terwijl ik een broodje met hagelslag stond klaar te maken. Afwezig en zonder na te denken antwoordde ik: "Oh, ik heb afgesproken met Levi." Daarna bedacht ik me pas wat ik gezegd had, en dat mijn vader natuurlijk nog nooit van ene Levi gehoord had. Ik keek hem aan en verwachtte en niet-begrijpende blik, maar in plaats daarvan zag ik zijn kaken aanspannen. Zijn handen omklemden de mok stevig en op zijn gezicht zag ik een emotie verschijnen die ik niet begreep. Het was een mengeling van verdriet, angst en.. spijt? 

Ik snapte er niets van, maar tijd om ernaar te vragen had ik niet, want het was al kwart voor twee. Snel propte ik mijn boterham naar binnen, gaf mijn vader een kus en riep dat ik tegen het avondeten wel weer terug zou zijn. Daarna pakte ik snel mijn handtas met portomonnee en mobiel, sjorde mijn gammele fiets de schuur uit en fietste snel naar het park. Ik had zo het idee dat Levi het niet op prijs zou stellen als ik te laat zou komen.

Niet dat dat me iets kon schelen.

Dacht ik. 

Terwijl ik naar het park fietste, keek ik om de haverklap op mijn mobiel om te zien hoe laat het was. Ik was ruim op tijd, zag er relatief goed uit voor mijn doen en had eigenlijk niets te vrezen.

Behalve dat ik de jongen die ik zo ging zien amper kende. Misschien verzon hij wel gewoon alles.

Bij die gedachte kreeg ik het spaans benauwd, dus begon ik maar snel aan leukere dingen te denken en focuste me op het fietsen.

Toen ik aankwam op de afgesproken plek, zag ik tot mijn grote ergenis dat Levi er nog niet was. Pff. Mij een beetje rondbevelen, en dan zelf niet op komen dagen? Typisch iets voor hem, dacht ik boos terwijl ik op een bankje neerplofte.  De tien minuten daarna zat ik doelloos Candy Crush te spelen op mijn mobiel, terwijl ik in mijn hoofd Levi al op talloze manieren gemarteld had. 

Net toen ik voor de zoveelste keer het level niet gehaald had, en mijn best moest doen om mijn mobiel niet in de sloot te gooien, hoorde ik gekuch achter me. "Valerie." Zijn lage stem klonk dichterbij dan verwacht, en onbewust verstijfde ik.  Er liep een rilling over mijn rug, maar of die van angst was, of van iets anders, wist ik niet. 

Als verdoofd stond ik op en draaide me om. Onhandig tilde ik mijn hand op en deed een beweging die iets van zwaaien moest voorstellen. "Hai Levi. Dat werd tijd." Zijn mondhoek kroop een fractie van een seconde omhoog, maar daarna keek hij me weer nietszeggend aan, zoals hij eigenlijk altijd deed. 

"Ben je klaar voor de waarheid?" Hij maakte zoals gewoonlijk geen woorden vuil aan de situatie. Langzaam knikte ik, mijn hart bonkend in mijn keel. Mijn gedachten voerden tweestrijd met zichzelf: aan de ene kant was ik zó benieuwd naar Adams verhaal, maar aan de andere kant ben ik doodsbang voor de waarheid. Wat als het afgelopen jaar uit mijn leven maar een illusie bleek te zijn? Nathan heeft zijn broer voor me verborgen gehouden, terwijl ik dacht dat we geen geheimen voor elkaar hadden. Zou de rede dan echt zo erg zijn? 

Of Levi de waarheid zal vertellen is nog maar de vraag, maar aan de andere kant.. Ik heb een emotie bij hem gezien die sowieso niet gespeeld was. De pijn en verdriet in zijn ogen toen hij over Nathan praatte.. dat kan haast niet gelogen zijn. 

En dus besloot ik hem te vertrouwen. In ieder geval voor nu. 

Dat vertrouwen werd al gelijk op de proef gesteld, want zonder ook maar iets te zeggen draaide Levi zich om en liep weg. Voordat ik kon protesteren, waren mijn benen al in beweging en begonnen ze Levi te volgen. 

We liepen richting een parkeerplaats, Levi liep nog altijd een paar meter voor me zodat ik in de gaten kon houden waar hij heen ging. Er leek uit het niets een glimmende zwarte auto op te doemen. Hij was prachtig, dat moest ik Levi nageven. Want terwijl ik de auto met open mond stond aan te gapen, was hij er naartoe gelopen en klopte trots op de moterkap, waarmee hij natuurlijk wilde laten zien dat dit zijn auto was. Ook zijn irritante, scheve glimlach was terug. Toen viel me pas op dat de ramen geblindeerd waren. Ik slikte even, dat beloofde niet veel goeds. 

Zonder verder ook maar aandacht aan mij te besteden, stapte hij in de auto en wachtte af. 

Pfoeh, hij dacht zeker dat ik zomaar naast hem kwam zitten? Nou, dan had hij dat mooi fout. 

Met grote stappen liep ik naar het raampje aan de bestuuderderskant en klopte driftig een paar keer op het raampje. Met een verveelde uitdrukking op zijn gezicht deed Levi het raampje open en keek me aan. Zijn kaken maakte kauwende bewegingen, waaruit ik opmaakte dat hij op een kauwgompje aan het kauwen was. 

"Ik ga dus niet bij een vreemde in de auto zitten" zei ik besluitvaardig en sloeg mijn armen over elkaar. Ha, ik zou wel eens even laten zien dat ik niet dom was. Hij zou nu vast weer uitstappen.

In plaats daarvan haalde Levi zijn schouders op en zei: "Dan niet." Daarna draaide hij aan de sleutel en startte de motor. "Fijne dag verder" zei hij terwijl zijn irritante grijns weer verscheen. 

Shit. 

Ik had twee keuzes: of bij deze vreemde, irritante, woestaantrekkelijke jongen instappen en eindelijk de antwoorden krijgen waar ik zo verlangde, of niets doen en gek worden van ontwetendheid.

Hoe erg ik mezelf er ook voor haatte, ik koos voor het eerste. Ik zuchtte luid en rolde met mijn ogen, maar Levi had allang gezien dat hij gewonnen had, want zijn grijns werd breder. 

"Ik heb niet de hele dag de tijd, Valerie."

En zo gebeurde het dat ik toch bij deze vreemde jongen in zijn veel te dure auto belandde.