რამდენიმე თვის შემდეგ
რამდენი ხანია აღარ მომიწერიაა"
სულ ამ წინადადებით ვიწყებ წერას..
არცერთს, დრო აღარ გვყოფნის რომ საკუთარ თავთან მარტო დავრჩეთ..
უკვე ძალიან ბევრი ფანი გვყავს...
ძალიან მინდა რომ თითოელი ჩვენ ფანს-არმის კითხვები დავუსვა..
რატომ მოგწონვართ? რადგან ბევრს ვშრომობთ? მაგრამ ამას ხომ სხვა აიდოლებიც, აკეთებენ?რატომ მაინცდამაინც ჩვენ?რა მოგეწონათ ჩვენში? რა ვართ თქვენთვის?
ამაზე ყოველთვის ვფიქრობ..
როდესაც სოც.ქსელში ვხედავ ჩვენზე ედითებს.. ჩვენზე და იასამნისფერ ოკეანეზე.. როდესაც ვუყურებ, მათ ედითებს და ვფიქრობ,
მათ არ შეუძლიათ ჩვენს კონცერტებზე წამოსვლა..
ვგრძნობ, როგორ იტანჯებიან, ის არმები რომლებსაც ჩვენი ნახვა ოცნებად რჩებათ..
მაგრამ არმი! თუ ოდესმე, ამ დღიურს წაიკითხავ.. მინდა გითხრა რომ, ჯერ ყველაფერი წინ გაქვს! მერწმუნე, ჩვენ ყოველთვის ვიარსებებთ...
ყოველ წამს შენთან ვართ!შეიძლება ვერ გვხედავ და გგონია რომ შენი არსებობის შესახებ არ ვიცით.. მაგრამ დამიჯერებ? მე ამას ვგრძნობ! ვგრძნობ და ვიცი რომ სადღაც, ყველა პატარა კუნჭულში მაინც ხარ არმი..
არმიიიიიიიიიიიიიიი!
მიყვარხარრრ!
I PURPLE YOU ARMY 💜
[მეორე დღე]
[დღიური]
ახლა შევეცდები ხოლმე რომ ხშირად მოგწერო..
ჯონგუკთან ურთიერთობა, თანდათან გამომისწორდა..
ახლა ისიც კარგად მოლაპარაკება... თუ ისევ მის სულელურ ხუმრობებს არ ჩავთვლით..
გუშინ, მე და გუკი მაღაზიაში წავედით.."დედიკო" ჯინმა რაღაცეები დაგვავალა..
გუკს არ უნდოდა სტაფებთან ერთად, წასვლა ამიტომ ფეხით წავედით..
გზად ცოტახანს ხმა არ ამოგვიღია..
შემდეგ ჯონგუკმა დაიწყო
–ჯიმინ..
–გისმენ-მეგონა რამე მნიშვნელოვანს მეტყოდა მაგრამ ამაოდ..
–ჯინმა რა დაგვავალა?
–მე რა ჩემი ფეხები ვიცი?შენ გითხრა-არააა რა სულელიაა
–ხო კარგი რაიყო..
ჩვენ მაღაზიიდან გამოვედით.. ცოტა გზაც გავიარეთ და გუკმა პარკში შესვლა მთხოვა.. მე დავთანხმდი და იქვე სკამზე ჩამოვჯექით..
ხმა არცერთს, არ ამოგვიღია სანამ ვიღაცამ, უკნიდან ჯონგუკს ვარდი არ მიაწოდა?!ეს ვინ იყოოოოოოო??!
–გამომართვი
–არა მადლობა!-უთხრა ღიმილით
–და შენ კიარ გაძლევ-გაოგნებულმა შეხედა გუკიმ
–შენს შეყვარებულს მიართვი შვილო!
–არ მყავს-ისევ მორიდებით უპასუხა გუკიმ რაზეც მე უკვე სიცილისგან ვიკეცებოდი.
–გვერდით ვინ გიზის მაშ?-ოჰ ნუთუ??ამანაც შემატყო რომ მიყვარს!
–იის...ის ბიჭია..ის ჩემი... ის ჩემი მეგობარიაა-დაიბნა ბიჭი.
–რაა?ისეთი ლამაზიაააა გოგო მეგონა(🙂)არაუშავს!გამომართვი და მიეცი რაიყო განა ბიჭების სიყვარული არ არსებობს?-აი ამაზე ჯონგუკს უკვე დასცხა და მე ვეღარ ვჩერდებოდი... იმხელა ხმაზე ვიცინოდი, რომ მთელი პარკი მე მიყურებდა..გუკმა მორიდებით გამოართვა, წითელი ვარდი და მე მომცა..ისევ გულიანად გავიცინე და გამოვართვი..
უკვე მოვდიოდით რომ ჯონგუკმა დაიწყო საუბარი..
–ბოდიში თუ უხერხულად იგრძენი თავი.
–არ იყო საჭირო გამოგერთვა–სერიოზულად, ვთქვი და თან მის, მოცემულ ვარდს ვუყურებდი და ხელში ვატრიალებდი..ცოტა არ იყოს მიხაროდა კიდეც;
–შენ მართლაც ლამაზი ხარ!-როგორ ველოდი მისგან წესიერ კომპლიმენტს;
–ამას ახლა რატომ მეუბნები?
–რრა??-ვერ მიხვდა რაც ვუთხარი?
–რატომ მაშინ არ ფიქრობდი როდესაც ყველაზე ბოლოს მასახელებდი სილამაზეზე...
ჯონგუკი გაშრა.. გაბრაზდა,ეწყინა;
ეწყინაა??რატომ?მე ხომ უბრალოდ "მოსაბეზრებელი პაკ ჯიმინი" ვარ?
–ჯიმინ მე...-არვაცადე სიტყვის დასრულება რომ მე გავაგრძელე
–დავიღალე, ტაქსი უნდა გავაჩერო..
ცოტახანში სახლში მივედით. ჯინს ყველაფერი მივუტანეთ და ოთახებში ავედით..
მე, ახლა ლოგინზე ვზივარ და გიყვები დღევანდელ ამბავს;
მის ნაჩუქარ, წითელ ვარდს დავყურებ და გიჟივით ვიღიმი..
არვიცი მაგრამ ძალიან მიხარია;
მისი სიტყვები "ჯიმინ, შენ მართლა ლამაზი ხარ" რომ მახსენდება მუცელში პეპლები მყავს..
(მეცც😭🦋)
ნეტავ ახლა ის რას აკეთებს?საერთოდ ვახსოვარ?ფიქრობს ჩემზე?
მოვედიიი😚🙃
