Author's pov
მთელი ღამე ჩახუტებულებს ეძინათ.
რიჟრაჟზე,ჯონგუკმა გაიღვიძა და დაინახა როგორ ეკროდა ჯიმინი მის სხეულს.
მას ჯერ თვალები დაუწყლიანდა, ცოტათი მაინც რომ წარმოედგინა, თუ რა შეიძლება მოსვლოდა ჯიმინის მისი ასეთი "ცივი" საქციელის გულისთვის.. თავის თავს ვერ აპატიებდა;
შემდეგ ხელი აიღო და ჯიმინის ლოყაზე ფერება დაიწყო
–ის ისეთი.. ისეთი ნაზია-ამის თქმა ხმამაღლა მოუვიდა
–ვიცით!-ჯიმინს ეძინა?! უკნიდან იუნგი იდგა და თავზე დაჰყურებდა ჯიგუკს.
–რაა? შენ ვინ ჩემი ფეხ...იუნგიიიი!აქ რა გინდა-გაბრაზდა ჯონი
–რაღაც დამრჩა და უნდა წამეღო-თავი გაიმართლა მინმა. სინამდვილეში კი სპეციალურად შემოვიდა რომ ენახა ოდნავ მაინც თუ გაუმართლებდა თავის ერთგულ მეგობარს... პაკ ჯიმინს.
მან ფოტოებიც კი გადუღო ბიჭებს, მაგრამ ჯონგუკმა გაიღვიძა,დამალვა ვეღარ მოასწრო და თავი გაიმართლაა.
–ამ დილაუთენიასს? დღისით ვერ წამოიღებდი?
–ეე, ენა დაიმოკლე და მითხარი შენ და ჯიმინი ერთად რატომ წევხართ!-მაინც წამოსცდა იუნგის
–შენი რასაქმეაა!
–იცოდე თუ გულს ატკენ!დავივიწყებ რომ ჩემი პატარა ძმა და ბითიესის წევრი ხარ!
–იუნგგიიი!-დაიყვირა მძინარე ჯიმინმა‐მე მივუწექი გვერდით! ეშინ..
–მინდოდა და გვერდით მომიწვა! მერე რაა?-შეაწყვეტინა ჯონგუკმა.
–აჰჰჰ გაჩერდით თქვენი თავი არ მაქ!იუნგს წადი დაიძინეეე!მერე მთელი დღე ვერ დგები ლოგინიდან!-დაიყვირა ჯიმინმა და უფრო კარგად მიეკრო ჯონგუკის სხეულს.
ჯონგუკი ასეთი ბედნიერი არასდროს ყოფილა.. როდესაც თავისი საყვარელი ადამიანი მას იცავს და ეჭუტება. ჯიგუკმა ბედნიერად მოხვიეს, ერთმანეთს ხელები და სიზმრებში გადაეშვნენ.
კარგად უნდა გამოეძინათ რადგან ხვალ დიდი დღე იყო! ხვალ მილიონ არმის უნდა შეხვედრილიყვნენ..
მილიონი არმი უნდა გაეხარებინათ. მილიონისთვის კი გული ეტკინათ.
მაგრამ ეს ხომ მათი ბრალი არ იყო?მათაც ხომ უნდოდათ რომ ყველა კუთხე კუნჭულიდან "მოეკრიფათ" არმი და დაუსრულებელ ოკეანეში ენახათ? მათაც ხომ ისევ ისე სტკიოდათ გული?!
