–და ვინ თქვა რომ მივდივარ?-უცბად დაიჩურჩულა პაკმა
–რრა ჯიმინნნნ? გაიღვიძეეე? ჯიმინნნ დამიბრუნდიი?!-ხტუნვა დაიწყო ჯონმა და ჯიმინს მოეხვია.
–გაიღვიძააა?-შემოვარდა ჯინი და სხვებიც შემოჰყვნენ.
–თქვენი დედაც, ასეთი სიყვარულის მწამს!-თავზე ხელი შემოირტყა იუნგიმ.
–რ რა?-გვერდით მდგომი თეჰიონი გაგიჟებული უყურებდა იუნგის
"ამანაც იცის?"ფიქრობდა მაგრამ ახლა ამის დრო არ იყო, მოჩიმ გაიღვიძა.
–რრა არა არაფერი.
-ყველა ჯიმინს მივარდა
–ჯიმინნ როგორ ხარ პატარავ?-იკითხა ჯინმა
–თქვენ რომ დაგინახეთ უკეთ გავხდი.
–თქვენ რა იტირეეთ?-გაეცინა ჯიმინს.
–ჯონგუკკ!თვალები დასიებული გაქვს, არ თქვა რომ ჩემს გამო იტირე-გადაიხარხაარა მინმა.
–ჰა? რა სისულელეაა!-თავი გაიმართლაა ჯონგუკმა და ჯიმინს ხელი გაუშვა.
–არა არ გვიტირია! და არც გვინერვიულია! დებილი ხარ?? ლამის კვდებოდი და რა გეგონა გავიცინებდიით?კი ვიტირეთ და ვინერვიულეთ კიდეც!ყველაზე მეტად კი ჯონგუკმა ინერვიულა. საავადმყოფოში ის და იუნგი დარჩნენ ღამით.-თქვა ნამჯუნმა
–ეიიიი! როგორ არ გრცხვენიაათ, მე ვინერვიულე ყველაზე მეტი და ახლა მიმიშვით ჩემს წიწილასთან!-გაბრაზდა თეჰი და ყველა პალატიდან გაყარა.
–ჯიმინნნნ! მეგონა რამე დაგემართაა-აქვითინდა თე.
–ასე გიყვარვარ?-ჰკითხა პაკმა რა დროსაც კიმისგან გაბრაზებული მზერა მიიღო.
–არ გრცხვენიააააა! იდიოტო! მიყვარხარრრ აბა რა!-უთხრა და ჩაეხუტა.
ჯიმინთან ყოველ წუთს შემოდიოდნენ ბიჭები. მარტო არ ტოვებდნენ.
-ახლა მე შევალ-თქვა ჯონმა და პალატაში შევიდა. შესვლისთანავე დაინახა თუ როგორ იწვა მისი "სიყვარული" და რა მშვიდად გაჰყურებდა ფანჯარას.
–ჯიმინ...-ამოიბუტბუტა გუკმა
–ქუქ.. შემოდი.
–კარგად ხარ?-იკითხა ჯონგუკმა და მის გვერდით სკამზე ჩამოჯდა.
–შედარებით უკეთესად... იცი, შემეშინდა.-უპასუხა ჯიმინმა და თვალებში შეხედა.
–მეც... მეგონა რომ წახვიდოდი...-ჯიმინს ამაზე მხოლოდ გაეღიმა.
–რა გაცინეებს? იცი მაინც როგორ ვინერვიულეე? რა მეშველებო...-უცბად სიტყვა შეწყვიტა ჯონგუკმა.
–რატომ ნერვიულობდი? მე ხომ "უბრალო" მეგობარი ვარ!-თვალი თვალში გაუყარა პაკმა.
–სულელი ხაარ? მე შენ მი...
არაფერი! უბრალოდ ჩემი მეგობარი ხარ და ვინერვიულე, რამე ცუდი დავაშავეე?-ისევ დაიბნა ჯონგუკი.
