ისინი ერთმანეთს ზურგით ეხებოდნენ, რომ არა ხის კარები რომელიც მათ შორის იდგა...
ერთამენთის შეხებას კარები უშლიდა ხელს...
ერთამენთის სიყვარულს კი სქესი და ხალხი!
ჯიგუკს კარებზე "მიყუდებულები"
ჩაეძინათ.. ტირილში სევდაში და სიყვარულში ერთნაირად ეფლობოდნენ..
იტანჯებოდნენ, იტანჯებოდნენ ისე როგორც არმის დაწერილ ფიკებში...
(თითქოს ეს ფიკი არ იყოს :დ)
და მაინც რა ძნელია როცა შენი საუკეთესო "ბიჭი" მეგობარი გიყვარს არაა?
თან შენც რომ ბიჭი ხარ..
პაკ ჯიმინი რამდენი წელი ელოდა ამას, და დღეს დადგა ეგ ნანატრი დღეც... და უბრალოდ ვერ გაუძლო..
რატომ? რატომ აუცრუვდა გული? მას ხომ ჯერ კიდევ უყვარდაა?
რა საინტერესოა კიდევ უყვარდაა?
ხომარ დანებდა? ხომარ დათმო თავის სიყვარული?
ჯიმინს წელის ტკივილმა გამოაფხიზლა და გაიღვიძა თუ არა დაინახა სადაც "იჯდა" და ეძინა..
კარები გააღო, დიდი იმედებით რომ ჯონგუკი იქ არ იქნებოდა მაგრამ კარის გაღებისთანავე სხეული ფეხებთან გაუგორდა..
–ვაიმეე.. ჯჯონგუკ!-შეეშინდა? აბა როგორია შუა ღამისას, ოთახიდან რომ გადიხარ და გასვლისას ვიღაცის "დევივით" სხეული გაცემა ზედ..
ჯიმინი ჩაიმუხლა და ჯონგუკის თავი კალთაში ჩაიდო..
(ვითომ არ გაუღვიძია რაა)
–ჯონგუკ.. რა.. რა იყო დღევანდელი საქციელიი?- ბოდავს ჯიმინი და მისი ანგელოზივით თვალები წყლით ივსება..
–რატომ მტანჯავდი ამდენი ხანიი!რატომ... ახლაც მიყენებ არა?-ჩურჩულებდა პაკი.. რა დროსაც ჯონგუკს გაეღვიძა..
ჯონი ქვემოდან უყურებდა ჯიმინის სახეს.. ხედავდა როგორ სველდებოდა მისი "სიყვარულის" ფითქინა სახე და როგორ ეცემოდა მას სახეზე, ჯიმინის ცრემლები..
ჯონგუკი წამოდგა და ჯიმინს გვერდით მიუჯდა..
კედელს ეყუდებოდნენ და ერთმანეთის გვერდიგვერდ ისხდნენ..
