Bana gülümseyerek bakıyordu. Tim çatışmaya devam ederken "Komutanım, sen bana çok şey öğrettin. Senin sayende Asil timine girdim, beni time sen aldın." dedi. Veda konuşması yapıyordu. "Böyle konuşma Selim, emrime uyacaksın oğlum. Ölmek yasak." dedim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
••••••••
Dayanılmaz, yakıcı bir acı. Yüreğimin tam ortasında saatler geçtikçe filizlenip büyüyen, büyüdükçe daha fazla canımı yakan bir acı. Gördüğümüz işkenceler miydi bu kadar canımı yakan, yoksa yediğimiz dayaklar mı ? Aslında hiçbiriydi. Bu daha çok, bir inat uğruna hepimizi kurban etmemin acısıydı.
Yaşanılanların sebebi olmak, istemeden de olsa.
O hainin, bir şekilde benimle bağlantısı olması ve kardeşim dediğim dört adamın gözümün önünde işkence çekmesi. Sevdiğim adamın sürekli önüme atlaması, zarar görmesi ama yine de beni alıp götürdüklerine yaşadığı korku, çaresizlik.
İçimde yeşeren acının tek bir ismi yoktu, bunlarla var olmuştu.
Bebek, bebeğimiz.
Yaşamadığına dair hiçbir yan etki göstermediği gibi, yaşadığını anlamam için de her hangi bir tepki vermiyordu.
Hâlâ bizimle miydi bilmiyordum. Miniğim, daha dünyaya gelmeden hayattan alacağı en büyük zararı almıştı. Bunu ona annesi yaşatmıştı, o sebep olmuştu.
Eğer hâlâ buradaysan, annen seni çok seviyor. Ne olur beni bırakma. Biraz daha sıkı tutun annene. Bizim en iyi yaptığımız şeyi yap, savaş ve kazan. Yalvarırım.
Birkaç saat önce beni tekrardan buraya attıklarında, hareket edecek halim bile yoktu. Saatlerdir bıraktıkları şekilde yatıyordum. Hafif kanamam olduğu için zor bir gece geçirmiştim ama durmuştu, bebeğim hâlâ benimleydi. Ben onun annesiydim, hissediyordum. Timin nasıl olduğum hakkında sordukları sorulara da hep aynı soruyla karşılık vermiştim 'Siz iyi misiniz?' çünkü vicdan azabım çektiğim acıdan daha büyüktü.
Bazı anlarda sayamasam da, şu an esir düşmemizin üzerinden 48 saat kadar geçmişti. Ağrım git gide katlanırken gözlerimi sıkıca yumup Allah'a dua etmekten başka çarem yoktu. Bir çıkış yolu gösterecekti, o masumları zalimlerin eline bırakmazdı.
Bize olmasa bile, bizi arayanlara bir çıkış yolu gösterecekti.
Ancak bu biraz zaman alacaktı çünkü belirli aralıklarla mekanı değiştiriyorlardı. Belki de abim dibimden geçiyordu, belki de çok yakınımdaydı ama bizi çekip çıkaramıyordu bu cehennemden.
