Mens of wolf

Hoofdstuk 3

Raven Matthews
De schooldagen gaan langzaam voorbij en voor ik het weet heb ik weer natuurkunde, met dat het meisje, Vayra heet ze, ze noemde zichzelf al een vriendin van mij.
Deze school bevat mij beter dan verwacht, ik ben niet erg geliefd bij de populaire mensen, maar gelukkig heb ik 2 vrienden. Niet dat ik echt gehecht aan ze ben. Misschien is dat maar beter ook. Want zoals mijn ouders zeggen, nooit jezelf aan iemand hechten, we kunnen elk moment verhuizen, om zo veel verschillende redenen.

'Hey.' Begroet ik haar als ik aan haar tafel kom zitten in natuurkunde. Ze begroet mij lief. Vayra is echt een heel goed en aardig persoon, en ze ziet er ook niet slecht uit. Snel verander ik van gedachten. Niet gehecht raken.

'Hoe gaat het?' Vraagt ze. 'Alles oké?' Probeert ze opnieuw als ik geen antwoord geef. Ben ik al gehecht aan haar? Ik geef haar alleen een simpel knikje. Opnieuw kan ik mijn ogen niet van haar af houden.

Dit gaat nog een aantal natuurkunde uren door over verschillende dagen. Ik wil wel meer zeggen maar ben zo bang dat ik straks niet meer zonder haar kan.

Op een woensdag in de pauze zie ik haar zitten samen met haar vriendin Riley, het liefst wens ik een andere vriendin voor haar. Maar dingen lopen nooit hoe je het wilt. Vayra heeft al veel over Riley verteld. Ik weet zo veel over haar maar ze weet niets over mij... Dat is voor het beste volgens mijn ouders.

'Heb jij al iemand die je een beetje leuk vind dit jaar?' Giechelt Riley. Vayra wordt rood en kijkt om zich heen. Haar ogen blijven hangen op mij, waarna ik haar kant op loop.

'Hey.' Begroet ik ze. Vayra schuift haar tas iets opzij voor mij om te gaan zitten. 'Ik blijf niet lang, zullen we vandaag afspreken bij jouw om aan het project te werken?' Ze knikt. 'De laatste twee uren vallen uit.' 'Is goed ik zie je wel bij de fietsenstalling.' Ik knik en loop met een lach op mijn gezicht terug naar de tafel waar Colton zit. Mijn lichaam voelt zich gespannen, hier heb ik echt zin in. Waarom? Ik heb geen idee. Achter mij hoor ik Riley hard zuchten, een stressvolle zucht.

Vayra Watson
'Vayra! Dat kan je echt niet doen, hij is niet de jongen voor je.' Ze begint rood te worden en maakt op geen enkele mogelijkheid oogcontact. 'Hoezo niet? Het is gewoon afspreken voor het project.' 'Jaja dat zou ik ook zeggen, hij ziet er gewoon niet uit als een goede jongen.' Opnieuw maakt ze geen oogcontact, is ze aan het liegen? Ze staat al trillend op om naar het toilet te gaan.

Dit geeft mij alle tijd om na te denken wat er nou zojuist gebeurt is. Zie ik het gewoon als werken aan het project of meer? Honderden vragen spoken door mijn hoofd maar geen enkel antwoord. Verderop voor de toiletten zie ik Riley met Ryan staan kletsen. Hij moet haar echt met rust laten. Ik zucht diep en rust mijn hoofd op mijn handen.

De dag gaat erg langzaam voorbij, nog nooit heb ik zo veel zin gehad om met iemand af te spreken. Maar waarom hem? Ik begin hem misschien wel een beetje leuk te vinden.

'Hey.' Begroet hij mij aan het einde van de schooldag. Met een lach begroet ik hem terug. 'Mijn huis is niet zo ver.' Hij knikt lief en samen fietsen we naar mijn huis.

'Ben thuis!' Schreeuw ik als ik binnen kom. Direct vlucht ik met Raven naar boven om enkele vragen van Lex te ontlopen. 'Moet ik niet eerst je ouders ontmoeten?' Lacht hij. Raven lijkt veel meer open te zijn buiten school tijd, het brengt een glimlach op mijn gezicht. Eindelijk een goede vriend, ja een vriend, dat is alles wat hij is. 'Vayra?' 'Oh mijn ouders, nee die heb ik niet kom.' Ik trek hem mee naar mijn kamer en plof op mijn bed.

'Je hebt geen ouders?' Zijn stem klinkt meelevend, ergens ook intimiderend. 'Ze hadden geen tijd voor ons, nu leef ik met mijn 2 broers in dit huisje.' Raven beweegt zich dichter naar mij. 'Spannend.' Zegt hij al grijnzend.

'D-dus wat moet er nog voor het project gebeuren?' Vraag ik al friemelend met mijn handen. Raven lacht zachtjes. 'Denk je echt dat ik in mijn vrije tijd aan het project wil werken?' 'Dat vroeg jij.' Zeg ik net een toontje te luid. Voetstappen klinken op de trap. Ik gooi mijn hoofd naar achteren, hier komt het. Ik gebaar Raven om compleet stil te zijn. De voetstappen lijken naar zolder te gaan. Ik zucht opgelucht.

'Ik vroeg toch alleen maar of je wou studeren omdat je vriendin erbij zat, ik wil niet dat je je schaamt voor mij.' Mijn wenkbrauwen staan gefronst. 'Waarom zou ik mij schamen voor jouw?' Zijn ogen groeien, hij lijkt niets meer te weten om te zeggen. Ook hij wordt ongemakkelijk tijdens het praten over Riley.

'Is er ooit iets gebeurt tussen jouw en Riley? Ze doet zo raar over jouw en jij doet ook niet volledig normaal als het over haar gaat.' Hij kijkt weg van mij en schud lichtjes zijn hoofd.
'Ga je ook naar het feest dit weekend?' Vraagt hij om de aandacht op een ander punt te richten. 'Feest?' Antwoord ik direct, hier heb ik niets van gehoord. Raven knikt zachtjes als ik voor mij uit staar. 'Ja ik denk het.'

Het blijft stil voor een lange tijd als Raven mijn hand vast pakt. 'We gaan naar de stad.' Ik stem in en samen lopen we heel stiekem de deur uit.

Raven trekt zijn capuchon over zijn hoofd als we door de buurt lopen. Het centrum is niet ver hier vandaan.

RavenMatthews
Hetvoelt fijn, uit zijn met de enige persoon die mijn laat voelen alsof ik weerleef. Ik heb nog nooit zo vrij kunnen zijn met één persoon. Ik hoop dat ze hetniet door heeft.

Vayra huppelt vrolijk door de stad, ze trekt zich helemaal niets aan wat anderemensen van haar denken. Dit maakt haar zo speciaal, ze tovert een groteglimlach op mijn gezicht. Heel even hoef ik niet te denken aan alle drama, aanschool, aan thuis, aan vrienden, vijanden. Het is gewoon haar en ik.

Af en toe maak ik een plagerige opmerking, waar ze erg geïrriteerd op reageertmaar het maakt haar aan het lachen.

'Kom we gaan hier heen.' Zegt ze voordat ze mij een kledingwinkel in sleept. Zetrekt wel zeker 20 paar jurken aan voordat ze eindelijk ja zegt tegen de jurkvoor het feest. 'Staat je goed.' Zeg ik. Vayra wordt langzaam rood. 'Weet ik.'Antwoord ze erg verlegen en ik geef haar een plagerige duw.

Aan de kassa om af te rekenen haal ik mijn kaart voor het pin apparaat. Zekijkt mij met grote ogen aan. 'Dat heb je niet gedaan!' Een licht grijnsjeverschijnt op mijn gezicht. 'Sukkel.' Antwoord ze daarop. 'Graag gedaan.'

Na een lange dag in de stad rond gehangen te hebben begint Vayra moe te worden.Het is dan ook wel 10 uur in de avond. We hebben allebei niet echt op de tijdgelet.

Als we ons laatste rondje lopen trek ik haar bij haar middel mee een rustigsteegje in. 'Wat doe je?' Lacht ze blozend. Leunend tegen de muur trek ik haardicht tegen mij aan. Met de minuut wordt ze roder en roder.

'Ik heb een leuke dag gehad.' Bij haar middel trek ik haar dichter naar mij toevoor een knuffel. Ze stemt in en slaat haar armen rond mijn nek. Mijn handenglijden over haar rug. Ik kan hier wel voor uren blijven staan, maar trekterug.

Nog even kijk ik diep in haar ogen. Mijn blik wisselt van haar lippen naar mijnogen, het liefst wil ik mijn lippen op de hare drukken. Onze gezichten zijn nogmaar enkele millimeters van elkaar verwijderd. Haar adem verwarmt mijn wangen.

Mijn handen haal ik door haar zacht glanzende haar. Dan komt het besef, nietgehecht geraken... Ik zucht, daar heb ik wel in gefaald.

'Goed, ik ga naar huis, ik ehm neem de bus wel.' Zachtjes duw ik haar van mijaf en loop weg.

VayraWattson
Verward en geluk zijn de dominantste gevoelens die ik momenteel heb.
Met een lach op mijn gezicht steek ik mijn sleutel in de deur.
'En waar kom jij zo laat vandaan?' Vraagt Lex die in de deur opening staat. 'Ikwas nog even studeren bij Riley en ik was de tijd vergeten.' 'Dat is grappigwant ik had net de moeder van Riley aan de telefoon en die zei dat ze ook geenidee had waar je was.' Ik zucht diep. Gelukkig heb ik een leuke avond gehad,dat is alles wat telt toch?

Na een lange discussie plof ik op bed nog steeds met een lach op mijn gezicht.Nog nooit heb ik zo'n leuke dag met iemand gehad, Raven is echt een speciaalpersoon.

Lief dagboek,

Vandaag was de dag van mijn leven, ik heb geen één keer gedacht aan alleslechte dingen die er allemaal gaande zijn. Mijn volle aandacht was bij éénpersoon. Ik denk dat ik verlieft ben, op iemand waar ik niets van weet. Hij isgewoon alles wat ik wil. Hij begrijpt alles wat ik doe. Hij heeft zelfs eenjurk voor mij gekocht. Daarna hebben we bijna gezoend!

Bij elke aanraking die we hebben wordt ik gek, bij elk compliment wordt ik rooden bij elke keer oogcontact klopt mijn hart sneller, dat is toch niet normaal?

Met een lach op mijn gezicht leg ik mijn dagboek weg en vertrek ik naardromenland. Voor het eerst heb ik echt zin om naar school te gaan morgen omRaven weer te zien.