Mens of wolf

Hoofdstuk 18

Vayra Wattson
'Blaze Harrington.' Begin ik terwijl ik hem strak in zijn ogen aan kijk. Zijn ogen glijden direct af naar mijn buik. Een zorgvolle blik ontstaat in zijn ogen. Waarna zijn blik direct veranderd naar jaloezie.
'Dus dit is nu je nieuwe vriend.' Snuift hij kwaad.

Lex maakt zich los van mij en steekt zijn hand uit naar Blaze. Met twijfeling neemt Blaze hem aan. 'Lex Wattson, Vayra's broer.' Zijn ogen kijken beschaamd weg. 'Blaze, Blaze Harrington.' 'Dat had ik door.' Antwoord Lex bot. Nooit heb ik hem zo gezien, hij lijkt een ander persoon.

Zonder uitnodiging stapt Lex naar binnen. 'Jullie zijn hier niet voor de lol zeker.' Geen greintje gevoel valt af te lezen van Blaze. Zijn zwarte lokken zijn nog langer gegroeid dan eerst. Eerlijk gezegd ziet hij er slecht uit.
Grote wallen onder zijn ogen, geen kleur valt te zien in zijn ogen. 'Dat zal Vayra dadelijk wel duidelijk maken.' Zegt Lex te formeel.

'Lex, ik moet alleen met hem praten...' Begrijpend knikt hij en wacht buiten terwijl Blaze en ik zijn slaapkamer binnen lopen.
Honderden herinneringen komen naar boven. Het glas water van 3 maanden geleden staat nog steeds op het nachtkastje. Vechtend tegen mijn tranen neem ik plaats op het bed.

'Je ziet er slecht uit...' Begin ik. 'Het is ook leuk om jouw weer te zien Vayra.' De manier waarop hij mijn naam zegt doet pijn. 'Waarom ben je hier?' Daar is Blaze altijd goed in, heel direct zijn.

Langzaam til ik mijn shirt op waardoor mijn buik zichtbaar wordt. Blaze zijn ogen worden zo groot als schoteltjes. 'Ik weet het... Dit is niet normaal, ik weet niet wat er mis is.' 'V-Vayra ...' Een trilling valt duidelijk te horen in zijn stem. Stap voor stap komt hij dichterbij. Tranen vormen in zijn ogen.
'Ik hou van je.' Oog rollend sta ik op. 'Tuurlijk.' Mompel ik.

Zachtjes pakt hij mijn pols zodat ik blijf staan. 'Wat is er gebeurt tussen ons?' De eerste traan rolt over zijn wang, die hij al snel weg veegt. 'Ons? Wat wij hadden is nooit echt geweest.' 'Vayra ...' Zijn handen glijden van mijn pols naar mijn hand. 'De relatie die ik met jouw had is het echtste wat ik ooit heb gevoeld.' Ugh waarom klinkt hij zo oprecht?! Dit is allemaal niet echt Vayra. Dit is niet echt. Gevoelloos trek ik mijn hand terug.

'Wat is er veranderd?' Probeert hij opnieuw. 'Stop het gaat nooit meer goed komen, jij hebt nooit van mij gehouden en dat is duidelijk.' 'Wat?' Onderbreekt hij mij met een overslag in zijn stem. 'Raven, hij zei dat je al jaren op zoek bent naar een mens met dit speciale bloed wat ik heb. Nu heb je zo iemand gevonden en gebruik jij mij. Denk maar niet dat je hier zo maar mee weg kan komen.' Vraagtekens springen naar boven in zijn ogen.

'Dat is niet wat ik heb gezegd.' De toon in zijn stem klinkt kwaad. 'Ik ga mijn broertje vermoorden. Wil je de waarheid weten wat ik zei?' Simpel haal ik mijn schouders op, het gaat geen verschil maken.

'Ik vertelde Raven dat ik veranderd was, veranderd door jouw.' Blaze knijpt zacht in mijn handen. 'Dat jouw gouden bloed niets uit maakt, ik hou van jouw als persoon, niet van jouw bloed. Vayra, ik weet niet hoe het kan maar ik denk dat jij mijn mate bent. Als wolf kan ik niet zonder mijn mate leven, je begrijpt niet hoe het voelt.' Er valt een lange stilte, je kan een naald horen vallen. Nooit heb ik er over na gedacht dat Raven kan liegen. Blindelings heb ik Raven vertrouwd zoals ik altijd gedaan heb.

'Is dit echt waar?' Hij veegt zijn haar weg voor zijn ogen zodat ik zijn oprechte blik kan zien. Direct zie ik dat hij niet liegt. Beschaamd stap ik weg van hem. 'Hoe weet ik 100% zeker dat jij de waarheid spreekt?' 'Bel Raven en vertel hoe je twijfelt om bij mij langs te gaan.' Angstig knik ik, bang voor dat het echt waar zal zijn. Als dit echt waar is, ben ik de slechtste persoon ooit geweest. Ik zal mijzelf nooit meer vergeven.

Met trillende handen haal ik mijn telefoon tevoorschijn en zoek naar Raven's naam in mijn contacten. Meerdere keren gaat de telefoon over voordat hij eindelijk op pakt. 'Raven Matthews.' 'Hey Raven.' Antwoord ik in een nep snikkende toon. 'Vayra, wat is er?' Een luide zucht klinkt. 'Ik mis Blaze gewoon zo erg, eigenlijk denk ik dat ik morgen bij hem langs ga. Raven ik weet zeker dat hij mij ook mist.' 'Wat? Nee Vayra, hij mist jouw niet.' Raven's stem klinkt paniekerig. 'Herinner je je niet wat hij gedaan heeft? Hij heeft je gebruikt!' Mijn handen sla ik voor mijn mond. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn?

'Als dat Raven niet is.' Blaze neemt de telefoon uit mijn handen. 'Blaze.' Zucht hij geïrriteerd. 'Wat ga je met haar doen? Bloed afnemen?' Blaze rolt gefrustreerd zijn ogen. 'Laat de act maar vallen Raven, Vayra weet genoeg en we zijn gelukkig weer een koppel.' Zonder nog meer woorden vuil te maken aan het gesprek hangt Blaze op. Waarna hij woedend de telefoon terug drukt in mijn handen.

'Ik ben zo boos op Raven.' 'En ik nog bozer Blaze.' Hij zucht opgelucht met een halve glimlach. 'Dus we zijn weer een koppel?' Grinnik ik, tuurlijk snap ik dat hij dat alleen maar zei om Raven extra boos te krijgen. 'Als het aan mij ligt heel graag.' Hij rust zijn handen in mijn haar. 'Kan je mij ooit vergeven voor zo makkelijk luisteren naar Raven en niet eens jouw uithoren.'
Zijn ogen kijken doordringend naar de mijne. 'Natuurlijk, iedereen maakt fouten, en als je van elkaar houd vergeef je die fouten. Vayra Wattson, ik hou meer van jouw dan wie dan ook.'

Niet langer heb ik controle over mijzelf en duw mijn lippen ruw op de zijne. Het gevoel waar ik maanden naar verlangde is eindelijk hier. 'Niemand kan jouw ooit vervangen, hoe erg ik altijd mijn best deed.' Mompelt Blaze tegen mijn lippen.

Zijn warme handen glijden langzaam over mijn buik. 'Laten we morgenochtend naar een specialist gaan die hier meer over kan vertellen, ik ken nog wel iemand.' Met een lach op zijn gezicht kust hij mij opnieuw en opnieuw.

'Wacht, Lex moet ook nog een kamer.' Een grijns ontstaat op zijn gezicht. 'Dat heb ik al geregeld.' Tuurlijk, altijd vergeet ik dat wolven onderling kunnen praten via gedachtes.

'Slaaplekker.' Zeg ik net na mij klaar gemaakt de hebben voor bed. Blaze trekt mij strak tegen zich aan, nog net kan ik ademhalen. 'Slaaplekker prinses.'

Er klinkt gerommel in de verte. Met de seconde wordt het luider. 'Blaze?' Vraag ik met een schorre ochtend stem. 'Sorry, ik wou je niet wakker maken.' Met een lach begroet ik hem opnieuw. 'Nooit zal ik het erg vinden om door jouw wakker te worden. Wat doe je?' Een gestreste zucht rolt over zijn lippen.

'Nergens in deze boeken staat wat er mis kan zijn met de zwangerschap, wat als zoiets nou nog nooit eerder is voorgevallen?' Zachtjes grinnik ik naar Blaze. 'Het is echt niet grappig.' 'Het is wel schattig hoe bezorgd je om mij bent. Vanmiddag gaan we gewoon naar iemand die er veel verstand over heeft oké?' Al zuchtend en steunend stemt hij in.

Enkele minuten later komen wij aan in de keuken waar Lex al aan de ontbijt tafel zit. 'Goedemorgen.' Zijn stem klinkt streng. Al bijna was ik vergeten dat Lex er ook nog is. 'Dus alles is ineens weer allemaal goed tussen jullie.' Ik kan goed merken dat Lex boos is en teleur gesteld in mijn keuze. Omdat hij gezien heeft hoe hard ik om Blaze heb moeten huilen. Mijn blik richt ik op de vloer. Als hij het hele verhaal wist zou hij het begrijpen, dat weet ik zeker.

'Goed wanneer gaan we weer naar huis?' 'Eigenlijk wil ik hier blijven voor het weekend Lex.' Oog rollend staat hij op van tafel. 'Goed, je doet maar waar je zin in hebt. Zoals je altijd doet.' Ineens doet hij zo veel anders, een pijnlijke steek schiet door mijn hart. Kwaad staat hij op en loopt zonder afscheid te nemen weg. Tranen rollen over mijn wangen. Mijn bloedeigen broer die zo doet.

'Kom schoonheid, trek je niets van hem aan, hij heeft waarschijnlijk gewoon een slechte dag.' Knikkend stem ik in en volg hem naar een vage kamer.
In de hoek van de kamer zit een oudere man uit boeken te lezen.
'Goedemorgen.' Zegt Blaze op een luide toon. Waarschijnlijk is de man slecht horend, zou dat kunnen met een wolvengehoor?
Zachtjes grinnik waarna Blaze mij direct een strenge blik geeft.

'Heeft u even tijd voor ons?' 'Harrington! Mijn jongen.' Zijn stem klinkt schor waardoor hij een grote slok water neemt. 'Wat heb ik jouw een lange tijd niet gezien! Je komt ook nooit meer langs.' Beschaamd kijkt hij weg.
'Goed, kom zitten mijn jong.'

Op de tafel licht een glazen bril die hij op zet als wij beiden op de bank komen zitten. 'Zo zo wie heb jij met je mee gebracht?' Met een troste glimlach kijkt hij naar mij. 'Dit is mijn mate, Vayra Wattson.' De onbekende man ruikt erg aan mij. 'Dat kan niet... Goud bloed.' Zijn mond valt open en komt dichterbij.
Angstig druk ik mijzelf stevig tegen de stoel aan. Zijn handen voelen over mijn wangen, door mijn haren en langs mijn lippen.

Blaze merkt na een tijdje hoe oncomfortabel ik erbij zit. 'Opa, dat is wel goed zo.' Opa? Dit is de opa van Blaze? Zijn ogen dwalen af naar mijn buik. 'Dit meen je, binnenkort wordt ik gewoon overgroot opa! Wat geweldig nieuws!' Blaze heeft dit nog helemaal niet verteld aan zijn eigen opa. Met een vage blik kijk ik richting hem, waar hij geen gehoor aan geeft.

'Daarom zijn wij eigenlijk hier opa. We snappen niet hoe ze zwanger kan geraken. Niet alleen dat, ze is nog maar 3 maanden zwanger en heeft al zo'n buik.' Beschaamd wrijf ik over mijn te grote buik.

'Er is hier maar één optie kleinzoon. Dat is niet jouw kind.' Lacht hij bespottend. Blaze kijkt met een vage blik mijn kant op. 'Je denkt toch niet echt...' Zodra ik mijn wenkbrauwen kwaad frons richt hij zich terug op zijn opa. 'Nee ik beloof het, dit is echt mijn kind.' 'Ik maakte maar een grapje Harrington.'

'Eens even kijken... Wat voor symptomen heb je vooral Stacey?' 'Het is Vayra, de laatste paar dagen heb ik last van heftige krampen, misselijkheid en extreme vermoeidheid. Soms kom ik mijn bed niet meer uit.'
Al denkend slaat hij een dik boek open op zijn schoot en begint op een hoog tempo te bladeren door het boek.

'Hmm, dat is apart.' 'Wat is het opa?' Vraagt Blaze voordat ik ook maar iets kan zeggen. 'Als een goud bloed kan je zwanger worden van weerwolven en vampieren. Echter is de kans dat dit goed gaat minimaal. Zo is Bella dus uiteindelijk vampier geworden.' Voor een moment voelt het alsof mijn hart stil staat. Zijn woorden malen door mijn hoofd. "Echter is de kans dat dit goed gaat minimaal."

'Wat gaat er nu met mij gebeuren?' Vraag ik met angst in mijn stem. 'Als je weerwolf wordt niet veel, als je geen weerwolf wordt misschien de dood, weten we niet. Dit is de tweede keer dat zoiets voor komt.' Zegt hij te simpel.

Blaze kijkt met een verdrietig gezicht naar de vloer. 'Mijn dood betekent nog niet eeuwig verdriet voor jouw. Je hebt mij nog niet gebeten.' Om hem te kalmeren rust ik mijn hand op zijn been. Direct slaat hij mijn hand weg. 'Dus jij gaat al uit van het ergste?!' Onwetend haal ik mijn schouders op. 'Ik zal alles doen voor dit kindje.'

Met tranen in zijn ogen rent Blaze de donkere kamer uit. 'Moet je niet achter hem aan?' Vraagt zijn opa. 'Ik denk dat hij wel wat alleen tijd kan gebruiken... Dus, hoe was Blaze als klein jongetje?'

Blaze Harrington
Ik kan niet geloven dat mijn zielsverwant de dood zo makkelijk boven mij kiest. We horen samen te zijn voor altijd! Tranen rollen over mijn wangen.
Met een harde klap smijt ik mijn kantoordeur achter mij dicht.

Uit mijn verstopte kastje onder mijn bureau haal ik een fles drank. Slok voor slok drink ik uit de fles totdat hij volledig leeg is. Kwaad smijt ik de fles tegen de muur aan die in duizenden stukjes kapot valt. 'ARGH!' Krijs ik uit.

"Klop klop" 'Meneer Harrington? Alles oké?' 'Flikker op Riley!' Ik kan nu echt niet haar drama er ook bij hebben. Ondanks mijn nare opmerking stapt ze mijn kantoor binnen. 'Wat is er gebeurt?' Vraagt ze met een lieve ondertoon in de deur opening. 'Jouw "beste vriendin" kiest de dood over mij!' Hikkend neem ik plaats op mijn bureaustoel achter mij.

'Vayra doet wat?' 'Als ze niet weerwolf wordt zal haar baby haar vermoorden!' Riley heeft een gechoqueerde blik op haar gezicht. Angstig neemt ze een stap terug.
Uit mijn drank kastje wil ik de volgende fles drank pakken, als Riley mijn arm beet pakt. 'Blaze, ik denk dat je wel genoeg heb gehad.'

'Riley, ik heb jouw niet nodig als moeder! Het is niet alsof je ooit een goede moeder zou zijn! Als je nu kijkt naar hoe je naar Vayra bent.' Een hik glipt uit mijn mond. 'Kom op je bent haar beste vriendin en houd zulke dingen geheim.' Een gemene grijns ontstaat op mijn gezicht.

Lichte tranen vormen in haar ogen. 'Hier ging je te ver mee Blaze...' Ze gooit nog wat papieren naar mijn hoofd en rent al sprintend weg. Geweldig nog een persoon boos op mij.

Vayra Wattson
"Klop klop" Zachtjes klop ik op de open deur van Blaze zijn kantoor. Hij zit half in slaap op zijn stoel en zijn volledige kantoor licht overhoop. 'Wat is er gebeurt?' 'Die trut van een Riley.' Mompelt hij vaag. Zei hij nou Riley? 'Wat?' Zijn ogen springen wijd open. 'Niks.' Zegt hij vol met schuld. 'Je zei Riley.' Vast besluitend schud hij zijn hoofd.

'Ben je dronken?' Vraag ik als de geur van alcohol mijn neus binnen treed. 'Niet heel erg meer.' 'Kunnen we normaal praten?' Door alle rommel stap ik dichterbij hem, totdat ik strak naast zijn stoel sta. 'Prima.' Zijn hand glijd via mijn onder rug steeds verder naar beneden. 'Blaze! Ik ben serieus.' Kwaad rol ik met mijn ogen.

'Sorry.' Antwoord hij, zodra hij merkt hoe pissig ik wordt. Hij begint met rechter op in zijn stoel zitten en schraapt zijn keel. 'Ik wordt weerwolf.' Zeg ik vast besloten. Eigenlijk ben ik hier nog helemaal niet zeker over maar als dat is wat ik nodig heb om bij Blaze te blijven, tuurlijk kan ik hem niet zo maar achter laten.

Blaze tilt mij op in de meest strakke knuffel ooit. 'Ik hou van je Vayra.' 'Ja ja zo kan die wel weer.' Grap ik. Een klein traantje rolt over zijn zachte wangen, die ik direct weg veeg. Mijn lippen plaats ik op zijn voor hoofd. 'Alles zodat ik met jouw kan zijn.'

'Mijn lieve Vayra, ik regel vandaag nog alles zodat de ceremonie morgen kan plaats nemen.' 'Ceremonie?' Mijn hart begint te kloppen in mijn keel. 'Zoiets gebeurt nooit, tuurlijk willen mijn ouders dat er een ceremonie komt.' Er valt een korte stilte. 'Hey, ik ben heel de tijd bij je.' Stelt hij mij gerust als hij de blik op mijn gezicht ziet.