Mens of wolf

Hoofdstuk 5

Vayra Wattson
Met trillende handen tik ik het 10 cijferige nummer in en klik om te bellen.
Al snel wordt er opgenomen. 'James Harrington.'  Harrington, dat is niet dezelfde achternaam als Raven. 'Sorry ik denk dat ik het verkeerde nummer heb.' Mijn wangen gloeien rood. 'Vayra Wattson?' 'Dat ben ik...'
Dan moet ik toch het goede nummer hebben.

'Bent u de vader van Raven.' 'Correct.'  Zijn stem lijkt op die van Raven. 'Ik was zojuist in een huis en iemand zei dat ik moest bellen naar dit nummer.' James begint zachtjes te lachen. 'Niet verwacht dat u zo snel zou bellen, kom morgenochtend naar Raven's huis via de achterdeur, ik ga er vanuit dat u weet waar het is.' 'Ja meneer Harrington.' Zonder meer te zeggen hangt hij op.

Mijn hart klopt in mijn keel, nog nooit ben ik zo nerveus geweest over een telefoontje. Morgen als Raven op school is ga ik langs, Raven hoeft er niets van te weten, het is gewoon een nieuwsgierigheid testje.

In mijn dagboek begin ik te schrijven over wat er gaat gebeuren, als ik niet meer terug kom, kan iemand dit dagboek vinden en precies weten waar ik ben.

Al snel is het etenstijd en geraak ik honger. Met tegenzin loop ik naar beneden waar Lex boos op de bank zit. 'Dus jij denkt dat je zo maar weg kan lopen van school? Ik heb het gehoord van Riley, mensen hebben je gezien op school maar je bent weg gelopen.' Een zucht rolt over mijn lippen, als hij het toch een keer begrijpt.

'Sorry...' 'Van sorry koop ik niks, ik wil dat je nu je telefoon inlevert. 'Wat? Nee dat kan je niet doen, je bent mijn vader niet.' Hij neemt een stap dichterbij. 'Zal ik papa anders bellen en vertellen wat je gedaan hebt?' Direct geef ik mijn telefoon af. Het is oneerlijk om zoiets te gebruiken, ik wil mijn ouders nooit meer zien.

Chagrijnig schuif ik aan tafel en eet wat er op mijn bord gelegd wordt. Niet mijn lievelingseten, ook geen eten waar ik van moet overgeven.
Na het avondeten wat eeuwen leek te duren, vlucht ik naar boven en probeer te slapen. Omdat ik anders niks te doen heb zonder mijn telefoon.
Het duurde zeker wel 2 uur om in slaap te komen.

De volgende ochtend staat mijn wekker al vroeg, nog 3 keer druk ik hem uit om er zeker van de zijn dat Raven al op school was. Dan kleed ik mij aan in de meest simpele outfit ooit, want wat doe je nou aan naar een mysterieuze afspraak.

Via de achterdeur sluip ik het lege saaie huis binnen. 'Mevrouw Wattson, precies wie ik verwachte, neem plaats dame.' Tegenover meneer Matthews is nog een stoel vrij waar ik op ga zitten, een erg harde stoel.

Meneer Matthews begint heel erg om zich heen te ruiken. 'Een mens...' Hij staat op om dichterbij mij te komen. 'Je bent een mens.' 'W-wat moet ik anders zijn?' Zijn mond valt open.

'Als wij binnenkort verhuizen wil ik dat jij met ons mee gaat, binnen een week zullen wij verhuizen.' Direct schud ik mijn hoofd. 'Het was geen vraag, we zullen je €50 000 geven als beloning, voor minimaal 6 maanden.' Dit gaat Lex nooit goed vinden... 'Wie zijn "we".' 'Mijn mate, dochter en zoon Raven.' 'Mate?' 'Vrouw noemen jullie dat.' Jullie? Hij is ook gewoon een normaal mens. 'Weet Raven dit al?' Hij schud zijn hoofd. 'Vertel het hem niet dan kan de deal niet doorgaan, wij vertellen het hem als we weg gaan dan reageert hij het best.'

Ineens heb ik een excuus om uit huis te gaan. Als ik gewoon zeg dat ik bij mijn ouders blijf, ze zullen hun nooit bellen want Lex en Ryan hebben beiden gezworen dat ze nooit meer contact willen. Ik kan gewoon zeggen dat ik het contact opnieuw wil proberen en als het niet goed gaat kom ik weer terug.

'Hebben we een deal?' Met een lach op mijn gezicht schud ik zijn hand. 'Deal, hoe zit het dan met school?' 'Dat komt goed we geven je les in het kasteel?' Kasteel? We gaan naar een kasteel? Dit klinkt als vakantie. Ik schenk hem nog een lach en loop weer naar buiten via de achterdeur.

Nooit verwacht dat zoiets zou gebeuren. Met de bus reis ik naar school en arriveer één uur te laat. Nog net op tijd voor de volgende les biologie vlucht ik het lokaal binnen. Daar zie ik dat Riley al naast Sam zit.
Zuchtend neem ik alleen plaats aan een tafel.

Elke les gaat nog langzamer voorbij dan de andere en dan is het eindelijk pauze. 'Ik ga deze pauze weer met Sam doorbrengen.' Ja het is toch echt waar sinds een paar dagen zijn Sam en Riley echt een ding. Ergens had ik het verwacht maar ergens ook totaal niet. Maar ze is mijn beste vriendin en ik zal altijd blij voor haar zijn. 'Tuurlijk ik ga wel naar Raven en Colton.' Ze rolt met haar ogen, ze is zeker wel veranderd door Sam, maar ze zal altijd hetzelfde reageren op de naam Raven.

'Hey jongens.' Zeg ik terwijl ik mijn tas naast Raven neer gooi. 'Hey Vayra, hoe gaat het?' Vraagt Colton vrolijk als altijd. 'Goed met jouw?' Raven schenkt mij een glimlach. 'Ook goed.'

Onder de tafel legt Raven zijn hand op mijn been. Mijn adem stokt en mijn hart klopt sneller dan normaal. Ik knipper hevig met mijn ogen en kijk onder de tafel. Zijn hand ligt niet over been, tuurlijk was het alleen maar een gedachte, zo iemand als Raven kan nooit interesse in mij hebben daarom wou hij mij ook niet zoenen.

'Beetje zin in het feest vanavond?' Vraagt Raven. 'Ja wel een beetje.' 'Goedzo, ik haal je op om 7 uur, in een taxi, iets minder charmant maar anders hebben we geen vervoer, ik heb helaas nog geen rijbewijs.' Zijn opmerkingen doen mij lachen.

Deze dag gaat sneller voorbij dan ik dacht, voor ik het weet sta ik al voor de spiegel om mij klaar te maken voor het feest. Honderden gedachtes wandelen door mijn hoofd. Is mijn jurk niet te overdreven? Hoeveel make-up moet ik op? Maar het belangrijkste is Raven zal er zijn.

Met een lach op mijn gezicht trek ik als laats mijn jurk en schoenen aan. Als laatst werp ik nog een blik in de spiegel en dan hoor ik de deurbel al.
'Het is voor mij!' Voor Lex arriveert wil ik de deur openen maar ik ben al te laat.

Lex bekijkt Raven van top tot teen en richt daarna zijn blik op mij. 'Zozo, veel plezier dan maar. Niet later als 11 uur en geen alcohol.' 'Lex! Ik ben oud genoeg hoor, het is weekend ik kan best wel tot 12 of 1 uur blijven.' Lex rolt met zijn ogen en leunt in de deur opening. '12 uur niet later, ik hou jou verantwoordelijk.' Zijn ogen glijden terug naar Raven, die een simpel grijnsje geeft.

Met mijn telefoon in mijn handtas loop ik de deur uit en vouw mijn arm in die van Raven. De weg naar de taxi over de oprit is niet ver, maar toch even dicht bij Raven zijn voelt goed. Hij houd de deur voor mij open en ik neem plaats. Lex houd een duidelijk oogje op Raven.

Aangekomen op het feest zijn er al vele mensen goed aan het drinken. Drinken staat niet op mijn planning vanavond.
Het pand waar het feest gegeven wordt ziet er erg duur uit. Samen met Raven loop ik nerveus naar binnen. Zo vaak kom ik niet op feestjes.

Veel ogen richten zich op mij en Raven. Het voelt net alsof ik in een film zit. 'Mensen houden ervan hoe je eruit ziet.' Fluistert Raven in mijn oor, de rillingen lopen over mijn rug. Hoe zijn adem in mijn nek glijd, het verwarmt mijn hele lichaam.

Dan voel ik hoe een paar handen mij stevig bij mijn middel vast pakt, Raven trekt mij strak tegen hem aan. Zijn ogen komen voor geen moment van de mijne af. 'Vayra.' Dan overwelmt het gevoel van schuld mij. Ik hou natuurlijk best wel een belangrijk geheim van hem. Het is oneerlijk, hij hoort het te weten.

Raven rust zijn hand op mijn wang en lift mijn hoofd enkele millimeters omhoog, waardoor ik recht in zijn oprechte ogen kijk. Nu kan ik het helemaal niet in houden. 'Je gaat binnenkort verhuizen, ik weet niet precies waar naar toe maar ik heb met je vader gepraat.' Flap ik eruit. Direct laat hij zijn sterke grip los, ik moet mijn best doen om op mijn eigen benen te blijven staan. Blijkbaar leunde ik volledig op hem, ik vertrouw hem met mijn leven.

'Jij hebt met mijn vader gepraat?' Zachtjes knik ik hem toe, meer durf ik momenteel niet. Ook heb ik niet de volledige waarheid gezegd, dat is voor nu maar beter. 'Je weet niets over mijn familie, je moet je niet met mijn familie bemoeien, dat vroeg ik toch niet!' Nog nooit heb ik hem boos gezien, en alsnog dit voelt niet alsof hij echt goed boos is.
Raven neemt een diepe hap lucht. Even wacht hij of ik nog iets terug zeg, als ik dat niet doe loopt hij weg van mij en gaat met Colton praten.
Het liefst ren ik achter hem aan en vertel ik hem dat het mij spijt, maar het beste is om hem nu ruimte te geven. Dat is wat Lex mij altijd leert.

In mijn veel te dure jurk neem ik plaats in een rustige hoek. Mijn hoofd gooi ik naar achter en sluit mijn ogen. De enige jongen waar ik ooit een beetje interesse in heb, de enige persoon, daar verpest ik het mee, hoe dan. Honderden gedachtes malen door mijn hoofd, ik ben vooral boos over mijzelf. Alles wat ik wou was gewoon een avontuur, en ik dacht niet na over de consequenties.

'Hey.' In een seconde schieten mijn ogen open. 'Hey?' 'Mag ik hier zitten?' Verlegen knik ik, nooit ben ik heel goed geweest in sociale situaties.