Mens of wolf

Hoofdstuk 20

Vayra Harrington
'Vayra ... Je moet een keuze maken, het is volledig jouw keuze.' Zegt Blaze voor de zesde keer op een rij. 'JA! Ik begrijp dat nu wel Blaze!' Antwoord ik vol met frustratie. Hij lijkt gechoqueerd en neemt een grote stap terug. Nooit eerder heeft hij mij boos gezien. Het was ook niet eerlijk om mijnfrustratie op hem af te rekenen.

'Blaze...' Met alle kracht die ik nog in mij heb na een lange dag in pijn rijk ik mijn hand naar hem uit. Zijn ijskoude handen houden de mijne vast.
De tranen springen in zijn ogen. Direct valt zijn haar voor zijn ogen.
'Wolf zijn is absoluut niet voor mij weg gelegd, dat blijkt ook maar weer uit dat het middel niet werkt.' Zachtjes knijp ik in zijn hand.
'Blaze het spijt mij zo dat ik je niet kan geven wat je nodig hebt, een wolven vriendin.' Hevig schud hij zijn hoofd. 'Nee, wat ik nodig heb met jouw.' Ik gebaar Blaze om stil te zijn.

'Het spijt mij nogmaals, ik heb er voor gekozen om het anti gif te nemen. Ik kies er voor om mens te zijn...' Snikkend rust hij zijn hoofd op mijn bovenbeen. Het breekt mijn hart. 'Je wilt niet weten hoe hard ik ga vechten om toch dit kind te hebben Blaze, voor ons.' Neuriënd op zijn favoriete liedje masseer ik mijn handen door zijn prachtige zwarte haren.

Enkele minuten later lift hij zijn hoofd op van mijn schoot. Ogen rood en volledig opgezwollen. 'Ik ga direct op zoek naar het anti gif Vayra, veel tijd hebben we niet meer.' 'Dat zal niet nodig zijn.' Reageer ik terug, angstig voor een reactie.

Uit mijn broekzak haal ik het kleine flesje. 'Hoe kom je daar aan?' 'Die lag bij het wolvenmiddel X, ik heb hem mee genomen voor als er zo iets als dit gebeurde.' Lieg ik. Als hij zou weten dat ik het van Raven heb gekregen zou hij Raven nooit meer als zijn eigen broertje zien.
'Vayra, ik ben blij dat je deze keuze gemaakt hebt.' Een zwakke glimlach vormt op zijn gezicht. 'Ik wist wel dat je mijn slimme meid bent.'
Terwijl Blaze mijn hand vast houd, drink ik met mijn andere hand het middel weg. Al hoestend probeer ik het weg te drinken, hier zit een smaak aan die ik nog nooit eerder heb geproefd.

'Shh, rustig doorslikken.' Zachtjes klopt Blaze op mijn rug. Hijgend laat ik mijzelf tegen het kussen vallen. 'Dat was een hele opgave.' Zeg ik al proestend. 'Maar je hebt het gedaan.' Een glimlach ontstaat op mijn gezicht.

Een lange vermoeide gaap is zichtbaar. 'Ben je moe?' Als mijn ogen bijna dicht vallen weet Blaze al genoeg. Hij trekt het deken tot aan mijn nek over mij heen. Mijn ogen vallen volledig dicht. 'Ik hou van je.' Mompel ik nog.
Zijn lippen voel ik glijden over mijn wang en kaak voordat ik vertrek in een diepe slaap.

Blaze Harrington
Meerdere kussen plaats ik over haar wang en kaak waarna haar hele lichaam ontspant. Dat is een goed teken, zo heeft het anti gif een goede kans om te werken.

Het is bijna 100% zeker dat ik mijn lieve zoon Hayden kwijt zal raken, wat mijn hart breekt. Maar mijn mate Vayra zal voor de rest van mijn hele wolven leven bij mij blijven. Nooit laat ik haar door zulke pijn gaan opnieuw, nooit meer. Ik zal alles doen om mijn meisje te beschermen.

"Tring tring." Al sprintend ren ik de kamer uit in de hoop dat mijn telefoon Vayra niet wakker gemaakt heeft. 'Harrington.' Antwoord ik als ik de telefoon op neem. 'Hey Blaze.' De stem van een verrader. Een luide grom klinkt door de hallen. 'Wat moet je?! Ik ben jouw helemaal niets meer verschuldigd!' Mijn stem klinkt net iets te luid over de hallen.

'Oh nee? Ben je vergeten wat ik voor je heb gedaan?' Het kost mij veel moeite om mijn wolf in bedwang te houden. 'Wie heeft jouw naar een goud bloed geleid? Oh, dat was ik. Luister, ik heb haar al een keer pijn gedaan ik ben niet bang om dat nog een keer te doen.' Met elk woord wat hij zegt wordt ik bozer. 'Wat moet je Connor?' 'Je moet haar met rust laten, aangezien je dat zelfs niet kan doen wil ik ook dat je het alfa leiderschap af zegt. Dat mag Raven nu gaan doen, doe je dit niet? Zullen er andere gevolgen zijn.'

Vol frustratie grom ik met alles wat ik in mij heb. Bij de eerste stap die ik buiten het kasteel zet verander ik in mijn wolf en ren al mijn frustratie eruit.

Vayra Wattson
Zachtjes hoor ik iemand een liedje zingen, mijn lievelingsliedje. 'Riley?' Een grote lach glinstert op mijn gezicht. Zachtjes omhelst ze mij. 'Jemig, je voelt fragiel.' Lachend haal ik mijn schouders op. 'Dankje.'
'Hoe voel je je verder?' Een vrolijk gevoel giert door mijn lichaam, ik voel geen pijn meer. 'Beter dan een aantal uur geleden in ieder geval.'

Riley richt haar blik op de vloer en bijt zachtjes op haar lip. 'Het spijt mij dat ik niet eerder eerlijk ben geweest met je.' Streng gebaar ik haar om stil te zijn. 'Ben je gek, jij een wolf, dat is echt zo cool. Als je mij dit eerder had verteld had ik je waarschijnlijk niet gelooft.' Lach ik.

'Voel je je goed genoeg om beneden avond te eten en bij kletsen?' Enthousiast knik ik. 'Eerst moet ik Blaze opzoeken en vertellen dat het anti gif zijn werking heeft gedaan.' Riley geeft mijn telefoon aan mij die op het nachtkastje naast mij licht.

Inmiddels ken ik Blaze zijn hele telefoonnummer uit mijn hoofd. Meerdere keren laat ik de telefoon over gaan. Geen antwoord. Voor de tweede keer probeer ik hem te bellen. 'Direct naar voicemail, weet jij waar hij is?' Nog nooit heeft Blaze zijn telefoon niet opgenomen als ik het was. 'Geen idee.' Niets vermoedend haal ik mijn schouders op. 'Misschien heeft hij weer zo'n vergadering, ik bel hem nog wel eens na het eten.'

Samen met Riley loop ik naar het wolvenrestaurant op de begane grond, waar het al redelijk druk is.

'Goede avond mevrouw Wattson.' De serveerster maakt een korte buiging. 'Je bent bekend hier zonder dat je hier komt.' Fluistert Riley al lachend, wat de serveerster ook hoort. 'Tafel voor 2?' Stelt ze voor. Beide stemmen we in.

'Daar achterin heb ik nog een speciaal plekje voor jullie beide.' Samen nemen we plaats in de hoek van het restaurant, een kalme plek om samen tot rust te komen. Een diepe zucht rolt over mijn lippen. 'Wat is er?' Simpel haal ik mijn schouders op. 'Ik maak mij zorgen om Blaze, zo'n onderbuik gevoel.' Riley legt haar telefoon op tafel. 'Bel hem via mijn telefoon.'

Liever had ik het ook niet gewild maar het is mijn kans om uit te vinden of hij mij negeert of dat er echt iets mis is.
Nummer voor nummer toets ik in, zo langzaam als ik kan. Voordat ik bel twijfel ik of dit wel de slimste zet is. 'Bel hem.' Haalt Riley mij uit mijn gedachte. Al trillend klik ik op het knopje met een telefoon.

De telefoon gaat enkele keren over. 'Riley?' Antwoord hij. Mijn gezicht trekt volledig wit weg. Honderden gedachtes komen op mij af. Wat kan ik verkeerd hebben gedaan dat hij niet met mij wil spreken.

'Nee, niet Riley!' Reageer ik net iets te boos. Een zucht klinkt over de speaker. 'Vayra...' 'Waar ben je?' 'Luister Vayra, ik had dit niet zo willen doen maar het kan niet anders. We kunnen niet samen zijn, dat blijkt uit alles. Connor die ons tegen werkt, jij die geen wolf kan worden. Vayra, ik hou van je maar je moet uit mijn buurt blijven.' 'Nee we kunnen...' "Piep piep" Wat? Heeft hij mij gewoon opgehangen. Een boos gevoel gaat door mijn lichaam.

'Riley, jij hebt een wolven neus, spoor hem op!' Beveel ik haar net een toontje te bazig. 'Ik denk niet dat hij dat zou willen Vayra, je hoorde hem.' Kwaad lift ik mijn wenkbrauwen omhoog. 'Je hoort toch dat hij niet goed aan het na denken is?!' Riley neemt een diepe hap lucht. 'Momenteel denk jij ook niet volledig helder na. Je klinkt als een psychopaat.' Hoe durft ze mij zo te noemen?! Zwarte vlekken ontstaan in mijn zicht door de woede. Mijn wangen gloeien knal rood. Met beide handen pak ik een van de borden op en smijt die hard naar Riley net zo als haar telefoon. 'Dan ga ik hem zelf wel zoeken trut!'

Zonder jas vertrek ik naar de hoofdingang van het kasteel.
Met de zaklamp van mijn telefoon licht ik een heel klein deel van het bos op. De wind waait agressief door de bomen. Er komt een onveilig gevoel vanaf.
'Blaze!' Schreeuw ik zo hard als ik kan, zo hard dat ik het kan voelen in mijn longen. Meerdere seconden echoot mijn stem in de verte. Geen gehoor.

'Als je mij hoort kom alsjeblieft terug!'

Blaze Harrington
Met pijn in mijn hart hang ik de telefoon op terwijl Vayra nog aan het spreken is. Vayra zal niet dood gaan van verdriet omdat haar mate haar verlaten heeft. Over een maand is ze mij vergeten en heeft ze een nieuwe vriend, die mens is. Deze gedachte stelt mij erg gerust.

Mijn Wolf Dex begint al te zeuren en jammeren. Ruw haal ik mijn handen door mijn haren "Dex ik zweer het hou je mond dicht." "Blaze, je realiseert je niet wat je laat gaan, een kans tot een kind, de liefde van je leven. Ga je dat echt van je weg laten nemen omdat een of andere Connor dreigt haar weg te nemen. Als alfa zijn wij makkelijk sterker dan hem, dat weet hij, daarom wil hij dat wij geen alfa worden." Dex heeft op elk punt raakvlakken. Waarom zouden we bang moeten zijn van zo'n zielig mannetje.

Sprintend in wolvenvorm ren ik terug naar het kasteel. Ongelooflijk dat ik opnieuw bijna de vrouw van mijn dromen heb laten gaan om haar te beschermen. Dit terwijl ze ziek is.

'Als je mij hoort kom alsjeblieft terug.' Hoor ik in de verte via mijn wolvengehoor. De stem samen met de geur. Dat kan maar één iemand zijn. Zo snel als ik kan ren ik terug.

Vayra Wattson
Met een zwaai valt de deur open. Vermoeid sta ik op om te kijken wie de deur open heeft gegooid. Niemand in de hallen, vaag. Vast een irritant kind. Oog rollend sluit ik de deur.

'Dag zonneschijn.' Fluistert een stem in mijn oor. 'Blaze?' 'Dat had je gehoopt hé?' Uit schrik draai ik mij om. Pure angst ontstaat ik mijn ogen, dit kan niet waar zijn. 'Connor...' Alsjeblieft niet nu, mijn wond is net genezen. 'Je hebt al een behoorlijk buikje gekregen.' Grijnst Connor vies en haalt zijn handen zachtjes over mijn buik.

'Weet je al of het een jongen of een meisje is?' Vraagt hij dood normaal en neemt plaats op Blaze zijn bed. 'Een jongen.' Mijn antwoord klinkt bot. 'Gefeliciteerd, hopelijk mogen wij hem samen opvoeden als hij dit alles overleeft, want ik heb een verassing voor je.' Een zucht rolt over mijn lippen. Geïrriteerd kruis ik mijn armen over elkaar. 'Niet zo ondankbaar doen nu.'

'Zeg op, wat is je domme verassing.' Connor laat een stilte vallen en kijkt mij bedenkelijk aan. 'Je mag met mij mee.' Hevig schud ik mijn hoofd. 'Volgens mij was het geen vraag.' Mijn hart klopt snel in mijn keel. 'Waarom moet je altijd mij hebben?' Vraag ik met tranen in mijn ogen. Tranen door alle emotionele schade die Connor heeft aangericht bij mij. 'Awh, ga je huilen? Tja wat moet je toch als je vriendje hier niet is om je te beschermen?'
Connor geeft mij een streng en duidelijke blik.

'Wie is hier niet?' De deur valt open en in de deur opening staat Blaze. Het voelt alsof mijn hart een sprongetje maakt. Stevig hou ik hem beet.
Blaze drukt mij beschermend achter hem en fluistert: 'Je dacht toch niet echt dat ik zonder jouw kon voor langer dan een dag?'

Connor's wolvenoren staan fel gespitst.
'Connor, jouw spelletjes hier zijn over. Het is klaar.' Blaze laat een luide duistere grom klinken waar verschillende wolven op af komen.

'Nee! Blaze dit kan je niet doen! Ik heb jouw toe geleid naar Vayra! En zo bedank jij mij?!' 'Je hebt gelijk, jongens wacht even.' Iedereen doet precies wat hun toekomstige alfa van hun vraagt.

'Connor, jij hebt mij Vayra gebracht. En Vayra is nu het beste en belangrijkste in mijn hele leven.' Lief slaat hij zijn arm strak om mij heen. 'Bedankt dat je mij naar haar toe hebt geleid.' Als Blaze uit de weg stapt beginnen verschillende wolven bovenop hem te duiken.

Met een liefdevolle blik staar ik naar Blaze, dit hoef ik zeker niet te zien. 'Blaze, ik hou van je.' Mijn lippen druk ik stevig op de zijne. 'Voor altijd Vayra.'