Mens of wolf

Hoofdstuk 13

Vayra Wattson
'Vayra...' Klinkt een stem in de verte. 'Mmm.' Mijn stem klinkt schor. Langzaam open ik mijn ogen, maar snel sluit ik ze weer door het vele licht. De stem uit de verte klinkt luider, hij lacht.
De vinger waar ik in gesneden had bloed niet meer, er zitten hechtingen in.

'Mevrouw Wattson, wat een eer u hier te zien.' De jongedame die binnen loopt maakt een lichte buiging. Ik trek één wenkbrauw omhoog.
'Vayra, dit is Lydia, ze geeft leiding over medische adviezen.'

'Hoe voelt u zich?' Naast mij zie ik een glas water die ik probeer te pakken. Als het niet lukt helpt Blaze mij. Langzaam neem ik verschillende slokken. 'Een beetje duizelig, verder prima, geen pijn.' Ze glimlacht. 'Dat komt door de morfine, en de duizeligheid is door het bloedverlies. Dat zal niet lang blijven. Volgens verwachtingen kan ik u over 60 tot 90 minuten laten gaan.'

'Dankjewel Lydia, je mag gaan.' Beveelt Blaze. 'Zo bazig.' Zeg ik oog rollend. Lydia schenkt mij nog een lach terwijl ze een buiging maakt en verlaat de kamer.

Op de tafel naast mij zie ik mijn telefoon liggen. Direct helpt Blaze en pakt mijn telefoon voor mij.
Meerde gemiste telefoontjes van onbekende nummers. Mijn gok is de mensen van het programma. Ook zie ik verschillende gemiste oproepen van Lex en Ryan. 'Hey Lex...' Begin ik als ik terug bel.

'Vayra! Waar ben je?! Ik belde mama om te kijken hoe het met je ging aangezien je zelf je telefoon niet op pakt, en raad eens wat ze zei? Je bent niet daar! Waar ben je ik kom je nu halen!' 'Lex kalmeer alsjeblieft.' Val ik hem in de rede, mijn handen trillend.

'Maak je geen zorgen, ik ben met een vriend van school. Ik zie jullie snel genoeg weer, kusjes.' Voordat Lex nog tegen reactie kan geven hang ik op. Al snel wordt ik terug gebeld, waardoor ik mijn telefoon uit zet.

'Gaat het?' Een zucht samen met veel frustratie rolt over mijn lippen.
Al knipperend kijk ik om mij heen. 'Waar ben ik überhaupt?'

'Je bent in mijn pack.' Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes. 'Dit is Dark Killers?! Dit is echt totaal niet wat ik had verwacht.' Blaze grinnikt en legt zijn hand over de mijne. 'Ik zal je wel een rondleiding geven hier, maar je hebt gelijk. Het is niet zoals meeste mensen denken.' Blaze sluit zijn zin af met een kus om mijn voorhoofd, wat mij een warm gevoel geeft door mijn gehele lichaam. 'Tijd om te slapen prinses.' Knikkend stem ik in en kruip diep onder de dekens, warm tegen Blaze aan.

--

'Goedemorgen zonneschijn.' De handen van Blaze glijden over mijn wangen. Langzaam open ik mijn ogen, gisteren is zo snel voorbij gegaan met Blaze. Geen eens heb ik tijd gehad om in mijn dagboek te schrijven. Maar wat is nou belangrijker, leven in het moment of opschrijven wat er is gebeurt?

'Heb je lekker geslapen?' Zachtjes knik in met de grootste glimlach ooit. Dit gevoel wat ik krijg met Blaze valt niet uit te leggen. Hij voelt het ook... Dat valt te zien aan dezelfde glimlach op zijn gezicht, ook al zie ik hem niet veel lachen. In dat opzicht lijkt hij veel op Raven. Hij kan leuk zijn maar op vele momenten te serieus.

'Waar denk je aan prinses?' Speels haal ik een pluk haar voor zijn ogen weg zodat ik in zijn ogen kan staren. 'Dat jij en Raven best veel op elkaar lijken. Niet alleen qua gedrag ook qua uiterlijk.' Direct verdwijnt zijn prachtige glimlach en zit hij strak in bed. 'Wat is er? Heb ik iets verkeerds gezegd?'
'Nee, het is gewoon beter dat we de dag beginnen.' Blaze schraapt zijn keel. 'Anders hebben we vandaag niet genoeg tijd.' Daar heeft hij gelijk in en ik stem in.

Na een heerlijk ontbijt is Blaze volledig wakker en energiek genoeg om mij het hele kasteel te laten zien. 'Waar beginnen we?' 'Waar we nu staan, de keuken.' Blaze begint mij volledige verhalen te vertellen over de keuken. Van roddels tot geschiedenis.

Daarna door naar de grote hallen en mooiste woonkamer die ik ooit heb gezien. 'Waarom is iedereen zo netjes gekleed?' 'Dat is een lang verhaal, laten we gaan zitten.' Blaze wijst een plekje aan ergens in een hoek.
Als ik plaats neem zie ik een bekend gezicht ik de verte. 'Is dat Hailey?' Hoe kan dat? Ze hoort bij het televisie programma te zijn.

Als ik op sta om naar haar toe te lopen grijpt Blaze mijn arm stevig beet. 'Nee.' Antwoord hij streng. 'Wat bedoel je nee? Hailey en ik zijn een soort van vriendinnen het is niets ergs hoor.' 'Hoe ken je haar?' Zijn toon klinkt streng terwijl hij mij dominerend aan staart. 'Ze ging een keer naast mij zitten tijdens een feestje, hoezo? Dat maakt toch niet uit?'

Mijn arm probeer ik los te maken van zijn greep waardoor hij mij strakker vast pakt. 'Auw, je doet mij pijn Blaze!' Krijs ik net iets te hard, alle ogen staan op ons gericht. Direct laat Blaze los en gaat in een formele positie staan. 'Vayra, alsjeblieft, ga zitten.' Uiteindelijk doe ik wat hij van mij vraagt.

'Je moet ver weg blijven van Hailey...' 'Dat zei Raven ook al, waarom?' Onderbreek ik hem. Blaze rust zijn handen op de mijne. 'Het is ingewikkeld.' 'Leg het mij dan uit.' Mijn stem klinkt kwaad en verontrustend. Met de seconde stilte die hij laat vallen wordt ik bozer.

'Geloof mij, ik wou dat ik het kon. Wat ik je wel kan uitleggen is de reden waarom iedereen hier zo netjes gekleed is.' Opnieuw laat hij een stilte vallen, een lange stilte. Alsof hij verwacht dat ik iets ga zeggen.
'Het is begonnen in 1814.' 'Weer een geschiedenis verhaal?' Grap ik om de spanning er van af te halen. Lachend knikt hij.

'De opa van mijn overgrootvader werd ontdekt als geboren weerwolf in 1815 net zoals vele andere wolven. In 1814 werden alle weerwolven uit gemoord, dat wouden ze ook doen met hem.'
Blaze richt zijn ogen op de vloer, weg van mij.
'Alleen meester Harrington liet dat niet zo maar gebeuren. Samen met enkele vluchtende weerwolven richtte hij de pack "Dark killers" op, hij gaf het een enge naam zodat de mensheid bang voor ons zou zijn. Wat in het begin niet leek te lukken maar toen er steeds meer wolven kwamen waren de mensen doodsbang voor ons.'

'Goedemiddag, kan ik jullie iets te drinken aanbieden?' Vraagt een vriendelijke jongedame met een glimlach op haar gezicht. 'Oprotten.' Beveelt Blaze gemeen. 'Aardig doen is ook een optie.' Met de meest boze blik staart hij mij aan. Zijn ogen kleuren donker groen. 'Sorry.'

'Goed, later kwamen er meerdere packs, maar nooit sterker dan Dark Killers. Doordat Dark Killers de eerste pack is kregen wij de titel van de royale pack te maken. De mensheid heeft een koningshuis, en wij hebben een royale pack. Tot de dag van vandaag zijn wij nog steeds de royale pack en dit zal en kan nooit veranderen.
De naam zal nooit veranderen wat de meeste jammer vinden. Want zo kwaadaardig is deze pack niet meer. Sommige wolven in deze pack zullen voor altijd kwaadaardig zijn.
Door de naam van honderden jaren geleden wordt er een stempel op ons gedrukt. Terwijl wij alleen moorden als het nodig is.'

Denkend probeer ik deze informatie een plekje te geven. 'Ik snap dat het veel is, zullen we de rondleiding afmaken?' Zonder woorden knik ik.
Blaze slaat zijn arm om mij heen, wat veel warmte af geeft. Gelijk voel ik mij gelieft, het is ongelofelijk hoe hij mij deze gevoelens kan geven.

Samen maken we de rondleiding af wat langer geduurd heeft dan Blaze voorspelt was. Nog nooit heb ik zo'n mooi paradijs gezien. Heel erg zou ik het niet vinden om hier de rest van mijn leven te spenderen.

'Hoe vind je het als we vanavond avond eten met mijn ouders.' Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes. 'Het hoeft niet geen zorgen.' 'Nee nee dat is het niet, ik ben gewoon verrast, het is zo snel.' Een glimlach ontstaat op mijn gezicht, hij vertrouwt mij met zijn ouders. Ook al ken ik hem maar een paar weken het voelt als jaren.

'En hoe vinden pap en mam het als ze weten dat je een mens hebt mee genomen het kasteel in?' Klinkt een stem van achter. In een wolvenbeweging draait Blaze zich om. 'Hailey, hoe vaak moet ik nog zeggen dat je niet uit het niets naar mij toe moet sluipen?' Hailey lacht zachtjes. 'Awhh, Blaze toch, wordt je wolvengehoor slechter?' Oog rollend kijkt Blaze weg van haar.

Blaze slaat zijn arm om mijn middel en begeleid mij naar zijn kamer, waar ik neer plof op zijn bed. Niets voelt beter dan rusten na ver gelopen te hebben.

'Blaze, ik denk dat Hailey gelijk heeft.' 'Wat? Je moet nooit naar haar luisteren, dat heb ik gezegd, waar heeft ze nu weer gelijk over?' Vraagt hij aan één stuk door. 'Rustig maar.' Mijn kalme stem toont een glimlach op zijn gezicht.

'Is het niet te snel om je ouders te ontmoeten? En wat gaan ze er van vinden dat ik mens ben?' 'Nu moet jij rustig doen schoonheid, het is mijn keuze wat ik met mijn leven doe.' Blaze neemt mijn kin in zijn hand. 'Jij bent mijn keuze.' Zijn lippen vormen om mijne, het moment voelt magisch. Langzaam beweegt hij zijn lippen over mijne.

Uitgeput gooit hij zichzelf naast mij neer. 'Wat zijn we nu?' Met een grijns staart hij mij aan. 'Ach geef mij niet die blik.' 'Welke blik?' Vraagt hij met alle onschuld in zijn stem.

Uit het niets begint Blaze mij te kietelen, overal, het stop niet. Lachend geef ik mij volledig over aan hem. 'Oké oké genoeg.' Na genoeg lachen stop hij en geeft mij zijn meest lieve blik. 'Lieve Vayra, wil je mijn vriendin zijn, en bij mij blijven voor altijd.' 'Heel graag.' Met tranen in mijn ogen van geluk omhels ik hem strak.

"Klop klop" 'Binnen.' Antwoord Blaze. 'Yo man dit moet je echt zien!' Een net geklede jongen komt enthousiast starend naar zijn telefoon binnen lopen. 'Oh,' hij stokt als hij mij ziet. 'Stoor ik?' Blaze schud bescheiden zijn hoofd. De glimlach verdwijnt maar niet van mijn gezicht.

'Vayra, dit is Zayn mijn beste vriend sinds ik een baby was. Zayn dit is Vayra, mijn vriendin.' Zayn ruikt verdacht aan mij. 'Vriendin? Je moet op zoek naar je mate, daarvoor was je ook bij dat tv programma toch?' Fluistert Zayn op een toon waar ik het net mee kan luisteren. Voor mij is het irritant dat wolven een beter gehoord hebben.

Blaze schopt Zayn tegen zijn scheenbeen. 'Eikel, dit is toch mijn keuze, ik heb het allemaal in controle, geen zorgen maat.' Zayn haalt zijn schouders op, hij lijkt mij een simpel type, die zich zorgen maakt om niets.

'Dus hebben jullie al geluncht?' Vraagt hij uitnodigend, leunend in de deur opening. 'Nog niet.' Antwoord Blaze voordat ik ook maar iets kan zeggen. 'Nou waar wachten jullie nog op dan, kom! Dan kunnen we elkaar een beetje leren kennen, als vriendin van mijn beste maatje.'