Mens of wolf

Hoofdstuk 7

Vayra Wattson
'Raven, hey.' 'Je bent wakker.' Glimlacht hij. 'Hoe vind je het hier?' Raven kijkt goed om zich heen en zijn ogen zien er donkerder uit dan normaal. Moet ik hem vertellen over wat ik vannacht ga doen?
'Vayra?' 2 stevige armen pakken mij beet. 'Gaat het? Je ziet een beetje wit.' Zachtjes knik ik en wil weg lopen.

'Ohja, liever heb ik niet dat je alleen ergens heen gaat, we leven hier met vele...' Raven valt stil. 'Mensen... Ik wil niet dat ze iets doen. Je kan mij altijd bellen maar als ik geen tijd heb, bel Colton of een beveiliger, oké?' 'Zal wel.'

Het kasteel is zo groot dat het makkelijk de hele dag heeft gekost om overal rond te kijken met Raven achter mij aan gesleept. Al veel vrienden van Raven heb ik ontmoet maar lang niet allemaal, hij lijkt hier goed op zijn plek. Veel beter dan op school.

Aan het einde van de rondleiding 'Ik heb Hailey helemaal niet gezien, waar is ze?' Raven staat recht voor mij en zucht. 'Lieve Vayra, je moet haar vergeten, ze is geen goede w.... mens.' Hij stottert nerveus en glimlacht naar mij. 'Dat bepaal ik zelf wel, ik wil haar zien.' Raven veegt een plukje haar uit mijn gezicht en rust dan poeslief zijn hand op mijn wang. Een brandend gevoel gaat door mijn hele lichaam. 'Ga voor nu maar slapen, het was een lange dag.' Al blozend knik ik.

Raven brengt mij naar mijn kamer en sluit de deur achter mij.
Met alle tijd van de wereld kijk ik mijn kamer rond. Verschillende soorten en maten kleding.

Gelukkig heb ik erg veel geslapen in de auto en kan ik nu makkelijk wakker blijven om naar de afspraak te gaan.
Tijdens de rondleiding heeft Raven mij een uitgang laten zien die ik in geval van nood kan gebruiken, die ik vannacht ook besluit te gebruiken.
Dan hoef ik niet langs de bewakers.

Er klinken luide grommen en geschreeuw uit het donkere bos, het geeft mij rillingen over mijn gehele lichaam. Wat gebeurt hier...

'Achter je.' Hoor ik over mijn schouder dichtbij het sportveld. 'Hey...' 'Blaze.' 'Aangenaam, ik ben...' 'Vayra, ik heb al veel over je gehoord.' Lacht hij vriendelijk. 'Dus wat kan ik verwachten van dit kasteel.' 'Straight to the point, daar hou ik wel van, maar laten we het rustig aan doen.'

Samen met Blaze begin ik te lopen langs een donker niet verlicht riviertje. 'Ik ben hier al 19 jaar, geboren en getogen en ik wil nooit iets anders. Het is voor mij 100% veilig.' Even sta ik stil. 'Voor jouw? Voor wie niet?' Blaze zegt niets en staart mij alleen aan. 'Voor mij...' Het enige wat hij doet is zachtjes knikken. 'Nou ik weet dat ik niet perfect ben en niet altijd aardig maar hoezo zou het dan niet veilig zijn.' Mijn opmerking doet Blaze grinniken.

Een luide grom komt uit het bos naast ons, opnieuw. Blaze pakt mijn arm en trekt mij achter hem. Zijn grip is stevig, zo veel steviger dan die van Raven. Hij laat een duidelijke afdruk achter in mijn arm.

'Sorry, gaat het? Ik vergat hoe kwetsbaar je bent.' Boos doe ik een stap naar achter. 'Wat bedoel je hoe kwetsbaar ik ben? We zijn bijna hetzelfde in principe.' Opnieuw lacht Blaze, waardoor ik weer naar achter stap. Ineens verdwijnt de grond onder mijn voeten. Mijn ogen sluit ik verwachtend dat ik op de grond zou belanden. In plaats daarvan voel ik 2 armen mij omhoog houden.

Als ik mijn ogen open kijk ik strak in zijn ogen, het zijn de mooiste ogen die ik ooit gezien heb. Blauw en groen, zijn gezicht blijft neutraal, geen emotie, terwijl mijn hart tekeer gaat. 'Wees voorzichtig.' Fluistert hij met een grijns en trekt mij overeind.

Happend naar lucht doe ik mijn best om tet kalmeren, wat was dit. Waarom voelde het zo vertrouwt? Alsof ze hem al jaren kende, hij zou haar geen pijn doen, nooit. 'Vayra?' Ik stap dichter af op Blaze en raak zijn gezicht aan. Hij lijkt het geen probleem te vinden. Mijn vinger laat ik glijden over zijn lippen, dit vind hij ook prima. 'Laten we het hebben over het kasteel en wat je kan verwachten.' Met deze woorden trekt hij mij uit mijn gedachtes en neem ik terug een veilige afstand.

Blaze laat mij plaats nemen op een bankje niet ver hier vandaan. 'Ik denk dat ik het beter kan laten zien dan uitleggen. Maar je moet mij beloven niet bang te worden, te gillen of weg te rennen.' Met deze woorden maakt hij mij juist bang. 'Gebruik je stem.' Zegt hij dominerend. 'I-ik beloof het.'

Blaze Harrington
'I-ik beloof het.' Stottert ze, ze heeft geen idee wat haar momenteel kan overkomen. Alles wat ik hoop nu is dat ik onder controle kan blijven. Want haar pijn doen is het laatste wat ik wil.

Ik neem een diepe hap lucht en richt mijn blik op de grond. Langzaam sluit ik mijn ogen en richt mij volledig op mijzelf en mijn weerwolf.
Al snel begin ik te veranderen in mijn wolvenvorm. Als ik helemaal veranderd ben open ik mijn ogen. Vayra zit kalm op de bank, ze is niet bang? Wel ziet ze erg wit en ik kan haar hart horen kloppen.

Zachtjes grom ik, wat wel een kick geeft voor haar. 'Ik weet dat je mij geen pijn doet.' Zegt ze zwaar ademend.

Na enkele minuten stilte staat ze op en loopt ze naar mij. Enkele centimeters voor mij stopt ze en kijkt mij recht in mijn wolf groen blauwe ogen aan. Dan rust ze haar hand op mijn hoofd. Mijn wolf wordt helemaal gek in mijn lichaam. Na haar actie verander ik terug naar mensenvorm en ze slaakt een opluchtende zucht.

Samen nemen we plaats op het bankje en zitten in complete stilte. Even laat ik haar nadenken maar al snel komen er honderden vragen. 'Hoeveel mensen zijn zoals jij?' Vraagt ze. Een zucht verlaat mijn lippen, eerlijk zijn is het enigste antwoord nu. 'We zijn geen mensen maar weerwolven, iedereen in het kasteel is een weerwolf. Je bent het enige mens wat het zo gevaarlijk voor je maakt.' Ze wil mij onderbreken om nog meer vragen te stellen maar ik hou haar tegen. 'Als wolf kan je in een roedel leven, de roedel van dit kasteel is Diamond. De gevaarlijkste roedel van dit land is dark killers. Elke roedel heeft een leider, een mannelijke alfa, de vrouw van de alfa is de Luna, moeder van de roedel. Ook is er een beta alfa die de alfa ondersteunt. Als weerwolf heb je natuurlijk je mensenvorm en je wolvenvorm, mijn wolf heet Diago.'

'I-ik dacht dat dit alleen in sprookjes kon.' Nerveus speelt Vayra met haar haarelastiekje om haar pols. 'Ik weet dat het veel informatie is, maar als je nog vragen hebt ben ik er altijd voor je.'

Haar telefoon rust op haar schoot, vlug grits ik hem weg en zet mijn nummer erin. 'Bel mij als er iets is, en alsjeblieft blijf veilig, twijfel niet om mij te bellen.' 'Wat als je geen roedel hebt?' Haar nieuwsgierigheid brengt een lach op mijn gezicht, een lach die niet vaak aan het daglicht komt. 'Dat ben je een rogue, en zullen andere weerwolven op je jagen, om te oefenen met moorden of om ze bij je roedel te vragen.'

Ze lijkt het met moeite te kunnen verwerken. 'Kan ik ook weerwolf worden?' Met een strenge blik kijk ik haar poeslieve ogen aan. 'Je wordt als wolf geboren, maar er is een manier waardoor een mens een weerwolf kan worden, maar daar zitten risico's aan vast en dat moet je niet willen.'
Zachtjes knikt ze. 'Zal ik je naar je kamer brengen zodat je kunt uitrusten en nadenken, dan kunnen we morgen meer praten.' Met een glimlach knikt ze opnieuw.

Vayra Wattson
'Goed hier is je kamer.' Blaze opent gelant de deur voor mij. Als ik binnen ben wil hij de deur sluiten. 'Wacht.' Zeg ik en zet mijn voet tussen de deur. 'Wat als ik zeg dat ik helemaal niet wil dat je weg gaat?' Een zachte grijns verschijnt op zijn gezicht. 'Dan ga ik niet weg.'

Voor wat een eeuwigheid lijkt te duren staar ik hem in zijn prachtige ogen. Hij voelt de spanning duidelijk ook.
Zijn adem raakt mijn wangen wat mij laat blozen. Blaze zijn handen grijpen stevig naar mijn middel. Zijn gezicht is enkele centimeters verwijderd van de mijne.

'Blaze.' Is het laatste wat ik zeg voordat hij zijn lippen op de mijne drukt. Nog nooit heb ik zo'n gepassioneerde zoen gevoeld. Vlinders gieren volledig door mijn lichaam, niet alleen mijn buik meer. Dan komt de realisatie, ik ben stapel verlieft geworden op Blaze. Maar Raven dan? Ik voelde eerder ook iets voor hem.

'Vayra?' Hij stopt en neemt plaats op de rand van mijn bed. 'Wat gaat er door je gedachten?' Met zijn zachte handen veegt hij een pluk haar uit mijn gezicht als ik naast hem kom zitten. 'Raven, en vooral zijn vader. Waarom ben ik hier?' 'Je bent heel erg aan het overdenken, dat gebeurt er als mensen heel moe worden.' Ik lach zachtjes, hij zegt mensen alsof hij nooit eerder contact heeft gehad met andere mensen.

'Neem voor vandaag alle rust die je nog kan krijgen.' Blaze wijst naar de klok die half 3 in de nacht aan geeft. 'Ik denk dat dat een heel goed idee is.' 'Stop met denken.' Zijn stem veranderd van lief naar kil en intimiderend. Direct geeft zijn gezicht een andere persoonlijkheid aan.

Blaze ziet duidelijk de verwarring in mijn gezicht en glimlacht dan. 'Kom, kruip onder de lakens.' Vermoeid doe ik wat hij zegt en al snel ben ik vertrokken in een diepe slaap.