Mens of wolf

Hoofdstuk 8

Vayra Wattson
In de verte hoor is zacht geschreeuw wat steeds luider wordt. 'Hou nou eens op met schreeuwen als je niet wil dat ze wakker wordt.' De bekende stem van Blaze, die herken ik uit duizenden. Kalm maar donker.
'Wat kan mij het schelen! Jij ligt hier zonder shirt in één bed met haar, je weet niets van haar en je moet haar met rust laten!'

'Mmm.' Kreun ik zachtjes. Een vel licht schijnt in mijn ogen. 'Raven?' Mijn hart klopt snel, ik heb helemaal niet na gedacht over de mogelijke consequenties als Blaze bij mij zal slapen.

'Ik beloof het je Raven, er is niks gebeurt tussen ons, alsjeblieft ga niet naar je vader.' Zijn toon klinkt bijna smekend. Raven's blik glijd van Blaze naar mijn slaperige ogen. 'Heb jij niks te zeggen?' 'Wat moet ik zeggen? Ik weet niets, je verteld mij niets. Alleen dankzij Blaze weet ik meer. Waarom was dat zo moeilijk om te vertellen. Dacht je dat ik bang zou worden? Echt niet, ik kan je makkelijk aan.' Zijn dreigende blik gaat terug naar Blaze die alleen maar aandacht heeft voor mij. 'Ik zou heel voorzichtig zijn met je woorden jongedame, en Blaze mijn vader gaat hier zeker over horen, reken daar maar op.'

Razend geeft Raven Blaze nog een harde duw waardoor hij tegen de muur beland. Degraderend snuift hij naar Blaze en rent de deur uit woedend.
'Gaat het?' 'Doe maar niet alsof je iets over mij geeft Vayra!' Kwaad komt hij op mij af gelopen. 'Dit is het enige ding wat alles kapot kon maken, jij die dit aan hem verteld. Dit heeft alles kapot gemaakt! Mijn hele reputatie, ik had je nooit moeten vertrouwen, je bent een zwak nutteloos mens. Waarom voelde ik ooit iets voor jouw?!' Hij probeert op adem te komen maar hij ziet rood van woede. Zijn handen vouwt hij tot vuisten.

'Blaze ik wist het echt niet...' 'Ben je zo dom dat je niet logisch kan nadenken?' Blaze maakt wilde hand gebaren waardoor een kopje van het bureau op de grond beland. 'Als geen een mens dit weet, dan is het ook niet de bedoeling dat jij dit weet. Je hebt geen idee wat voor gevolgen dit heeft, voor mij maar vooral jouw.' Uit angst pak ik aan kussen die ik voor mijn lichaam houd. Niet langer kan ik mijn tranen in controle houden. Als watervallen stromen ze over mijn wangen.

'Als meer wolven weten dat jij informatie hebt over weerwolven als mens, zullen ze je bloed willen zien, en die van mij als ze weten dat ik de wolf ben die het aan jouw verteld heb. Maar ik kan ze aan makkelijk, jij niet.'
'Het spijt mij...' Blaze zucht luid en kruipt daarna het raam uit. Hij laat mij achter in grote shock. De tranen stoppen maar niet met vallen.

"Klop klop" 'W-wat?' Antwoord ik al snikkend. Dit zijn vast de wolven om mij te vermoorden, ik had gehoopt iets meer tijd nog te hebben.
Levenloos ga ik op bed liggen en accepteer dat mijn laatste minuten geslagen hebben.
De krakende deur opent langzaam. Mijn ogen houd ik strak op elkaar.

'Vayra, het is 10 uur, tijd om op te staan.' Het is Colton, met een hond. 'Hey!' Begroet ik de hond vrolijk. 'Dat is Lola.' 'Hey Lola.' Zachtjes kriebel ik haar over haar bol.

'Was je aan het huilen?' Voorzichtig knik ik. Colton neemt plaats aan het voeteneind van mijn bed. 'Wil je erover praten?' 'Ik weet dat je een wolf bent.' Met een dodelijk blik staart hij mij aan, en hij slikt.
Als ik door iemand vermoord wordt, laat het Colton zijn.
'Hoe?' 'Als ik je vertel hoe, is die wolf in gevaar.' Colton knikt. 'Ga je mij vermoorden?' Hij lacht en kijkt mij aan alsof ik een extra hoofd heb gekregen.

'Raven maakt mij eerder dood voordat ik jouw kan dood maken.' Dat geeft mij een warm gevoel door mijn lichaam. Raven was dan wel angstaanjagend boos maar hij geeft wel om mij, anders had hij mij persoonlijk vermoord.

'Goed, de reden dat ik hier ben de alfa wil met je spreken.' Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes. 'M-maar, ik heb hem nog nooit ontmoet, ik ben er nog niet klaar voor, wat als hij weet dat...' 'De alfa is Raven's vader.' Er valt een lange stilte. 'Wat?' Colton glimlacht lief. 'Kom ik breng je naar hem toe.' Hij pakt mijn hand en sleurt mij uit bed.

'Pff, ik zou eerst even iets normaals aan doen, wat is dit?' 'Je kan ook gewoon iets liefs zeggen.' Zeg ik oog rollend.

In de kledingkast doe ik mijn best om een normale outfit uit te kiezen, maar de kleding die er hangt is vooral erg formeel. In een nette jurk loop ik de gang op waar Colton met Lola staat te wachten.
Lola is niet aangelijnd, ze kan zich goed gedragen. Colton is erg goed in het opvoeden van Lola.

'Ziet er goed uit.' Ik schenk hem een glimlach waarna we samen naar het kantoor van meneer Matthews lopen.

"Klop klop" 'Kom verder.' Een diepe zucht verlaat mijn lichaam. Voor het laatst maakt ik oogcontact met Colton. Hij knikt, met belijd open ik de deur.
'Meneer Matthews.' Groet ik hem. 'Mevrouw Wattson, neem plaats alsjeblieft.'

Ik neem plaats in de lege stoel die voor hem staat. Hij doet ik blik in de papieren die voor hem liggen. 'Heb je enig idee waarom je hier bent?' Met een brok in mijn keel schud ik mijn hoofd.

'Blaze Harrington.' Hij laat een lange stilte vallen wat mij nog nerveuzer maakt. 'Hij heeft jouw verteld over de weerwolven.' Mijn gezicht trekt wit weg. 'G-gaat u mij nu vermoorden?' Geen emotie verschijnt op zijn gezicht. 'Nee, maar niet omdat ik dat niet wil. Als ik dat doe, zullen mijn zoons mij haten voor altijd.' 'Waarom ben ik hier dan?' Vraag ik brutaal.

'Dankzij jouw hebben wij een undercover spion gevonden. Blaze wou niet echt bij onze roedel, hij was undercover om zwakke punten te vinden. Hij is de alfa van de roedel Killers. De meest beruchte en moordlustige roedel. Dat mijn eigen zoon dit niet heeft kunnen zien verbaasd mij, en wat mij nog meer verbaasd is hoe jij nog leeft. Waarom hij jouw niet vermoord heeft, aangezien hij kan ruiken dat jij mens bent. Weet jij hier meer over?' Een pijnlijke steek gaat dwars door mijn hart heen. Blaze is een verrader? Een moordenaar? Waarom leek hij dan zo kalm en lief?

'Wattson.' Tranen vormen in mijn ogen. Waarom geef ik zo veel om hem, ik ken hem net 1 nacht. 'Maar dat is niet de daadwerkelijke reden waarom ik je wou spreken...'

"Klop klop" 'Binnen.' Antwoord meneer Matthews. 'Ah Raven, perfect.' 'U vroeg of ik wou komen vader?' Hij knikt. 'Neem plaats.' Zonder naar mij te kijken neemt hij plaats in de stoel naast mij. Het doet pijn hoe hij mij niet in mijn ogen aan kijkt.

'Er speelt spanning tussen jullie beiden? Wat is er gebeurt?' Vast weer een weerwolf ding, goed emoties kunnen ruiken. 'Vertel jij het of ik?' Vraagt hij kwaad zonder naar mij te kijken.

Als ik geen antwoord geef kijkt hij mij eindelijk aan in mijn betraande ogen. Direct verzacht zijn blik, hij toont medeleven. 'Niks vader, ga door met wat u ons wou vertellen.' Met een kleine glimlach bedank ik hem.

'Enkele weken geleden heb ik een aanbod gekregen wat ik niet kan laten liggen. Een televisie serie. 5 heren en 5 dames, elke dame wordt gekoppeld aan een heer op een romantische manier en natuurlijk willekeurig. Samen als koppel ga je leuke dates doen. Natuurlijk moeten wij er ook voor zorgen dat het niet volledig soepel kan verlopen. Dus wat denken jullie ervan? Hailey, Colton en Blaze doen ook mee.' Mijn mond valt open bij de naam Blaze.

'Absoluut niet.' De blik van meneer Matthews is woedend. 'Hoe durf je mij tegen te spreken!' Hij slaat zijn vuist hard op tafel. 'Vader u vroeg wat ik er van vond.' 'Je dacht dat je echt een keuze hebt? Wie is nou beter dan de zoon van de alfa?' Lacht hij. 'En jij Wattson?'

Dit is de enige kans om Blaze nog een keer te zien. 'Hoe heb je Blaze hieraan mee laten doen?' 'Het was zeker niet mijn eerste keus, maar ik krijg €250.000 extra als hij mee doet. Dat is een mooie uitbreiding voor het kasteel.' Ik maak oogcontact om te zien wat Raven hier van vind. Helaas kan ik niets van zijn gezicht af lezen. 'Ik doe het.' Meneer Matthews lijkt verrast door mijn antwoord. 'Geweldig, beide begin maar vast wat koffers in te pakken we zaterdag middag.' Mijn horloge geeft aan vrijdag ochtend 11 uur. We vertrekken morgen al!