Mens of wolf

Hoofdstuk 15

Vayra Wattson
Stekende pijn giert als een gek door mijn lichaam. Nooit ben ik een fan geweest van pijn, dat blijkt nu maar weer. Mijn rug schuurt hard tegen de betonnen muur. 'W-wie zijn jullie?' Krijg ik er net uit.

Eén van de jongens trekt zijn masker omlaag. 'Dag schoonheid.' Mijn hart lijkt stil te staan en honderden keren sneller te kloppen tegelijk. 'W-wat?' Connor... Hoe kan hij. Dat hij geen goede wolf is had ik al snel genoeg door maar dat hij zoiets zou doen? Kippenvel loopt over mijn armen.

'Wat wil je?' 'Jouw, maar die Blaze heeft jouw nu. Zoals hij altijd al wou. De manier alleen al hoe hij naar jouw kijkt! Ugh.' Uit zijn rugzak haalt hij een mes. Het liefste ren ik weg, maar mijn lichaam is verstijft van de pijn en angst. Al zou ik weg kunnen rennen, aan beide kanten staan 2 jongens. Ga ik na vandaag nog wel leven?

'J-je kan mij niet meer hebben als ik dood ben.' Connor rolt met zijn ogen. 'Dus jij denkt dat ik dom ben? Jij mag misschien wel blond zijn, ik niet.' IJsberend loopt hij heen en weer. Hij is duidelijk gestrest, zou hij wel weten wat hij met mij wil doen?

'Alsjeblieft, als je mij laat gaan zal ik niets tegen niemand zeggen.' 'Tuurlijk! Alsof ik dat moet geloven!' Het mes wat hij in zijn hand heeft zet hij strak tegen mijn keel aan, waardoor het onmogelijk wordt voor mij om adem te halen.

'Weet je wat ik met jouw ga doen? Ik ga even duidelijk maken naar Blaze dat je van mij bent. Zeg maar tegen hem, als hij jouw niet met rust laat dat de volgende op je keel zal zitten.' Met vorse kracht probeert hij mijn shirt op te tillen wat nog net lukt om tegen te houden. Dan springt er iemand anders in om mijn shirt om hoog te houden.

Langzaam maar wel haalt Connor het mes langs mijn heup totdat ik hevig bloed. Met een grijns op zijn gezicht zegt hij zijn laatste woorden. 'Deze wonden zijn naar, ik zou maar snel naar het ziekenhuis rennen, oh wacht...' Lachend rent hij samen met de rest weg, ver van mij vandaan.

De pijn neemt mijn hele lichaam over. Door middel van het vest wat naast mij licht probeer ik er druk op te houden, wat moeilijk gaat als je buiten adem bent van het hijgen.

Blaze Harrington
'Zeg Zayn, Vayra is al een tijdje weg toch?' Hij kijkt op zijn horloge en haalt simpel zijn schouders op. Te gefocust op zijn mate. Een zucht rolt over mijn lippen. Bezorgd kijk ik om mij heen, op zoek naar ook maar een schim van Vayra.

'Het komt wel goed, ze gaat echt niet zo maar weg lopen. Ze houd toch van je.' Een grote glimlach ontstaat op mijn gezicht. Mijn wolf Dex wordt wild. Normaal heb ik een rustige wolf. Er moet wel iets met Vayra zijn.

'Jongens ik ben zo terug.' Buiten het café steek ik een sigaret op uit stress. "Serieus? We waren gestopt met roken en nu ga jij het allemaal weer verpesten voor ons?" Zegt mijn wolf al grommend. Ik doe mijn best om hem te negeren.

'Vayra?' Zoekend kijk ik om mij heen. Ze zei dat ze naar een toilet ging. Er is hier geen toilet dichtbij. Dan moet ze wel weg gerend zijn. De hefstigste scenario's komen naar boven in mijn gedachtes. Volledige paniek giert door mijn lichaam. 'Vayra!'

Overal begin ik te zoeken naar haar, geen enkel spoor. Met mijn wolven neus probeer ik haar geur op te pikken. Niet veel later treed de geur van bloed mijn neus stevig binnen.
Sprintend volg ik de geur. 'Vayra ...' Met tranen in haar ogen kijkt ze mij slaperig aan.
'Wie heeft dit gedaan?!' Een grom verlaat mijn lichaam. Woede is alles wat ik voel. 'C-connor...' Haar ogen vallen langzaam dicht. 'Ik vermoord hem.'

Het bloed stroomt als een waterval door haar shirt heen. Volledig in paniek neem ik de druk op de wond houden over van Vayra. Met mijn andere trillende hand toets ik 112 in.

Vayra Wattson
Zijn adem voelt warm in mijn nek, ik kan bijna zijn hart horen kloppen. Blaze lijkt bijna meer in paniek dan ikzelf. Niet lang daarna voelt alles licht. De pijn verdwijnt uit het niets, alles wat ik zie is wit, fel wit licht.

Knipperend open ik mijn ogen. 'Zo fel.' Kreun ik, een lach klinkt naast mij. Voorzichtig draai ik mijn hoofd naar hem toe. 'Blaze.' Een voorzichtige glimlach ontstaat in mijn gezicht. 'Ja, hier zijn we weer, jij gewond en ik naast je. Je moet echt voorzichtiger doen.' Grapt hij. 'Ha ha.' Reageer ik oog rollend.

De kamer is anders dan de vorige keer, een stuk feller en volledig leeg. Alleen een bed en wat apparatuur.
Angstig werp ik een blik naar de wond op mijn zij, wat dicht gehecht is. 'Dat wordt een vervelend litteken, maar verder is het geen interne schade.' Een dokter komt vrolijk binnen wandelen. 'Dokter Alina, aangenaam, hoe voelt u zich?' 'Prima, nog één keer zoiets en ik wen gewoon aan de pijn.' Ze geeft mij een verwarde blik.

'Mevrouw Wattson, er is iets wat ik met u moet bespreken. Meneer Harrington, misschien is het het beste als u de kamer verlaat.' Hevig schud ik mijn hoofd in angst. 'Alles wat u mij wilt vertellen mag hij ook weten.'
'Zoals u zegt.' De dokter neemt een diepe hap lucht. 'Mevrouw Wattson, u bent zwanger. Zo'n 2 tot 3 weken.' Mijn mond valt open van verbazing.

2 tot 3 weken geleden is de tijd dat Blaze en ik samen sliepen in één bed. Hebben we?... 'Ik zal jullie een moment samen geven.' Dokter Alina verlaat in alle stilte de kamer. Ik ben nog maar 17, nooit ga ik voor deze baby kunnen zorgen. Hoe moet het met school en werk en... De paniek giert door mijn hele lichaam.

Met de meest verbaasde blik kijk ik in de richting van Blaze die weg kijkt.
'Is hij van mij?' Vraagt hij in de meest pijnlijke toon zonder na te denken. 'Wat?!' Mijn stem klinkt niet alleen paniekerig, ook boos. 'Tuurlijk! Je bent de enige waar ik het ooit mee heb gedaan.' Een opgeluchte zucht vult de kamer.

'Hoe kan dit...' Mompelt Blaze tegen zichzelf. 'Hoe kan een weerwolf ooit een mens zwanger krijgen.' Uit zijn broekzak haalt hij zijn telefoon en toetst een nummer in.

'Pa, we hebben een probleem...' Na alles uitgelegd te hebben aan zijn vader richt hij zich terug op mij. 'Mijn vader heeft ook geen idee hoe dit heeft kunnen gebeuren...' 'Blaze, ik ben 17 ik ga nooit voor deze baby kunnen zorgen!' Onderbreek ik hem in volledige paniek.
'Shh Vayra, het komt goed schoonheid.' Zodra hij zijn handen op mijne rust kalmeer ik.

Enkele minuten later komt dokter Alina terug binnen. 'Sorry voor het storen er zijn nog een paar checks die ik moet doen voordat u kunt gaan.' Knikkend in angst stem ik in. 'Zwanger op een jonge leeftijd...' Begint de dokter. 'Het kan zwaar zijn, maar maak je geen zorgen. Op het einde komt het allemaal goed.' Deze woorden kalmeren mij, er is hoop voor onze baby, niet alles hoeft perfect te lopen. Ik schenk de dokter een lieve lach voordat ze de inspecties uit voert.

Ze geeft wat druk op de wond wat meer pijn doet dan wat ik wil toe geven.
'Als ik je pijn doe moet je het zeggen.' Er valt een korte stilte. 'Hoe het nu lijkt zal het uit zichzelf genezen, kom over twee weken terug om de hechtingen eruit te halen en hou goed rust, dokters advies.' Dokter Alina knipoogt naar Blaze. 'Dankjewel dokter.' Reageert hij terug.

'Ik ben zo blij dat alles weer goed komt. Vanavond tijdens het uit eten laat ik je geen seconde uit mijn zicht.' Met een stevige greep houd hij mijn handen vast, een warme tinteling gaat door mijn armen. Deze zwangerschap wordt niet zo erg als ik dacht met Blaze aan mijn zeide.

'Er is iets wat je moet weten.' Mijn ogen sla ik neer op de vloer. 'Wat is het?' Blaze knielt voor mij, forcerend om hem aan te kijken.
'Toen Connor dit deed.' Met tranen in mijn ogen til ik mijn shirt omhoog. 'Zei hij, als jij mij niet met rust zou laten zal de volgende op mijn keel zitten.' Blaze slikt zijn angst weg en staat op. Een gezicht vol frustratie en verdriet is wat hij mij laat zien.

'We moeten niet samen zijn als hij dreigt deze dingen te doen.' 'Ben je gek? Dit is juist wat hij wil! Je kon nog weg van mij 3 weken geleden, nu ik zwanger ben niet meer.' De toon in mijn stem klinkt woedend.
'Ik durf mijn leven te riskeren om met jouw te zijn.' 'Ook het leven van ons kind?' Die zin breekt mij volledig. Tranen stromen als watervallen over mijn wangen. Tuurlijk snap ik wat hij bedoeld, hij heeft een punt maar ik kan niet zonder hem leven.

'Ik wou dit vragen vanavond op de date, maar nu is een betere tijd.' De blik in zijn ogen veranderd. Een zucht rolt over zijn lippen. 'Ik wil dat je weerwolf wordt, ik weet dat het moeilijk is, maar ik wil het proberen. Zo kan ik je marken als mij mate en zul je sterker zijn om jezelf en ons kind te beschermen.' Er valt een lange pijnlijke stilte. Nooit had ik deze vraag verwacht. 'Je hoeft nu nog geen antwoord te geven.' Niet beslissent knik ik.

'Wat gebeurt er met de baby als ik nu van mens naar wolf ga?' Zorgzaam wrijf ik over mijn niet zichtbare buik. 'Weet ik niet, maar het is een risico dat ik wil nemen met jouw.' Met mij... Betekent dit dat hij niet om mij geeft.

'Blaze ik wil naar huis.' 'We gaan zo terug naar het kasteel.' Een treurige blik valt af te lezen in zijn ogen. 'Nee Blaze, mijn huis, mijn familie, zelfs mijn vissen. Ik wil terug naar huis.' De hartverscheurende blik in zijn ogen wordt onverdraaglijk. 'Zoals je wilt.' Blaze staat op en begint alle spullen van het bureau in zijn tas te doen.

'Er komt zo iemand die je terug naar huis zal brengen.' Vlug drukt hij een kus op mijn voorhoofd. 'Blaze, wacht.' Hij geeft geen gehoor en loopt harteloos de kamer uit. 'Blaze!' Schreeuw ik nog, wat geen zin lijkt te hebben. Zo heb ik nooit afscheid willen nemen. Misschien is het voor het beste.