Mens of wolf

Hoofdstuk 14

Vayra Wattson
'Is alles duidelijk? Als je binnen komt begin je met een buiging...' 'Ja Blaze het is duidelijk, geen handen schudden, alleen aanspreken met u. Je hebt alles al meerdere keren uitgelegd.' Beschaamd lacht hij naar mij.

Voor de deur haalt hij diep adem. 'Je kunt het.' Fluister ik hem in. Met een glimlach houd hij de deur voor mij open.

'Goede avond heer en vrouw Harrington.' Eén been zet ik achter de ander en doe mijn best om een buiging te maken in de veel te zware jurk.
'Dag...' Er valt een stilte. Deze mensen heb ik eerder gezien. Dit zijn de ouders van Raven.

Flashback...

'G-gaat u mij nu vermoorden?' Geen emotie verschijnt op zijn gezicht. 'Nee, maar niet omdat ik dat niet wil. Als ik dat doe, zullen mijn zoons mij haten voor altijd.'

'Jullie zijn de ouders van Raven.' Beide knikken ze. Als ik oogcontact wil maken met Blaze kijkt hij mij voor geen seconden aan. 'Ook zijn wij de trotse ouders van Blaze Harrington.' Met een beschaamde blik ontmoeten zijn ogen de mijne.

'Pardon, ik weet hoe ongebruikelijk dit is maar zou ik heel even 5 minuten met uw zoon kunnen praten buiten?' Meneer Harrington maakt een gebaar dat het prima is.

Aan zijn arm trek ik hem mee naar buiten. 'Blaze?! Wat is dit?' Hij zucht diep. 'Het spijt mij dat ik het niet zei oké?' 'Heet jij Blaze Matthews of heet Raven, Raven Harrington.' Opnieuw vermijd hij al het oog contact. 'Raven Harrington, hij wil een normaal leven lijden met een normale achternaam. Mijn ouders probeerden hem altijd te helpen, inmiddels hebben ze het na 20 keer verhuizen opgegeven. Elke keer als iemand Raven zijn echte achternaam wist moeten ze verhuizen. Dat is zo'n 20 keer gebeurt voordat mijn ouders er klaar mee waren. Toen zijn ze voor een laatste keer verhuist, Raven woont nu alleen en mijn ouders wonen permanent hier.' Mijn mond valt volledig open. Hij heeft dit zo goed voor mij verborgen kunnen houden.

'Je moet begrijpen dat mijn ouders heel beschaamd zijn over hoe Raven is geworden. Waardoor ze extra blij zijn met mij, en nu vinden ze het echt niet leuk dat ik verlieft ben geworden op een mens.' Voorzichtig knik ik, ergens kan ik het heel goed begrijpen.

'Heb je nog meer geheimen voor mij? Dan is het nu het moment om het op te biechten.' Blaze staart mij in mijn ogen en pakt al trillend mijn handen. 'Hailey... Ze is mijn zus. Mijn ouders zijn blij met haar omdat ze vreselijk gemeen is. Ze brengt de oude traditie van Dark Killers terug, maar nooit zal de Luna worden.' Er valt een stilte, zo stil dat je een naald kan horen vallen.

'I-ik weet niet wat ik moet zeggen.' Blaze leunt zijn hoofd tegen de muur. 'Alles is verpest.' Een frustrerende zucht verlaat zijn borst. 'Dat is het niet.' Mijn handen rust ik op mijn wangen en trek hem tegen mij aan in een knuffel. 'Ik kan begrijpen dat je niet te blij bent met je familie. Om eerlijk te zijn ben ik ook absoluut niet blij met mijn ouders, ik weet hoe het voelt. Toch wou je mij voor stellen aan je ouders.'
'Je betekent alles voor mij.' Zegt hij hijgend. Mijn lippen druk ik strak op die van hem. 'Ik hou van je.' Zijn hand masseert over mijn rug. 'Ik hou ook van jouw prinses.'

Als hij los laat lopen we hand in hand terug naar binnen. 'Opnieuw mijn excuses voor dat meneer en mevrouw Harrington.' Beide knikken ze.
Blaze schuift mijn stoel voor mij aan, waarna hij zelf plaats neemt.

Het eerste gerecht wordt direct geserveerd. 'Dus Vayra, je woont nog bij je ouders?' Vraagt mevrouw Harrington 'Bij mijn 2 oudere broers, ik zie hen als mijn ouders.' Zeg ik met een glimlach, toch mis ik ze wel nu ik hier ben.

'Wat verwacht je van onze zoon Vayra?' Snel maak ik oog contact met Blaze, niet wetend wat te zeggen. 'Als Blaze zijn mate vind maken wij hem de alfa, tuurlijk als mens kan jij geen luna zijn.' 'Pa.' Antwoord Blaze voordat ik reactie kan geven, hij staart kwaad naar zijn vader.

Gerecht na gerecht wordt geserveerd. De rest van de avond verloopt redelijk soepel, enkele stroeve moeilijke vragen, maar al zeg ik zelf. Dit gaat mij goed af.

Eindelijk is het klaar, een opgeluchte zucht verlaat mijn lichaam. 'Dit was zo erg nog niet toch?' Ik kijk Blaze aan alsof hij twee extra hoofden gekregen heeft. 'Oké oké, maar het is klaar nu. Om eerlijk te zijn vond ik het harstikke gezellig met jouw.' Blaze pakt mijn beide handen en kust ze lief.
'Ik wil je morgen mee uit eten nemen, in mijn favoriete restaurant. Hoe klinkt dat?' Enthousiast knik ik. 'Heel graag zelfs!'

Hand in hand lopen we terug naar zijn slaapkamer. Blaze kijkt trots achterom naar zijn ouders die achter hem lopen.

Zodra de deur dicht zit drukt Blaze mij met mijn rug tegen de deur aan. Hij tovert een grote lach op mijn gezicht. Zijn lippen raken mijn nek zachtjes waardoor een zachte kreun ontsnapt uit mijn mond.

De intense avond en nacht komt tot een einde. De volgende ochtend gaat mijn alarm al om 9 uur. Kreunend wordt ik wakker met een deken half over mij heen.
Zo zacht mogelijk probeer ik mij klaar te maken zodat Blaze niet wakker wordt.

Twee stevige handen pakken mij bij mijn heupen beet. 'Probeer je weg te sneaken?' Blaze zijn stem klinkt krakerig. 'Goedemorgen.' Zachtjes bijt hij in mijn nek. 'Mm doe je voorzichtig?' Met een grijns op zijn gezicht stopt hij om zich klaar te maken.

'Dus wat gaan we vandaag doen.' Vraag ik Blaze die aan de andere kant van de kamer staat. 'Jouw?' Lachend schud ik mijn hoofd. 'Blaze ik meen het.'
'Anders gaan we shoppen met Zayn en zijn mate.' Enthousiast stem ik in.

Voor de laatste keer haal ik de borstel door mijn glanzende haren. 'Hoe zie ik eruit?' Voor de ogen van Blaze draai ik een rondje om ook de achterkant van mijn outfit te laten zien. 'Prachtig prinses.' Hij drukt zijn lippen zacht tegen mijn voorhoofd. 'Kom we gaan kijken of ze al wakker zijn, dan kunnen we ontbijten in de stad.'

'Goedemorgen!' Al huppelend kom ik de woonkamer in dansen. 'Hey! Daar is mijn meid!' Zayn trekt mij strak in een knuffel. 'Vayra dit is Eva mijn mate.' Beleefd schud ik haar hand met een buiging. Ook zij buigt.

'Blaze...' Klef sla ik mijn armen om hem heen. 'En ik hadden een leuk idee. Wat nou als wij met zijn vieren de stad in gaan?' Beide knikken ze enthousiast. Eva heeft een mooie lach, ze is ook een mooi persoon al zeg ik zelf. Donkerblonde haren met een bijpassende pony.
'Op een voorwaarde, ik rijd!' Eva lacht om de reactie van haar mate.

'Als je ons veilig aanlevert heb ik er geen moeite mee.' Met zijn vieren lopen we naar de garage niet ver hier vandaan. De stad is ook minder ver dan gedacht. Het kasteel licht redelijk afgelegen van de stad.

'Waar willen we als eerste heen?' Vraagt Zayn leiding gevend.
'Pannenkoekenrestaurant duhh.' Eva kijkt met puppy ogen naar Zayn, die al geen nee meer durft te zeggen. 'Ik moet nog even naar het toilet daar verderop, ga maar vast zitten ik kom er zo aan.' Met zijn drieën lopen ze weg terwijl ik op zoek ga naar een toilet. Makkelijker gezegd dan gedaan.

Uit een hoek worden mijn beide armen beet gepakt, mijn directe reactie is gillen. Waardoor de persoon een doek voor mijn mond houd.
Een klein stuk verderop wordt ik ruw tegen de muur geduwd. Brandende pijn giert door mijn lichaam. Van mijn armen tot mijn rug die tegen het beton aan schuurt.