Mens of wolf

Hoofdstuk 17

Blaze Harrington
'Raven, je moet mij beloven dat je niks tegen Vayra verteld. Ik hou echt van haar, als ze weet dat ik bijna alles over ons heb verteld zal ze nooit meer met mij praten.' Raven kijkt mij bedenkelijk aan.
'Ik dacht dat je altijd een mens met goud bloed wou, nu heb je er eindelijk één en maak je er geen gebruik van.' Een zucht rolt over mijn lippen. 'Ik ben veranderd, ze veranderd mij, ze is zo'n goed persoon. Niet alleen maar een mens met goud bloed, dat is zo'n klein deel van haar.' Raven knikt onschuldig. 'Goed ik ga maar weer eens terug naar mijn huis school begint over een paar uur.'

'Fijne reis broertje.' Als laatste geef ik hem een schouderklop.
Zodra hij weg is pak ik mijn telefoon en toets voor de derde keer vandaag Vayra's telefoonnummer in. Haar zo laten gaan is mijn grootste fout geweest. Inmiddels ken ik haar nummer uit mijn hoofd. Het is midden in de nacht dus verwacht ik niet dat ze op neemt, toch wil ik haar laten weten dat ik aan haar denk.

Na enkele seconden hang ik al weer op, ik lijk veel te wanhopig op deze manier...

Vayra Wattson
Uitgeput laat ik mijzelf vallen op bed. Onder mijn kussen licht mijn telefoon, blijkbaar was ik die vergeten naar school.
"5 gemiste oproepen van Blaze<3" 'Eikel' Mompel ik en blokkeer zijn nummer. Met tranen in mijn ogen doe ik mijn best om iets bij te slapen.

Een schok gaat door mijn lichaam als ik iemand hard met de deur hoor slaan. Wrijvend in mijn ogen sta ik op en strompel de trap af naar beneden.
'Vayra? Jij bent eerder thuis dan gedacht.' 'Lex.' Tranen rollen over mijn wangen en ik ren naar hem terug voor een eindeloze knuffel.

'Blaze heeft mij alleen maar gebruikt.' 'Blaze?' Vraagt hij niet begrijpend. 'De vader van de baby.' Lex zucht en wrijft troostend over mijn rug.
'Hij verdient jouw niet Vayra.'

"Ding dong" 'Verwacht jij iemand?' Tranen weg vegend schud ik mijn hoofd. 'Is Vayra thuis?' Al huilend kom ik achter Lex staan. 'Vayra ik laat je alleen, als je iets nodig bent, ik ben in de woonkamer.'

'Ik wou niet dat dingen zo eindigden tussen ons. Het liefst wil ik nog een poging doen om beste vrienden te zijn. Alles achter ons laten en opnieuw beginnen.' Raven zet een stap dichterbij en veegt de overige tranen van mijn wangen. Verlegen knik ik naar hem. Niets is beter dan vrienden in een moeilijke tijd.

'Het spijt mij zo voor mijn broers gedrag.' 'Nee, het is niet jouw fout.' Raven glimlacht lief naar mij. 'Zie ik je morgen weer op school?' Onwetend haal ik mijn schouders op. 'Anders mag je altijd langs komen ik woon maar en huis verderop.' Raven drukt een kus op mijn voorhoofd en vertrekt naar zijn eigen huis. De kus voelde net zoals Blaze... Toch lijken ze veel op elkaar.

'Gaat het weer een beetje?' 'Ik denk het, in ieder geval ben ik blij met een vriend zoals Raven.' Lex glimlacht op een lieve manier.

Nog half in slaap begin in te scrollen op instagram. "3 ongeopende dm's"
"Blaze16092003 – Vayra, we moeten praten alsjeblieft, ik weet niet wat Raven heeft gezegd." Luid zucht ik en scrol door naar de volgende dm. "AlinaBonte – Hey Vayra! Telefonisch contact lukt helaas niet, gelukkig kan ik je op deze manier vinden, ik vroeg mij af hoe het met je ging. Groetjes dokter Alina.
"Hey Alina, wat lief dat je kijkt hoe het met mij gaat, de wond geneest tot nu toe goed, morgen ben ik terug om de hechtingen te laten verwijderen."

De dag gaat snel genoeg voorbij. De eerste keer avond eten met mijn familie voelt goed, het voelt als thuis en niets voelt beter. 'Ik ben blij terug te zijn met jullie jongens.' Glimlach ik.

Na het avondeten sprint ik naar boven om te face timen met Riley. Haar zo achter laten terwijl ik zei dat we konden praten had ik niet moeten doen.
'Hey Riley...' 'Vayra ...' Ze klinkt niet blij. 'Riley het spijt mij zo erg, ik zal het goed maken met je, morgen middag ben ik op school en zal ik de volledige pauze met je zijn, ik beloof het...' 'Vayra, alsjeblieft het is al goed, ik snap dat je veel aan je hoofd hebt met de verhuizing.' Een opgeluchte zucht rolt over mijn lippen.

Nog uren bellen we, uiteindelijk val ik als eerste in slaap.

'Goedemorgen zonnestraaltje!' Veel te enthousiast opent Lex al mijn gordijnen en trekt mijn lakens van mij af. 'Ja ik weet het, je bent wakker.' Kreun ik vermoeiend. 'Nog 5 minuutjes.' 'Opstaan luilak!' Chagrijnig stap ik uit bed en maak mij klaar voor de afspraak om de hechtingen eruit te halen.

'Goedemorgen Ryan.' 'Hey goedemorgen, rijd je vandaag weer met mij mee? Dit keer heen en terug?' Lip bijtend denk ik na voor een goed excuus. 'Ik ga lopen, is goed voor de gezondheid.' Met een boterham in mijn mond loop ik de deur uit.

Gelukkig is het ziekenhuis maar enkele minuten lopen. Want nog een paar kilometers extra lopen deze week en mijn benen gaan er echt af vallen.
Als ik een wolf zou worden zou het om de reden zijn dat ik niet zo snel moe wordt.

'Vayra Wattson?' Roept de zuster om in de wachtkamer. De krant die ik vast hield leg ik op zij en loop met haar mee naar een kamer in de hoek.

'Goedemorgen mevrouw Wattson.' Een glimlach ontstaat op mijn gezicht bij het zien van Alina, de laatste keer dat ik haar zag was met Blaze. Nog elk uur denk ik aan hem. 'Goedemorgen dokter Alina.' 'Hoe gaat het met de wond?' Als ik mijn shirt op til lijkt er niet veel te zien een de wond. 'Ik heb er geen last van.'

'Kijk dat is altijd goed.' Langzaam begint ze de hechtingen te verwijderen uit mijn wond. 'Is Blaze niet bij je?' Zuchtend kijk ik haar aan. 'Helaas niet, hij is niet wie hij zegt die hij is.' De toon in mijn stem klinkt kwaad en pijnlijk.
Ze geeft mij een vage blik. 'Ik zal niet verwachten dat je het begrijpt.'
'Nee, ik snap niet waar je het over hebt nee, Blaze en ik zijn goede vrienden. Daarom vertrouwde hij mij ook om jouw te hechten.'

Alle geweldige momenten die ik met Blaze heb gehad komen allemaal in eens op mij af. Ik doe mijn best om mijn emoties in bedwang te houden.
'Blaze geeft echt om jouw, ik heb hem nooit eerder zo gezien.'

'Ben jij ook een wolf?' Het is een riskante vraag want ze kan mij aan kijken alsof ik een psychopaat ben. 'Dat klopt.' Een zucht van opluchting verlaat mijn lichaam. 'Blaze is al heel lang op zoek naar een mens met speciaal bloed voor weerwolven, die zijn heel zeldzaam.' 'En jij bent er één.' Vult ze mij aan. Knikkend bevestig ik haar zin. 'Je denkt dat hij je gebruikt voor je bloed?' Opnieuw knik ik.

'En heeft hij al je bloed gebruikt? Of gevraagd of hij je bloed mag hebben.' 'Nee...' Ergens heeft ze een punt. 'Toen je bloedend voor hem lach gebruikte hij jouw bloed nog niet, en jij denkt dat hij je gebruikt voor je bloed? Hoe kom je op die gedachte?' Ze knipt de laatste hechting weg van mijn litteken en gaat recht op zitten.

Direct als ze klaar is vlucht ik de kamer uit om rust te zoeken.
Ze heeft volledig gelijk, hij heeft nooit mijn bloed ergens voor gebruikt...

2 maanden later

Lief dagboek,

Vandaag een nieuwe dag waarbij ik voor de eerste dag niet aan Blaze heb gedacht. Elke dag wordt het iets makkelijker. Toch voelt het altijd alsof ik een fout heb gemaakt. Maar dan vertel ik mijzelf dat hij mij alleen gebruikte en voel ik mij weer beter.

Bijna 3 maanden in de zwangerschap, mijn buik lijkt al enorm.
Gelukkig is iedereen die ik ken heel lief.
Al honderden uren heb ik lopen speculeren over de mooiste namen uiteindelijk vind ik Hayden de meest mooie naam voor een jongen en voor een meisje Isabella.
Hayden is altijd Lex zijn favoriete jongensnaam geweest.
En ik denk dat Lex een belangrijke rol gaat spelen in het opvoeden van mijn lieve baby.
Isabella is de naam van mijn allerliefste oma die er helaas niet meer is.
Dit weekend kom ik erachter of het een jongen of een meisje is, om eerlijk te zijn heb ik geen flauw idee.

Wel maak ik mij zorgen, ik heb extreme symptomen en mijn buik is veel dikker dan bij een normale 3 maanden zwangerschap. Ik twijfel om Blaze te contacten voor dit.

'Hey Vayra!' Als ik thuis kom van school smijt ik mijn tas op tafel. 'Hey, eindelijk weekend.' 'Ga je nog wat leuks doen dit weekend?' In stilte neem ik plaats naast Lex op de bank. 'Eigenlijk wou ik naar Blaze.' Zijn blik veranderd naar boos. Ik weet dat hij het er niet mee eens is maar het moet gebeuren. 'Je moet over hem heen stappen Vayra, dat lukt niet als je hem blijft bezoeken.'

Zachtjes masseer ik over mijn buik. 'Het is nodig, vindt je niet dat mijn buik heel groot is voor maar 3 maanden zwangerschap? En bovendien, morgen kom ik te weten of het een jongen of meisje wordt, denk je niet dat de vader het recht heeft om dat te weten.' Niet geïnteresseerd haalt hij zijn schouders op. 'Dus omdat jouw buik iets groter is dan normaal gesproken bij 3 maanden moet je Blaze zien?' Tuurlijk, Lex weet niet over weerwolven, dat maakt het hele proces moeilijker.

'Alsjeblieft.' Oog rollend knikt hij. 'Maar, ik ga mee en we gaan nu.' Enthousiast omhels ik hem. 'Ja ja, ga je koffers maar pakken.' 'En Ryan dan?' Lex lacht zachtjes. 'Die heeft niet eens door dat wij weg zijn, hij kan wel voor zichzelf zorgen. Hij is 19 zusje.' Plagend wrijft hij over mijn haren.
'Hij groeit zo snel op.' 'Snel zoals jij.' Met een glimlach loop ik naar boven en begin ik mijn koffers te pakken.

Het voelt net weer alsof als of ik verhuis met Raven. Niet dat ik dat heel erg zou vinden, ik zou weten wat ik beter moet doen. Niet met Blaze praten bijvoorbeeld.

'Vayra! Ben je bijna klaar?' Schreeuwt Lex na enkele minuten naar boven. 'Nog een paar minuten!' Krijs ik net zo hard terug. 'Meiden...' Zucht hij.
Voor de laatste keer haal ik mijn mascara borstel door mijn wimpers.
Met 2 koffers kom ik de trap af gestrompeld. 'Hoe lang denk jij te blijven?!' Vraagt Lex vol verbazing. Negerend breng ik mijn spullen naar de auto.

Vroeg in de avond arriveren we bij het kasteel. Lex staat perplex hoe ongelooflijk groot dit gebouw is, dezelfde reactie had ik de eerste keer.
'Hoe ga je Blaze ooit vinden in dit gebouw?' Hoofdschuddend haal ik mijn schouders op, dat is een hele goede vraag. 'Zal ik hem bellen?' Vast besluitend schud Lex zijn hoofd.

'Goede avond.' Daar had ik niet op gerekend... Bewakers. In paniek kijk ik naar Lex die ook niet weet wat hij moet zeggen. 'We komen voor Blaze.' Eén van de bewakers geeft mij een schuin oog. 'Meneer Harrington zijn agenda is leeg voor de rest van de avond.' Mijn wangen kleuren rood.
'Vayra Wattson, hij weet wie ze is.' Zacht geef ik Lex een schop tegen zijn scheen. Dat is het gene wat hij juist niet moest zeggen.

De bewakers kijken elkaar aan terwijl er een lange stilte valt. 'Meneer Harrington zal hier snel genoeg zijn om dit te bevestigen.' Mijn hart begint snel in mijn keel te kloppen. In enkele minuten sta ik oog in oog met de persoon waar ik elke dag aan heb gedacht voor 3 maanden.

'Colton ik meen het serieus ik heb hier nu echt geen tijd voor alsjeblieft...' Klinkt een bekende stem in de verte. Dat kan er maar één zijn. De zenuwen gieren door mijn lichaam. Stevig houd ik Lex zijn hand vast om hem te laten weten hoe bang ik ben. 'Geloof mij meneer Harrington ik zou u niet hierheen halen als ik niet 100% zeker wist dat u dit wou zien.' Een zachte grom klinkt door de hallen. Lex knijpt hard in mijn hand. Nog nooit eerder heb ik hem zo gespannen gezien. 'Het komt goed.' Fluister ik, niet dat het hem helpt.

Het duurt even om op adem te komen als ik oog in oog sta met de persoon die mij het meeste pijn heeft gedaan in mijn leven.
'Ik zei toch dat het de moeite waard was...' Colton staat trots achter Blaze. Sinds wanneer is Colton ook vrienden met Blaze? Vraagtekens komen omhoog in mij.