Mens of wolf

Hoofdstuk 16

Vayra Wattson
'Raad eens wie thuis is?' 'Vayra!' Lex omhelst mij strak waardoor ik alle koffers laat vallen. 'Ik was zo bezorgd!' 'Thank god je bent oké.' Ook Ryan omhelst mij. Soms maken we ruzie als kleine kinderen maar hij blijft mijn broer.

'Ik hou van je zusje.' Dat is de eerste keer dat ik Lex dat hoor zeggen. 'Ga nooit meer weg zoals je weg ging.' Hevig schud mijn hoofd. Dat is absoluut niet mijn bedoeling.

'Heb je zin in thee of koffie?' Thee lijkt mij het beste voor de baby. 'Thee.' 'Je neemt nooit thee.' Lacht Ryan. Niets vermoedend haal ik mijn schouders op. Lex bied mij een kop thee aan. 'Dankje.'

Lui ploffen we alle drie op de bank. Wat heb ik deze simpele bank toch gemist. 'Dus hoe was het bij de vriend?' Mijn ogen richt ik op de vloer en zet de thee op de tafel naast mij. 'Lex... Ryan...' De blik van Lex springt naar bezorgd. 'Je gaat mij toch niet vertellen dat hij iets gedaan heeft? Heeft hij aan je gezeten? Was het die ene vage jongen waar je laatst mee liep? De buurjongen?' 'Ik ben zwanger.' Onderbreek ik hem, angstig houd ik mijn adem in.

'J-je bent wat?' 'Ik had het ook niet gepland...' Een teleurgestelde blik ontstaat in de ogen van Ryan. Dat doet pijn. 'Vayra, ik wist niet eens dat je daar al mee bezig was.' 'Het was 1 of 2 keer...' Trillend zit ik op de bank naast een Lex die geen idee heeft wat hij moet zeggen.

Uit het niets omhelst hij mij. 'Ooit heb ik belooft dat ik er altijd voor je zal zijn, die belofte zal ik houden. Voor altijd zal ik er voor je zijn zusje, tijdens elke afspraak, zelfs tijdens de geboorte zal ik je hand vast houden.' Wat heb ik toch een geluk met een broer zoals hem. 'Hetzelfde geld voor mij Vayra.' Die reactie van Ryan had ik niet verwacht, het maakt mij emotioneel. Tranen rollen over mijn wangen.

Eén voor één omhels ik ze strak. 'Ik heb zo'n geluk met 2 prachtige broers zoals jullie, pap en mam heb ik helemaal niet nodig. Ze missen ons helemaal niet.' Er valt een korte stilte. Iedereen laat dit bezinken. 'Ga je het vertellen aan ze?' Daar had ik nog helemaal niet over na gedacht. 'Denk je niet dat ze het recht hebben om te weten dat ze grootouders worden?' Daar heeft Lex ergens gelijk. Zachtjes knik ik. 'Nu nog niet.'

'Hoe ver ben je in de zwangerschap?' 'De dokter zei 2 tot 3 weken.' Langzaam ontstaat er een glimlach op zijn gezicht. 'We worden beide oom.' Lex geeft Ryan een schouderklop.

'Wie is de vader? Alsjeblieft zeg niet dat het de buurjongen is.' 'De buurjongen heeft ook een naam, hij heet Raven. En hij is de buurjongen niet meer hij is verhuist.' Ryan kijkt mij aan vol verbazing. 'Nee hoor, hij woont hier nog. Sinds een paar dagen is hij weer thuis, van een korte vakantie ofzo.' Het programma is stop gezet doordat ik en Blaze weg zijn gerent is mijn eerste gedachte. Was Connor daarom zo boos?

'Vayra is Raven de vader?' Zegt Lex en haalt mij uit mijn gedachtes. 'Nee...' 'Oh thank god.' Reageert Ryan. Uit angst sluit ik mijn ogen. 'Zijn oudere broer is de vader.' Ryan zijn mond valt open uit verbazing. 'En waar is hij nu?' Zuchtend haal ik mijn schouders op. 'We hebben gewoon wat tijd apart van elkaar nodig, het komt wel weer goed.' Zeg ik tranen vechtend.

Snel drink ik mijn thee op en ren naar boven. Tijd voor mijn dagboek...

Lief dagboek,

Oh wat zijn de laatste paar weken chaotisch geweest.
Ik zal nooit meer zeggen dat ik mijn leven saai vind, niet als ik dit krijg.
17 jaar en zwanger, het is toch ongelooflijk. Nog iets grappigs, de vader van de baby en ik hebben ook nog eens ruzie, als ik dat zo kan noemen.

Met tranen in mijn ogen val ik in slaap. Denkend aan hoe ik de dag morgen door ga komen op school. Het enige positieve is Riley weer zien.

'Vayra?' Klinkt een stem in de verte. 'Vayra!' Klinkt de stem luider.
'Ik weet dat je mij wel kan horen Vayra open je ogen.' 'C-connor?' Langzaam open ik mijn ogen en zie een schim die precies op die van Connor lijkt. Het zal toch niet? Hoe is hij hier gekomen?!

'Wat doe je hier?!' Vraag ik net iets te luid met hoorbare angst in mijn stem. 'Toevallig heb ik gehoord dat jij zwanger bent, je kunt deze baby nooit hebben en dat weet je. Jij kan er niet alleen voor zorgen en Blaze komt niet meer terug, daar zorg ik wel voor. Laten we samen zijn, dan maken we een nieuwe baby die we samen op voeden.' 'Hou op!' Krijs ik en knijp mijn ogen hard dicht.

'Vayra! Ik dacht dat ik je voor goed kwijt was!' 'Blaze? Hoe kom jij zo snel hier?' Zijn gezichtsuitdrukking is bezorgd en volledige paniek. 'Ik wou je weer zien, Connor doet zijn uiterste best zodat ik je niet meer kan zien, maar ik moest mijn prinses zien. Alsjeblieft, je moet terug komen. Iedereen hier heeft je nodig, het loopt uit de hand.' Blaze grijpt mijn hand stevig vast, geen tintelingen. 'Je bent niet echt!'

Mijn ogen schieten open, verstijft zit ik recht op in bed. H-het was maar een droom. "Klop klop" 'Vayra? Alles oké?' De stem van Ryan. 'Ja gewoon een nachtmerrie.'

Zonder iets te zeggen opent hij de deur en gaat naast mij op bed zitten. 'Toen je weg was...' Begint hij en valt even stil. 'Gaf ik mijzelf de schuld dat je verhuisde naar pap en mam.' 'Ik ben nooit verhuisd naar pap en mam ik wou gewoon met mijn vriend zijn.' Dat was ook niet de volledige waarheid maar 100% eerlijk is saai.

'Dat weet ik Vayra. Maar ik was niet de beste en vriendelijkste broer tegen je, dus ik dacht dat je uit huis ging door mij. Elke nacht had ik wel een nachtmerrie over je dat je schreeuwend thuis kwam en tegen Lex zei wat voor slechte broer ik ben.' Verbazing springt naar boven in mijn ogen. 'Wat? Dat zou ik echt nooit denken.' Met tranen in zijn ogen omhelst hij mij.
'Ik beloof een betere broer voor je te zijn.'

Met een grote glimlach staat Lex in de deur opening mee te genieten als een trotse vader, die hun kinderen het goed ziet maken na een ruzie. Het is bijna echt zo, hij gedraagt zich echt als een vader voor ons. Dit maakt mij nieuwsgierig naar hoe hij met mijn kindje zal zijn. Ik schenk Lex de grootste glimlach terug, dan wordt hij ook opgemerkt door Ryan.
Snel veegt hij de tranen weg. 'Wat doe jij hier?' Vraagt hij oog rollend.
Lex lacht en loopt weg naar zijn slaapkamer.

'Slaaplekker zusje.' 'Slaaplekker Ryan.' Dit geeft antwoord op de vraag die al weken door mijn hoofd rond spookt. Zal mijn familie mij vergeven voor zo maar weg gaan, en liegen over waar ik ben?

De volgende ochtend gaat mijn wekker weer veel te vroeg af. Toch is wakker worden in mijn eigen bed zo veel beter. Direct stroomt er een misselijk gevoel door mijn lichaam. Tuurlijk, ochtend misselijkheid tijdens zwangerschap.

Zonder te ontbijten en met veel te weinig slaap vertrek ik al snel samen met Ryan naar school. Hij is lief genoeg om mij een lift te geven. 'Toch heb ik het wel gemist, met jouw naar school reizen.' Lachend schud ik mijn hoofd, het voelt anders nu hij zo veel liever doet.

'Moet ik uitstappen?' Vraag ik als hij parkeert voor de school. 'Nee hoor we kunnen gewoon samen naar binnen lopen.' Niets vermoedend haal ik mijn schouders op en stap de auto uit.

'Riley!' Ze staat al braaf op mij te wachten. 'Vayra!' Voor vele minuten knuffel ik haar. 'Oh je wil niet weten hoe erg ik jouw gemist heb.' 'Ik heb jouw zo veel meer gemist Vayra.' Is haar tegen reactie. Zachtjes lach ik.
'Tijdens de pauze moet je mij alles vertellen over Raven oké? En volgende keer mag je mij wel meer bellen zeg pff.' Zegt ze nep boos.
'Ja het spijt mij, ik denk dat ik meer te vertellen heb over Raven's broer dan Raven zelf.' Ze kijkt mij met een schuin oog aan.

Haar arm vouwt ze in de mijne en samen lopen we als laatste de klas in.
Riley gaat naast haar vriend Sam zitten. De enige andere vrije plek is naast Raven waar ik dan verplicht moet plaats nemen.
'Hey.' Probeer ik, wat direct genegeerd wordt. Tuurlijk begrijp ik dat hij boos is. Ik heb het tv programma voor hem verpest en heb hem als beste vriend alleen gelaten, niet veel met hem gepraat. 'Het spijt mij.' 'Niet hier.' Kwaad grijpt hij naar mijn arm.

De les lijkt oneindig lang te duren als alles waar ik aan kan denken Blaze en Raven zijn. Hoe ga ik deze dag ooit volhouden?

Eindelijk na uren wat dagen leek te duren gaat de bel voor de pauze. 30 minuten pauze om met Raven te praten.
'Dus waar gaan we zitten?' Riley pakt enthousiast mijn hand. 'Riley... Ik had gehoopt even te praten met Raven, daarna zoek ik je direct op en praten wij alles samen uit.' Oog rollend loopt ze weg.

'Raven?' Probeer ik opnieuw. Hij zegt niets totdat we alleen zijn in een lokaal. 'Serieus? Ik probeer je veilig te houden van alles en dan loop je weg met mijn broer? Het gevaar waar ik je van weg probeer te houden.' Kreunt hij frustrerend. 'Zo erg is hij niet.' Raven slaakt een teleurgestelde zucht.

'Ik dacht dat je een vriendin van mij was.' 'Raven dat ben ik ook, ik weet dat ik dingen verkeerd heb gedaan, laat het mij goed maken. Alsjeblieft, ik doe alles.' Zonder enige emotie kijkt hij mij aan in mijn ogen. 'Blijf weg van mijn broer.' Er valt een lange stilte. 'Zie? Dat kan je, dan wil je ook niet echt vrienden zijn.' 'Ik ben zwanger.' Angstig voor zijn reactie zet ik een stap naar achter. Zijn mond valt open.

'Wat?' Raven heeft lang nodig om dit te verwerken. 'Dat kan niet, je bent mens hij is een weerwolf.' Mijn ogen richt ik naar de vloer. 'Toch is het zo, hoe weet ik ook niet. 3 weken.' '3 weken?! Jij hebt hem ontmoet toen je net in het kasteel was.' Stilletjes knik ik, dit gaat hem alleen maar bozer maken.

'Je wil niet weten hoe erg het mij spijt. Ik wist niet dat jullie broers waren totdat ik een dag met hem in een relatie zat.' 'Oh dus nu heb je ook nog een relatie met hem?!' Kwaad gromt hij en slaat verschillende boeken van het bureau.

'Vayra! Ik wou je beschermen, ik wou je alles geven! Je bent niet zo maar een mens, je bent speciaal, daarom wil Blaze je hebben!' Mijn blik staat vol met vraagtekens. 'Je bloed, het doet wonderen voor weerwolven. In de gehele wolvengeschiedenis zijn er maar 2 mensen zoals dit gevonden Bella en Jesse. Daarom kon ik niet geloven toen ik jouw geur rook. Blaze is al jaren op zoek naar iemand die het gouden bloed heeft.' Tranen vormen in mijn ogen. Ik doe een poging om het in bedwang te houden wat niet lukt.

'Dat kan niet waar zijn! Ik geloof je niet! Jij ziet niet hoe hij met mij is!' Kwaad smijt ik een boek naar zijn hoofd wat hem doet grommen. Uit angst ren ik het lokaal uit.

Rennend sprint ik naar huis. Het is veel te ver om te lopen, nu maakt niets meer uit. Het voelt alsof de grond onder mijn voeten verdwijnt. Als dit waar is ben ik volledig verloren.
Huilend maak ik de deur open. Lex is aan het werk en Ryan zit op school, voor enkele uren heb ik het huis voor mij alleen, wat nu niet positief is. Niet zou ik liever willen nu dan een knuffel van Lex of Ryan.