Mens of wolf

Hoofdstuk 4

Vayra Wattson
'Goedemorgen zonder zorgen!' Kom ik vrolijk beneden. Lex is duidelijk nog boos over gister avond. En Ryan is zoals altijd. 'Dan niet, ik ben naar school.' Op de fiets ga ik naar school, weer niet met Ryan.

Op school zet ik in redelijke haast mijn fiets in het rek.
Binnen in de school lopen de hallen snel voller en voller. Een grote groep staat stil voor mijn kluisje en lachen. Ik trek mijn wenkbrauwen op en loop op ze af.

Ik doe een poging tot mij door de lachende mensen te dringen. Op mijn kluisje hangt een foto. Naar mate ik dichterbij kom zie ik de foto beter, het is een donkere foto. Dan realiseer ik mij wat er op de foto staat. Mij en Raven. Iemand heeft een foto gemaakt terwijl ik hem knuffelde gister. Maar het lijkt alsof we zoenen. Mijn hart stopt. Was dit allemaal een setup? Daarom wou hij niet echt zoenen.

Tranen springen in mijn ogen, iedereen zal mij zien als een slet. Alle ogen zijn op mij gericht en ik kijk zoekend om mij heen naar Raven. Zijn blik staat emotieloos. Als hij zich omdraait en gewoon weg loopt springen de tranen in mijn ogen.

Zo snel als ik kan grijp ik mijn tas van de grond en ren de school uit. Door mijn tranen zie ik bijna niets meer en pak met moeite mijn fiets uit het rek.

Met hoge snelheid fiets ik weg, ver van school. Waar heen weet ik nog niet. Het maakt allemaal niet meer uit, ik kan nooit meer naar school nu. Waarom heb ik ooit die Raven vertrouwt? Hij is gewoon een domme jongen zoals elke andere, ik had hem nooit moeten vertrouwen. Er waren zo veel slechte tekens die ik allemaal gemist heb.

In het rozenbos aangekomen smijt ik mijn fiets tegen een boom en loop onder de prachtige roze bomen met tranen in mijn ogen. Hier zal niemand mij vinden.

Enkele minuten later trilt mijn telefoon. Raven. Zoals verwacht. De enige persoon die mij momenteel niet moet bellen. Starend naar mijn telefoon kijk ik hoe Raven het langzaam op geeft.

Niet veel later belt Lex mij. Mijn hart klopt snel, als ik deze niet op neem zit ik echt met een groot probleem. Zonder een woord te zeggen neem ik op.
'Vayra? Waarom belt school mij om te zeggen dat je niet op school bent?' Zonder een poging te doen om alles uit te leggen hang ik weer op. Direct wordt ik terug gebeld.

Met een zucht sta ik op om een rondje te lopen. Ik sta oog in oog met een borstkas van een persoon. Hij staat veel te dicht bij. Zijn geur komt mij bekent voor, hij ruikt precies als een hond.

De ogen van de persoon voor mij ontmoeten de mijne. Mijn hart lijkt even stil te staan. 'C-cody?' Mijn ex... De persoon waar ik nachtenlang nachtmerries over heb, waar ik flashback over had. Over wat hij mij allemaal aan heeft gedaan, mentaal en fysiek. Mijn gezicht voel ik wit weg trekken.

'Dag schoonheid, lang niet gezien. Wat is er met je gezicht, heb je gehuild?' Zijn opmerking klinkt spottend en ongeïnteresseerd. Om afstand te creëren neem ik twee grote passen naar achter. Wat hij niet leuk lijkt te vinden. Cody neemt twee grote stappen naar mij toe en kijkt neer op mij, het voelt dominerend.

'Niet bang zijn.' Zijn hand vouwt hij om mijn kin. Al mijn zenuwen probeer ik weg te slikken. 'Wat wil je van mij?' Kan ik er nog net uit krijgen. 'Niks? Ik kom je gewoon toevallig tegen hier, ik zal je vanavond nog wel een appje sturen. Ik denk dat wij heel goed weer met elkaar om kunnen gaan.' Zonder te vragen drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik doe een poging om hem weg te duwen maar hij is duidelijk sterker.

Mijn hart klopt in mijn keel en zodra hij een klein beetje afstand creëert zet ik het op een sprinten. In de verte zie ik een schim, de schim wordt steeds duidelijker naar mate ik dichterbij kom. Het is Raven. Al huilend ren ik in zijn armen, hoopvol dat hij mij beschermt tegen Cody.

'Hey wat is er gebeurt?' Vraagt hij bezorgt. Zijn handen glijden over mijn haar. Achter mij zie ik hem nog staan, hij heeft mij gevolgd. Strak duw ik mijn hoofd tegen Raven aan. 'Cody.' Gromt Raven, het klinkt dierlijk. Raven drukt mij dicht tegen hem aan, het voelt veilig.

'Raven Matthews, jouw had ik hier niet verwacht, dit is niet jouw land.' 'Ik ben vrij om hier te verblijven.' Opnieuw hoor ik een dierlijke grom, deze keer komt hij uit de mond van Cody.
'Vertrek! Laat Vayra met rust, zoek iemand van je eigen soort.' Een grijns ontstaat op zijn gezicht. 'Dag schoonheid.' Op hoge snelheid rent hij weg, zo snel, dat kan niet menselijk zijn.

'W-wat was dat?' Raven vouwt zijn handen om mijn gezicht. 'Vayra, ik kan het niet uitleggen, nog niet.' Als ik tegen reactie wil geven drukt hij zijn lippen op mijn voorhoofd.

Dan herinner ik mij wat hij heeft geflikt op school en stap direct ver weg van hem. 'Waarom heb je die foto op school op laten hangen?' Mijn handen plaats ik in mijn zij. 'Dat was ik niet, ik zweer het, ik weet niet wie die foto gemaakt heeft, als ik het weet maak ik hem dood.' Zijn stem klinkt dreigend, ergens wordt ik er bang van, ook al heeft hij mij laten zien dat hij mij geen pijn zal doen. Maar juist beschermen van de pijn.

'Kom, spring bij mij achterop, ik breng je naar mijn huis. Het is niet ver hier vandaan.' Ik doe precies als hij zegt en zit achterop met tranen in mijn ogen.

'Dit is mijn buurt.' Zeg ik met een zachte stem. 'Dat weet ik.' Lacht hij. Raven stopt voor het mysterieuze huis, waar de gordijnen nog altijd gesloten zijn.
'De mysterieuze buren.' Fluister ik. 'Is dat wat jullie ons noemen?' Lacht hij, mijn wangen kleuren rood als ik realiseer dat hij dat gehoord heeft.

'Normaal neem ik nooit iemand mee en ga ik via de achterdeur, vandaag is wel een uitzondering.' Zegt hij met een glimlach op zijn gezicht.

Eenmaal binnen bied hij mij iets te drinken aan. 'W-water is wel goed.' Onderzoekend kijk ik om mij heen, het is allemaal zo netjes. 'Er is niemand thuis hoor.' Verlegen knik ik en laat mijzelf vallen op de bank.

'Moet jij niet op school zijn?' Raven haalt simpel zijn schouders op. Dit is belangrijker. Vertel eens wat er gebeurt is, wat heeft hij gedaan?' Ik leg uit dat hij mijn ex was, daar stopt hij mij. 'Je ex?' Verlegen knik ik. 'Hij deed vreselijke dingen tegen mij, daarom heb ik het ook uit gemaakt.' Zijn mond valt open. 'Het spijt mij zo dat je dat moest mee maken, één moment ik moet iemand bellen.'

Wachtend tot hij klaar is met bellen kijk ik om mij heen. Als het te lang duurt leg ik mijn oor op de deur om hem af te luisteren. 'Dat moet betekenen dat ze eerder een weerwolf heeft gezien.' Fluistert hij net hard genoeg voor mij om het te horen. 'Ik moet gaan ik bel je later terug Colton.' Colton? Direct trek ik mij terug en kijk ik aandachtig naar een plantje, mijn gezicht volledig rood.

'Wat heb je gehoord?' Vraagt hij oog rollend, hij wist dat ik hem af luisterde. 'Ik belde mijn uitgever over mijn nieuwste fantasieboek en hij wou de plot nog een keer horen.' Mijn hand sla ik voor mijn mond. 'Sorry dat ik je af luisterde i-ik...' Hij lacht zachtjes.

Er valt een lange stilte. 'Het incident op school, dat spijt mij ook. Ik wist niet dat iemand ons volgde.' 'En je weet niet wie het heeft gedaan?' Onderbreek ik hem. 'Ik heb een vermoeden, maar maak je daar maar niet druk over. Alles waar je je nu druk over hoeft te maken is je eigen gezondheid.' Soms kan hij zo lief zijn. Raven tovert opnieuw een glimlach op mijn gezicht.

Raven's ogen vergroten als hij een stem bij de achterdeur hoort. 'Shit, je moet weg.' Hij probeert mij naar de voordeur te duwen maar voor hij het weet is het te laat. Een man in een pak loopt de kamer binnen en kijkt streng naar Raven.

'Ravenhaw, wie is deze dame?' Vraagt hij in een serieuze stem. Ravenhaw is zijn volledige naam. Prachtig. 'Een dienstmeid vader, moeder had haar ingehuurd.' Met oordelende ogen kijkt hij naar mijn hele lichaam. 'Niet in de kelder komen.' Snauwt hij. Als teken dat ik het begrepen heb geef ik een simpel knikje.

'Pardon?' 'Ja hoor is goed, ik zal niet in de kelder komen.' Zijn ogen worden groot. 'Het is, begrepen meneer Matthews voor u jongedame.' 'Begrepen meneer Matthews.' Antwoord ik braaf.

'Bent u getrouwd?' 'Pa nee.' Onderbreekt Raven wat zijn vader niet lijkt te waarderen. Zijn blik doorboort mijn ziel. 'Nee meneer Matthews ik ben niet getrouwd.'

'Hmm perfect.' Hij stapt op mij af en duwt een papiertje in mijn handen. 'Bel naar dit nummer als je tijd hebt.' Ik pak het papiertje en stop het in mijn binnenzak. Beide wachten we totdat zijn vader weg is.

'Geef dat papiertje.' Hevig schud ik mijn hoofd. 'Alsjeblieft Vayra, geef hier.' Waarom is het zo belangrijk voor hem? 'Je kan het echt vergeten. Ik ga naar huis zie je morgen op school wel weer, we zullen zien wie nog weet van de poster.' Zuchtend verlaat ik zijn huis via de achterdeur, en glip mijn eigen huis in via de achterdeur. Hopend dat ik niet wordt opgemerkt door Lex. Wat goed lijkt te lukken.

In mijn slaapkamer laat ik mijzelf op bed vallen, en sluit mijn ogen. Ik hoor mijn telefoon nog wel honderden keren af gaan door verschillende mensen maar negeer het en pak het briefje uit mijn binnenzak. Iets in mij zegt om het risico te nemen en het gewoon te doen.