(Unicode)
"ကိုကိုမာန်"
"ဗျာ...အမိန့်ရှိပါဗျ"
"ခစ်..ခစ်.."
အဖူး မိမိရှေ့က ပလူးပလဲဖြစ်
နေတဲ့သူတွေကိုကြည့်ပြီးဒေါသများလှိုက်တတ်လာသည်။
ယောကျာ်း လည်းမာနရှိသည်မို့ ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ဒေါသများကို အံတင်းတင်းကျိတ်ပြီးမျိုသိပ်ထားတာကြောင့် ဝင်းဝါဝါမျက်နှာလေးမှာ ငရုတ်သီးမှည့်ပမာ ရဲတွတ်နေ၏။
"ဒီမှာ တောသားကောင်လေး မင်း..တို့ကိုကိုမာန်နဲ့ ဝေးဝေးမှာနေပါ... ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်လမ်းလျှောက်မိရင်တောင် မီတာ၁၀၀အကွာအဝေးကလျှောက်ပါ ဒါသူ့ဇနီးလောင်းအနေနဲ့သတိပေးတာပါ..
မင်းနားလည်မယ်လို့ တို့ မျှော်လင့်ပါတယ်"
"ကြားတယ်နော်...ပေဖူးလွှာ... ဒီနေ့ကစပြီးငါ့ရဲ့ဇနီးလောင်းလေးရဲ့စကားကိုပဲနားထောင်မှာမို့ မင်းငါ့ကိုတွယ်ကပ်မနေနဲ့"
"လာ...ကိုကိုမာန် ဘုံဘုံ တို့သွားကြမယ်"
တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက်ချိတ်ပြီး ကျောခိုင်းသွားကြတဲ့လူနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး အဖူး ဒေါသများကိုဆက်မထိန်းချုပ်နိုင်တော့။
"အားးးးးးးး!!!"
"အားးးးးးးး!!"
"သား...သား...အဖူးရေ ဘာဖြစ်တာလဲသားလေး"
"ဟောဟဲ.... ဟောဟဲ! !"
အလန့်တကြားနှင့် အမေ့အသံကြောင့်မျက်လုံးများကိုဖွင့်ကြည့်မိတော့ စိုးရိမ်တကြီးနှင့် အမေကမေးသည်။
အိမ်မက်ကြောင့် မောဟိုက်နေ၍ရင်ဘက်တစ်စုံမှာနှိမ့်ချည်မြှင့်ချည်...။
"ကျုပ်....ကျုပ်အိမ်မက်မက်နေတာ အမေ"
"သားရယ်..ညကဘုရားရှိမခိုးဘူးလား
နောက်တစ်ခါ ဘုရားဦးချပြီးအိပ်.."
"အခုဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ အမေ"
"မနက်၉နာရီ ထိုးပြီလေအေ...ထတော့ မျက်နှာသွားသစ်ချေ ပြီးရင် မနက်စာလေးဘာလေးစားဦး လူကောင်ကိုလည်းကြည့်ဦးပိုပိုပြီးသေးလာသလိုပဲ"
"အင်း "
မျက်နှာသစ်ရန် နောက်ဖေးကိုထွက်ကာ သွားတိုက်ပြီးကိုယ်လက်သန့်စင်လိုက်၏။
ခုနကမက်တဲ့ အိမ်မက်ကိုပြန်မြင်ယောင်ပြန်တော့ ဒေါသကပြန်ထွက်ပြန်သည်။
YOU ARE READING
ရိုးသားကြိုးစားကတွယ်သား(Complete)
Romanceကျုပ်ဘဝမှာအမေပြီးရင် ခင်ဗျားကိုအချစ်ဆုံး..
