Mahallemizin Abisi (bxb)

14. Bölüm

Keyifli okumalar 🥳

Satır arası yorumlarınızı bekliyorum 🍀

🐣

Başımı sıradan huzursuzca kaldırırken sınıfın uğultusunu işitmiştim. Sanırım teneffüsteydik. Kolumdaki saati parmak ucumla kontrol ettiğimde öğle arasında olduğumuzu anlamıştım. Bunu bilmek bile karnımın acıkmasına sebep olmuştu.

Sıranın altına koyduğum değneğimi elimle arayıp bulduğumda zaferle gülümsemiştim. Yerimden kalkarken adımın seslenilmesi ile bedenimi çevirmiştim ses doğru.

"Sonunda uyandın, gel kantine inelim." Erkan konuşarak yanıma gelmiş ve hafifçe kolumu tutmuştu.

"Çok yorgundum, sabah başım çok ağrıyordu. Hala ufak bir sızı var ama yine de iyiyim. Deniz nerede?" Hem onun yönlendirmesi hem de değneğimin yardımıyla sınıftan çıkmıştık. Sesler daha da yoğunlaşırken bir elimle de duvarda iz sürerek ilerliyordum.

Okulların açılışının ikinci haftasındaydık ve ben hala pek adapte olamamıştım. Neredeyse çoğu sabah başım ağrıyordu. Bunda geceleri düşünmekten uyuyamıyor oluşumunda etkisi vardı tabii ki ama kafamda ki sesleri susturamıyordum.

Öncelikle ve en önemlisi annemle bayağıdır konuşmuyordum. Ne bir mesaj atmıştı ne de aramıştı. Her aradığımda da telefonu sürekli kapalıydı. Abimlere sorduğumda ise yoğun olduğunu, konuştuklarını ve iyi olduğunu söyleyerek konuyu kapatıyorlardı.

Başka bir konu ise Yağız Abim ekstra ekstra üzerime düşüyordu. Bundan rahatsız değildim ama sanki hayatına engel oluyor gibi hissediyordum. Sürekli benimle beraberdi ve tek bir anımı bile boş geçirmeme izin vermiyordu.

Hafta sonunu bile komple bana ayırıp kamp yapmaya götürmüştü beni. İsteğim üzerine Deniz ve Erkan'da bizimle gelmişti hatta. Onlarda fark ettiklerini söylemişti abimde ki değişimi.

Ben hep beraber Timur Abilerle gitmeyi teklif etmiştim onunda yalnız kalmaması için ama kesin bir dille reddetmişti. Uzun zamandır hiç onunla beraber vakit geçirmemişlerdi. Belkide benim olmadığım zamanlarda bir araya gelip vakit geçiriyorlardı. Sonuçta hep benimle olmak zorunda değildi Timur Abi.

Erkan'ın yardımıyla merdivenlerden yavaşça inerken oldukça tedirgindim. Sürekli yanımızdan birileri gelip geçiyordu ve çok fazla gürültü vardı. Öncesinde yaşadıklarım yüzünden ne okuldan kopabiliyordum ne de rahat edebiliyordum.

İlkokulu benim gibiler ile okumuştum o yüzden rahattım. Zaten okulda tamamen bize uygun şekilde dizayn edilmişti dilediğim gibi hareket edebiliyordum. Buraya ilk başladığımda adapte olmakta çok zorlanmıştım ama Deniz hep benimleydi. Canım dostum.

Erkan ile de eski arkadaştık ama bir süre uzak kalmıştık. Şimdi ise aradaki farkı kapatıyorduk. Hiç ayrılmıyorduk üçümüz.

"Gel... Dikkat et, hafif basamak var. Eveeeet... Gel, otur buraya. Ben bir şeyler alıp geliyorum." Beni sandalyeye oturtup hemen gitmişti. Ağzımı açmama fırsat vermemişti. İsmini seslensem de bana cevap vermemişti! Bu kadar çabuk mu uzaklaşmıştı yani?

"Arııın..." İsmimin uzatılarak söylenmesi ile ne kadar yüzümü buruşturmak istesem de bu gürültüde ne tarafta olduklarını anlayamadığım için yapmamıştım.