Konyalım Yürü / Minsung

FİNAL

Jisung'dan

Üniversiteyi Minho ile aynı yerde kazanmıştık artık hep birbirimizi görüyorduk ve bu çok mükemmel...

Dersim bittiği için eve gelip kapıyı çaldığımda Minho'nun içerden "Kim o?" Diye seslendiğini duymuştum.

"Benim!" Kapı açılınca boynuna atlayarak sarılmış ve o da hiç beklemeden kollarını belime sararak beni kucağına almıştı.

"Nasıldı bebeğim derslerin?"

"Hmm... Yine hiçbir şey anlamadım." Minho gülerek saçlarımı karıştırmıştı. Bende gülüp boynuna küçük bir öpücük bırakmıştım.

"Kahvaltımız hazır ama biraz beklersek daha iyi olacak." Anlamamış gözlerle ona bakıyordum.

"Neden bekleyecekmişiz ki? Ben açım ama..." Gülüp beni yere indirmesiyle kapı zilinin çalması bir olmuştu.

"Hadi git kapıya bak."

"Ben neden bakıyorum, sen bakansana ben yeni geldim yorgunum hem!"

"Senin bakmanı istiyorum yürü hadii." Beni kollarımdan iterek kapıya doğru ilerletmişti Ayağımı yere vurarak kapıyı açmıştım.

Sadece kapıyı değil aynı anda ağzımda bir karış açık kalmıştı.

"GÜNAYDIN ULAN!" Hyunjin önünde duran Changbin'i iterek bana sarılmış ve içeri geçmişti.

"Ne, ne oluyor şu an?" Şu an bir rüya ortasında olup olmadığımı sorguluyordum, çünkü imkansız gibiydi. Hepimiz ayrı yerlerde üniversite kazandığımız için uzun süredir yüz yüze görüşme fırsatı yakalayamamıştık.

"Selam, böyle de biraz ev baskını gibi oldu ama." Chan, Seungmin ve kendi bavulunu dış kapının önüne atıvermişti.

Şaşkınlıktan gözlerim dolmaya başlamıştı.

"Minho! Seni öldüreceğim ama önce şu salaklara sarılayım." Hepsine tekrar tekrar sarılmış ve Minho'nun yanına gitmiştim.

"Sen biliyordun değil mi?" Minho kafasını olumlu anlamda sallamıştı.

"Sürpriz olmasını istediler hem önemli olan şimdi hepimiz tekrar bir aradayız."

"Uzun bir zaman sonra." Hyunjin içeri ağlayarak girip bana tekrar sarılmıştı.

"Jisung'un artık yemek yapabildiğini görmek ağlamama sebep oldu, durduramıyorum ulan kendimi." Bende beni özlediği için ağlıyor sanmıştım. Puşt 18 yaşında da puşt 20 yaşında da puşt işte ne beklersin ki...

Minho elini kafasına vurmuştu
"Aptal çocuk, o hala yemek yapamıyor." Gülerek bana bakıp göz kırpmıştı.

"Yapabiliyorum!"

"Oh- pardon ya noodle yapabiliyor gerçi!" Bu benimde gülmeme sebep olmuştu. O kadar özlemiştim ki salakları...

"Jisung spora başladım oğlum ben!" Felix heyecanla yanıma gelip bana anlatmaya başladığında Changbin arkada kaslarını Minhoya gösteriyordu.

"Hadi ya öyle mi?"

"Evet, Felix spora başladı evdeki bir kiloluk ağırlıklarla çalışıyor." Felix kafasını olumlu anlamda sallayınca haline acır gibi kafamı sallayarak dudaklarımı büzmüştüm.

"Büyüyünce geçecek Felix."

"Açım ben aç, ne biçim ev sahibisiniz lan siz!" Seungmin her zaman ki gergin tavrıyla konuşunca çok beklemeden sofraya geçmistik.

"Jeongin bak annem yaptı sevgilim aç ağzını." Hyunjin'in hareketi gözümde Konya gezisini canlandırmıs ve kendi kendime gülmüştüm. Ne güzel bir anıydım...

"Sen neden sırıtıyorsun pişmiş kelle gibi?" Jeongin bir yandan Hyunjin'in ağzına soktuğu böreği yiyor bir yandanda bana laf yetiştiriyordu. Aramızda hala liseye giden tek bebek oydu ama o da bu sene üniversiteli oluyordu... Elimde büyüttüm!

"Hyunjin senin ağzına börek sokmaya çalışınca aklıma Konya gezisi geldi de..." Hepsi birden gülmeye başlamıştı.

"Abi ne olaylı geziydi lan! Hye miydi neydi bir de o çıkmıştı of Minho çok fena kudurmuştu çok iyiydi." Changbin heyecanla anlatmasına karşılık Minho sadece göz devirmekle yetinmişti.

"Ben isterim ve alırım, Jisung'un istedim, aldım ve her şeyim yaptım." Kendimi göğsüne doğru bırakarak düşme numarası yapmıştım.

"Jeongin bana orda ilk defa tatlı demişti ya..." Hyunjin Jeongin'e bakarak konuşunca Jeongin de ona dönmüştü.

"İyi ki demişim de şimdi sevgilimsin." Hepimiz kahvaltımızı yaparken bir yandan sohbet ediyor bir yandanda özlem gideriyorduk.

"Çok özlemişim sizi salaklar."

"Hani hiç özlemedim diyordun grupta!" Hyunjin bana çıkışınca Minho elinde peçetelerle kalkıp bir hışımla yanına gidip ağzına sokmuştu...

............................................................................

Çok üzülüyorum final olduğu için... Size üzülmeyin diyeceğim ama ben şu an bölümü bile ağlayarak yazıyorum :')
Bu zamana kadar bana ve bu fice destek olduğunuz için size çok teşekkür ederim! Beni çok mutlu ettiniz bu yüzden sizde hep mutlu olun... Çok değerlisiniz. 💌