Kiss of Sunset

Kabanata 25

Kabanata 25: Comfort

"I want to sleep, Ky," she whispered.

"Gigising ka naman kinabukasan, 'di ba?" I am scared that I can't be with her when the sunrise comes. I am not prepared for the huge damage that it will cause me. "Love, you'll fight, right?" Nang wala na akong marinig mula sa kaniya ay tahimik akong umiyak.

We stayed for a couple minute. I composed myself and kissed her on her forehead. I watched how the tiniest stars glimmer at the black night sky. I don't her to be with the stars. I don't want her to be far away from me. I don't want us to have a millions of kilometer distance.

"Just like stars, you brought light to her dark world. And just like people, the world also adores her one and only star." Wala sa sariling natingin ako kay Rich na nakatayo sa tabi namin, sa tabi ng pintuan. "Even in darkness hours, the stars are twinkling, giving the world the best view. And, just like stars, some will stay and some aren't." He enunciated while looking at the sky.

"Rich, you've been in my side for how many years. You knew what I've been through. You've been my best friend and will ever be. I'm so grateful that I have you." I seriously retorted, holding Elionhir's hand tightly.

"But I never saw this part of you. I'm still glad that I witnessed how you fell in love and how you stay in love." Umupo ito ss harapan ko at hinawakan ang isa kong kamay. "Hindi ko man alam kung bakit nangyayari 'to ngayon, pero lagi kaming nandito sa tabi mo. Si ate, alam kong lalaban siya, para sa 'yo, para sa kaniya, at para sa mga taong mahal niya."

I nodded myself trying to fought the urge not to breakdown. Tama nga si Hope, kung matatagalan pa ako sa paghahanap sa kaniya, maaaring wala na akong mahagilap pa. At tama pa rin siya nang sabihin niyang pwede kong pagsisihan kapag nahuli ako.

"I am not sure of what's life ahead after this. I am not sure if I can live after the way I lived in this time. I couldn't afford to lose every memory I made here." Naninikip na ang dibdib ko sa pagpipigil ng luha. I caressed Elionhir's back palm with my thumb. "I don't want her to see me struggling, that I am suffering too. I've already tasted the pain she's taking and it was brutally painful. Naiiyak ako kasi wala man lang akong magawa para gumaan ang pakiramdam niya."

Kahit anong pigil ko sa pag-iyak ay siya namang pagragasa ng luha ko. Hindi ko maatim na isipin na mawawala ang kahuli-huliang babae sa buhay ko. I've never loved a woman romantically before and will never replace of what I have now.

"Alam ko namang hindi magagamot ng pagmamahal ang sakit niya. Kaso ayon lang ang meron ako. Pasensya na, Rich, kung wala akong magagawa sa paggaling ng ate mo." I vulnerably said.

He leaned my head to his chest. "Shhh, huwag kang mag-isip ng ganiyan. You know how much you meant for ate. Having you on her side, that's priceless. Paniguradong ayon ang hihilingin niya nang paulit-ulit." Humiwalay ito sa akin at tinignan ang kapatid niya. "Baka hindi na komportable si ate. Pasok na tayo?" Pag-aaya nito sa akin.

Tumango ako. Siya ang nagpresenta na magbuhat sa kapatid niya. Hanggang sa makarating kami sa kwarto ni Elionhir ay tahimik pa rin ako. Nakatutok lang ang atensyon ko sa babaeng mahimbing na ang tulog.

"Kyrie, hija, pwede ba kitang makausap?" Bungad ni Tita Melanie nang makapasok. Wala na rin pala 'yung tatlo. "Hihintayin kita sa labas." Malumanay na sambit nito.

Hinalikan ko lang ang noo ni Elionhir at lumabas na. May pangamba na namumuo sa loob ko ngunit agad kong isinantabi 'yon.

"Tita," tawag pansin ko rito.

"Maupo ka muna," sambit nito na siyang ginawa ko. "Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Rich told me everything. Hindi ako tutol sa kung anong meron sa inyo ng anak ko. I've never saw her happy the way you made her feel that way. Natutuwa ako dahil panatag ang loob ko sa 'yo at alam kong nasa mabuting kamay ang anak ko." Nabigla ako nang yumuko ito at nagsimulang umiyak.