Epilogue

2.7K 63 6
                                    

Yoww, wazzup! So ayon, natapos na naman ang isang istorya. Sobrang thank you dahil sa walang sawang suporta ninyo para sa akin at sa aking mga obra. Selena and Ethaniel's story has come to an end. Thank you for laughing, crying, and being with them since day one. You have witnessed how the both of them survived to all of the, challenges in life, and pains they caused to each other. You are the witnesses of their undying love. You didn't left them even after all the countless goodbyes they have been through. This story showed that love takes time; there isn't late. Hindi nababase sa panahon at oras ang pagmamahal. May mga love na hindi kaagad nahahanap. Mayroon namang mga love na maagang nahahanap ngunit maaga mo ring makikilala ang sakit. It their case, maaga nilang nakilala ang isa't isa, kaya maaga rin nilang nakilala ang sakit. But look where all the pains lead them... Forever. Sa love, walang late. Walang nahuhuli. Love takes time. All the things takes time. You just need to wait for the right time to experience the permanent happiness. Thank you again! Enjoy!

See you again!
___________________________________________________________________________

Finally!

I was so fucking tired when I got home from work when I saw my beautiful fiancé standing by the door, probably waiting for me. I instantly smiled but it also faded when I saw her face. She doesn't look happy seeing me. Napakunot ang noo ko at binilisan ang lakad papalapit sa kanya at akmang yayakap nang umatras sya.

"Why, baby? Don't you miss me, hmm?" Naglalambing kong tanong sa kanya ngunit inirapan nya lang ako. I don't understand. Wala naman akong naaalalang kasalanan ko sa kanya?

O baka may nagawa ako pero hindi ko alam? O baka may nakalimutan ako? Oh, fuck... Monthsary ba namin ngayon? How the fuck would that slip out on my mind?! But that's impossible... Tatlong buwan pa ang palilipasin ko bago ang monthsary namin, ah? Ano kaya 'yon?

"Hey, baby... Please, talk to me—,"

"I hate you! Late ka na namang umuwi! Kung hindi lang ako naghintay sa'yo, siguradong hindi ka na naman kakain ng hapunan!" She suddenly cried like a big baby. My baby.

Mabilis ko syang dinaluhan at ikinulong sa aking bisig. She cried loud while I hug her. I noticed something is off with her this pass few days. She became so moody. Sometimes she's sweet to me and sometimes she's mad at me, kahit wala akong ginagawang masama. But still, as her understanding fiancé, I just let her do her thing. Iniisip ko na baka malapit na ang menstruation nya pero may isa pang dahilan na bumabagabag sa akin.

"I'm sorry na, baby... I took a day-off so we can have our date tomorrow, you want that?" Malambing kong tanong sa kanya at kumalma naman sya at  tumango-tango. I kissed her forehead and was about to lead her to our room when she stopped and pulls me instead at the kitchen where the food she cooked are waiting for me.

Kaagad na kumalam ang sikmura ko nang maamoy ang mabangong luto ng mapapangasawa ko na nakahanda na sa hapag. Usually kasi ay tulog na sya tuwing nakakauwi ako at hindi na ako kumakain pagkauwi ko dahil sa pagod at sa pagka-miss ko sa kanya kaya kaagad akong tatabi sa kanya at itutulog nalang ang gutom ko.

Tuwing umuuwi kasi ako at hindi ko na s'ya naaabutang gising pa ay hindi na ako makapaghintay na makita s'ya. Ang gutom na nararamdaman ko ay naglalaho tuwing nakikita ko s'yang natutulog mag-isa sa aming kama kaya kaagad akong tatabi sa kanya at yayakap na parang ilang taon kaming hindi nagkita.

I really love when she's close to me. Iyong dikit na dikit kami sa isa't isa at nakakulong sya sa mga bisig ko. I cannot imagine myself without her in my arms as much as I see myself after I let her go and hurt her in any way I can just to protect her while we're both hurting. It's not that I really wanted that... I was left without a choice.

It Was Too Late (Varsity Boys Series #2)Where stories live. Discover now