Nilay: niloyaaaa
Nilay: nerede buldunuz
Nilay: bana ulaştığınız için çok teşekkür ederim
Nilay: sizden nasıl alabilirim
Nilay: neredesiniz
05*********: Onun adı artık niloya değil ve artık benimle kalacak
Nilay: anlamadım?
Nilay: benim kedim o
Nila...
bugün yanlışlıkla şiir yazdım belki ara sıra eklerim buraya
.....
Alp'le bir olup ufacık bir bebeğe bakamamıştık. Son çare büyük abimin eşini aramaktı. Kolumdaki saate baktım. Saat 00.37'ydi. Bu saatte ararsam tedirgin olacaktı ama bu bebeği Alp'le yalnız bırakıp gidemezdim. Bende bir bebeğe bakmayı bilmediğim için yengemi aradım.
Birkaç çalıştan sonra yengem uykulu sesiyle açtı telefonu. "Ne oldu Nilay, hayırdır?"
"Yenge, kusura bakma. Bu saatte arayıp rahatsız ettim."
"Ne oldu bir şey mi oldu?" Sesinden evhamlandığını anlamıştım.
"Yenge sakin ol yok bir şey. Senden ufak bir yardım alacağım sadece." Derin bir oh çektiğini duydum. Sonra birkaç hışırtı duydum, muhtemelen uyuyan abimi rahatsız etmek istemediği için odadan çıkacaktı. Son olarak duyduğum kapı sesi beni haklı çıkardı.
"Heh! Şimdi söyle Niloş." Durumu olduğu gibi anlatmalı mıyım yoksa yalan mı söylemeliyim diye birkaç saniyeliğine düşündüm. Doğru söylemeye karar verdim.
"Yengeciğim, bir arkadaşım komşusunun çocuğuna bakıyorda benden yardım istedi. Ben şimdi onun evindeyim. Çocuk ağlıyor ama neden ağlıyor bilmiyoruz."
"Altını kontrol ettiniz mi?"
"Evet evet, kokladık. Temizdi." Yengemin gülme sesi geldi.
"Kuzum koklamaya gerek yoktu. Bezinin ucundan baksanda olurdu." Bu dediğine güldüm. Alp boşuna çocuğun götünü koklamıştı.
"Ya valla ne yapacağımı bilmiyorum. Birde beni çağırmış. Ben ne anlarım bebek bakmaktan?"
"Bu arkadaşın kimmiş bakayım, senin kendine bile bakamadığını bilmeyen bir arkadaşın mı var?" Sesinde hem şüpheci hem de alaycıl bir tavır vardı.
"Yeni tanıştık sayılır. Bebek içerde hala ağlıyor. Sen bebeğe odaklan şimdilik."
"Yavrum ben buradan anlayamam ki. Altı temiz dedin. O zaman açtır. Bebek bu, ya yer ya uyur ya sıçar." Dediği şeye güldüm.
"Yenge ya ne alemsin."
"Valla kız, bebek bu. Açtır muhtemelen. Gerçi sen bebek diyorsunda kaç yaşında bu bebek?"
"Bilmiyorum ki ama küçücük bir şey."
"Bütün bebekler küçücüktür Niloş."
"Ay ne bileyim baya küçük işte."
"Dişi var mı?"
"Yoktu galiba."
"Tamam bir mama hazırlayın. Yedirin sonra uyutun. Bende gidip uyurum, sen bir şey olursa çekinme ara beni."
"Mamayı nasıl yapacağım?"
"Arkadaşında yok mu mama? Çocuğa neyle bakıyor?"
"Komşusu ilk kez bugün vermiş. Gerçi çantada vermiş. Orada var mıdır acaba?"
"Çanta verdiyse kesin vardır."
"Tamam o zaman. Çok teşekkür ederim yengem benim. Böldüm uykunu affet."
"Senin canın sağolsun. Ne zaman istersen ara. Sadece gece aradın diye bir şey oldu sandım."
Yengemle vedalaşıp telefonu kapattım. Alp'le bebeğin çantasına baktık. Bir mama bulduk. Onu sütle karıştırıp bebeğe yedirdik. Cidden daha sakindi şu an. "Demek ki açmış." dedi Alp.
"Demek ki." dedim. Sonra birlikte bir battaniyenin içine koyup sallayarak uyuttuk bebeği. Bende iyice mayışmıştım. Alp bebek uyusun diye telefonundan ninni açmıştı. Bebek uyumasına rağmen hala açıktı. İyice uykumu getirmişti.
"Nilay bu komşulara ne oldu acaba?"
"Bilmem ki. Senin komşuların. Numarası falan yok mu?"
"Bende yok ama güvenlikte vardır herhalde. Gidip sorayım mı?"
"Sen bilirsin."
Alp bebeğin ailesini aramak için evden çıktı. Mutfağa gidip mama hazırlarken dağıttığımız birkaç bulaşığı topladım. Uyuşuk davranmama rağmen Alp hala gelmemişti. Salona geçtiğimde Alp'in odasına yatırdığımız bebeğin ağlama sesi geldi. "Allah kahretsin! Uyandı." Koşa koşa bebeğin yanına gittim. Hemen kucağıma alıp hafif hafif salladım. "Pış pış pış."
Bebek uykuya dalınca ağır hareketlerle yatağa bıraktım ve salona geçip koltukta oturdum. Alp hala gelmemişti ve ben bebeği evde tek bırakıp çıkamıyordum. Sorun şu ki telefonunda hala açık olan ninni başucumda çalıyordu. "Telefonu götürmeden kimi aramaya gitti acaba zeki çocuk."
