Mía Laire: Een Gloednieuwe Wereld

Hoofdstuk 3

Zachtjes zet ze haar voetstappen neer op de houten planken van het huis terwijl ze naar de deur van het huis sluipt. Iedereen in het huis slaapt nog, wat logisch is voor zes uur in de ochtend, maar zij gaat al richting haar boomhut. Om zeven uur heeft ze een afspraak staan met Harold om haar magie te leren. Ze zal er veel te vroeg zijn, maar als ze om half zeven weggaat heeft ze meer kans op het zien van haar broers die dan weer vragen gaan stellen. Daarom is het beter om wat eerder te gaan en dan maar daarginds te wachten. Ze opent heel langzaam de deur en stapt dan naar buiten. Terwijl ze de deur dicht doet, bedenkt ze zich dat ze de volgende keer wel weer in de middag of avond wil afspreken. Dat is veel handiger, aangezien het dan niet vreemd is om naar het bos te gaan. In hoog tempo loopt ze de tuin uit om vervolgens rustig richting het bos te lopen. Een glimlach verschijnt op haar gezicht als ze de vogels al vrolijk hoort fluiten. Wanneer ze omhoog kijkt ziet ze een aantal vogels van tak naar tak vliegen. Dan zet ze de eerste voet in het bos en voor de zekerheid kijkt ze nog even om zich heen. Je weet nooit zeker of je gevolgd wordt. Op haar gemak loopt ze vervolgens richting de boomhut. Haar voeten zet ze zo zacht mogelijk neer en ook haar bewegingen maakt ze zo geluidloos als ze kan, zodat ze de dieren in het bos niet stoort.

Na een stukje lopen komt ze aan bij de boomhut. Voorzichtig klimt ze via de ladder omhoog, het houten platform op. Ze gaat daar rechtop staan en geniet even van het grote uitzicht dat ze heeft vanuit daar. De open velden die aan dit stukje bos grenzen en volstaan met bloeiende bloemen, de reusachtige en vooral vele bomen waarvan ze zoveel ziet maar nog niet eens het einde van het bos, dieren die onzichtbaar door het bos denken te kunnen sluipen. Vanaf hier ziet ze het allemaal en ze vindt het prachtig. Opnieuw glimlacht ze, want wat kan ze hier toch van genieten. Geschrokken duikt ze weg in de boomhut als ze een stem hoort van iemand die deze richting op komt. Naast het raam verschuilt ze zich, terwijl ze probeert te luisteren naar de stem.
'... te vroeg om te vragen. Is er al wel genoeg vertrouwen?' hoort ze de stem zeggen terwijl het onder haar blijft stilstaan.
Mía fronst diep, want ze herkent de stem. Voorzichtig zakt ze op haar knieën om zonder geluid naar de rand van het platform te sluipen. Een klein stukje buigt ze naar voren en daar ziet ze hem dan staan: Harold. Wat doet hij hier al zo vroeg?
'Dat doet ze nooit, denk ik. Haar magie is krachtig, maar nog geen enkele keer heeft ze alles gegeven wat ze heeft. Het is zonde, want dat is juist wat ik bereiken wil. Anders heeft dit alles totaal geen zin.'
Ze fronst alleen maar dieper. Hoezo heeft het dan totaal geen zin? Het lijkt haar gewoon gevaarlijk om alles los te laten, niet dan? Hij heeft haar al een week lang lesgegeven en het gaat haar steeds prima af, maar waarom alle magie inzetten? Waar is dat goed voor? Misschien kan ze er straks nog wel achter komen.
Gauw duikt ze weer weg als hij dichterbij komt, maar dan hoort ze zijn voetstappen van haar weg gaan. Voorzichtig kijkt ze weer over de rand en ze ziet dan nog net hoe hij door de bossen weer verdwijnt. Alweer fronst ze. Waar gaat hij heen? Ze zucht en bedenkt zich dan dat ze beter kan doen alsof ze er net is als hij weer terugkomt. Ze gaat daarom aan de rand van het platform zitten met haar benen bungelend over de rand.

Het duurt ongeveer tien minuten voordat ze weer voetstappen hoort die haar kant op komen. Door de bomen ziet ze Harold verschijnen. Zodra hij maar een aantal meter verwijderd is van de boomhut, ziet hij haar daar zitten. Hij lijkt even te schrikken.
'Hey Mía, u bent er vroeg bij. Bent u er al lang?' vraagt hij terwijl hij dichterbij komt.
Ze schudt haar hoofd en antwoordt: 'Nee, ik ben er pas net. Hoezo? Is dat vervelend?'
Nu is het Harold die zijn hoofd schudt.
'Nee, hoor. Ik vroeg het mij gewoon af,' zegt hij en glimlacht naar haar. 'Zullen we maar meteen beginnen, aangezien we er nu toch allebei al zijn?'
Mía glimlacht en knikt.
Via de ladder klimt ze omlaag tot ze met haar voeten de vaste grond voelt.
Ze draait naar hem om en vraagt: 'Wat had u voor vandaag in gedachten?'
Harold kijkt even om zich heen en zegt dan: 'Voor vandaag wil ik u leren hoe grenzeloos uw magie eigenlijk is en dan eigenlijk de les afsluiten met een test.'
'Oh, oké. En wat wil u dan dat ik doe?'
Hij glimlacht en antwoordt: 'Denk aan een herinnering die u het meeste raakt. Laat het u compleet vervullen en zet het om in magie. Richt u vervolgens op een doelwit om het los te laten.'
Mía knikt als teken dat ze het begrijpt en lang hoeft ze niet na te denken om een herinnering te vinden die sterk genoeg is. Het gemis van haar moeder is sterk genoeg. Het ontdekken dat ze niet meer thuis is en niemand weet waar ze is. Terwijl ze eraan denkt, voelt ze hoe ze in zichzelf keert en het gevoel van verdriet haar over lijkt te nemen. Tranen vullen haar ogen terwijl ze haar vingers voelt tintelen.
'Zet het nu om in magie en laat het compleet los,' moedigt Harold haar aan.
Ze luistert naar wat hij zegt en sluit haar ogen. Haar hart vult zich met verdriet en met dat gevoel roept ze alle magie op die ze bezit. Ze tilt haar armen op terwijl ze magie door haar lichaam voelt gaan. Dan met een gil gooit ze het verdriet naar buiten, waarbij een golf van water uit handen wordt gestuurd, dat ze richt op de grond, zodat ze weet dat er niet veel kan gebeuren. Maar het is te veel. Ze kan het niet stoppen. Het verdriet slaat om in paniek en terwijl ze het probeert te laten stoppen, focust ze zich op Harold. Maar dit had ze nooit moeten doen, want een enorme golf van water stuurt ze af op Harold. Ze schrikt als Harold lucht gebruikt om het water te doen terugkaatsen. Voor ze iets kan doen, knalt het water tegen haar aan, waardoor ze op de harde grond neerstort. Het sturen van magie is gestopt bij Mía, maar er klinkt een gil als een tornado haar optilt van de grond.