Unsolved Love - Student Series #3 ✓

31

"What do you mean? Hindi ba anak ka ng secretary ni Daddy?" Kunot noo kong tanong.

"Oo nga, but your Daddy is not my Dad." Literal na nanlaki ang mata ko dahil doon.

"Huh? Can explain it properly? Yung maiintindihan ko kaagad, please?"

"Okay, ganito kase yun, si Mama ay secretary ng Daddy mo sa company nyo year's ago, namatay because of cancer, tinulungan kami ng Daddy mo nun, ang Daddy mo ang nagpapagamot sa Mama ko, hanggang sa tuluyan na nga siyang nawala, pero bago mawala si Mama, nung nasa hospital pa lang siya ay dinalaw ko ang Daddy mo para bigyan siya ng regalo or kahit kunting pasasalamat lamang sa kabutihang ginawa niya sa amin ni Mama," panimula niya.

"I thought-"

"Patapusin mo'ko," putol niya sa akin. "That time, I didn't know na yung napagtanungan ko pala kung saan ang office ng Daddy ay ang Mommy mo, I'm sorry, I swear hindi ko talaga alam at hindi ko nagawang magpaliwanag nung inaway niya na ang Daddy mo, takot na takot ako nun kase akala ko kasalanan ko talaga kung bakit sila nag-away, hindi ko gustong magkagulo kayo Pamie, promise," naiiyak na siya ngayon at nakataas ang kanang kamay.

"Continue." Utos ko.

"Then after that, dinalaw kami ng Daddy mo sa hospital, sakto din yun dahil doon na nawalan ng buhay ang Mama ko. Nabanggit niya rin na iniwan na nga daw siya ng pamilya niya, dahil wala akong mapupuntahan na iba, kinupkop niya ako, lagi ko siyang sinasamahan na hanapin kayo pero wala eh, lagi kaming bigo, nakikita ko pa siya lagi na umiiyak sa kuwarto mo kase gustong-gusto kana niyang makita pero wala kaming magawa, niyayakap ko na lang siya kahit ang lagi niyang binabanggit ay ang pangalan mo at ng Mommy mo."

Tuloy-tuloy na tumulo ang luha ko dahil sa sinabi niya, he tried to find us, pero mas lalo akong inilayo ni Momny.

"Then one day, nakita namin ang Mommy mo sa isang event, pilit na isinisiksik ng Daddy mo ang sarili niya sa Mommy mo para lang makita ka, but your Mommy refuse to see you by your Dad," pinunasan ko ang luha ko at nakinig pa sa kaniya. "Hindi sumuko ang Daddy mo na makuha kayo ulit, hanggang sa pinag-aral niya ako at lagi niyang sinasabi sa akin ang linya na ito, "Lea, mag-aral ka ng mabuti para matanggap ka ng kapatid mo ha, para may maipagmamalaki tayo kay Pamie kapag nagkita kayo." Kahit pressure na pressure na ako sa school pinipili kong maging honor student, maging top sa klase para kapag nagkita tayo matanggap mo'ko kagaya ng sabi ni Daddy."

She cried hard, hikbi na siya ng hikbi, nilapitan ko siya at niyakap.

"I'm sorry," umiiyak kong sambit.

"Pamie, hindi nagluko ang Daddy mo, sadyang hindi lang talaga pinakinggan ng Mommy mo ang side niya, but trust me, he's a good man, a good father and a good husband." Dagdag niya.

"Thank you," sagot ko at mas lalo pa siyang niyakap. "But can I ask? One time na kita kitang may sugat sa braso at umiiyak doon sa park ng village natin."

"That time, sumuko na ako nun sa'yo, sabi ko baka ayaw mo talaga sa akin at hindi mo ako matatanggap, nakita din yun nila Mommy kaya dinala nila ako sa doctor para matingnan, and yun nga, ang results is depression and anxiety, mas pinili kong manahimik na lang nun at wag ka ng guluhin pero nagulat ako nung bigla mo na lang akong kinausap."

"Hindi ko din alam kung anong nangyari sa akin nun, pero subrang thankful ko sa'yo lalo na nung iniwan ako ni Cian, ikaw lang yung nandiyan sa akin para tulungan akong bumangon ulit, ikaw yung nag-alaga sa akin kahit ayaw ko ng mabuhay."

"Tanga ka eh, para yun lang, lalaki lang yun, maraming lalaki na mundo."

"Pero-"

"If a person who truly values you, would never put themselves in a position to lose you," she said while pointing at me. "Always remember that." Dagdag niya pa.