"තාත්තා.."
නිර්මලට හරියට ඇද පත්තට හේත්තු වෙන්නත් ඉඩක් නොදී නාථ ඒ කිව්ව දේට නිර්මල ප්‍රතිචාර දුන්නේ හරි හමන් විදිහට කෙලින් වෙලා.. මාණික්‍යට මේ සම්බන්ධයෙන් මුකුත් කියන්න බෑ.. ඒත් මුනිවත රකින වෙලාවේ එයාගේ ඇස් කැරකිලා ගිහින් නතර වුනේ නිර්මලගේ කාමරේට එන දොර දාරයට ඇන තියන් අත් බැදගෙන ලොකු අයියා දිහා ලා හිනාවක් එක්ක බලන් ඉන්න පබසර ලගට.
"ඇයි ලොකු පුතා මොකටද තවත් මේක පරක්කු කරන්නේ? Doctor ඔයාට මොකක්ද කිව්වේ.. මං ඔයාට ඕන තරම් කාලයක් rest කරන්න දෙනවා නිර්මල මට ඔ-"
"මට තව ටික කාලයක් දෙන්න මං හැමදේම බලාගන්නම්"
"නිර්මල"
නිර්මල කතා කරේ රොබෝ කෙනෙක් වගේ. හරියට එයාට හැගීම් දැනිමක් නෑ වගේ.. ඊටත් තාත්තා ඒ කතා කරන දේවල් ගැන කිසිම සැලකිල්ලක් නෑ වගේ..
"තාත්තා අද ඔයා වැඩ ගොඩක් දාලා ඇවිත් ඇත්තේ.. ඇයි කරදර වුනේ.. මේක හෙට හරියනවා"
"වැඩ වගේද ලොකු පුතා මගේ දරුවා? ඔයා දන්නවද රක්ෂිතත් ගොඩක් කලබල වුනා මේක අහලා.."
"ඔයා රක්ෂිට මේක කිව්වද???"
ඒක අහපු ගමන් නිර්මල කලින් වඩා වද වුනා.. මේ ලෝකේ එයා අකමැතිම දේ.. එයා වෙනුවෙන් කවුරුත් කරදර වෙන එක.. ඒත්,
"නැතුව! ඔයා දන්නවද මම කොච්චර බයවුනාද කියලා?? පොඩි එකා විතරයි ගෙදර! අහල පහල කාටත් පේනවද ඔක්කොම අඩි ගනන් උස තාප්ප බැදගෙන!"
"හරි තාත්තා.. ඔයා ඒ ගැන දැන් හිතන්න එපා.. තාත්තා හපුතලේ ඉඳන් ආපු ගමන්මනේ.. ගිහින් rest කරන්න මේක හෙට හරි යනවා"
"හ්ම්... මගෙන් මොනවද හරි වෙන්න තියෙන දෙයක් තියෙනවද ලොකු පුතා? "
අන්තිමට නාථ කලකිරුණු කටහඩකින් එයාගේ කනස්සල්ලට නැවතුම තියන්න උත්සහා කරා.. එතන හරිම නිශ්ශබ්දයි.. ඉල්ලන්න දෙයක් නම් නිර්මලට එක එල්ලේ ඉල්ලන්න එක දෙයක් විතරක් ඉතුරු වෙලාවේ මලානික ඇස් දුවන් ගිහින් නතර වුනේ දොර දාරයට හේත්තු වුන කෙනා ගාවට..
ඉතින් එතන තිබ්බේ කලින් තිබ්බ ලා හිනාවමයි..
"නෑ.."
