YANLIŞ

Bölüm 81 - Final -

Ormanın içerisinde bir arabanın ön yolcu koltuğunda tek başıma oturmak beni yeterince korkuturken gözlerimi dikiz aynasından ayırmıyor, neyi beklediğini anlamaya çalışıyordum.

Kapılar açıktı ama çekip gidemiyor, kaçmıyordum çünkü bedenimdeki en ufak bir uzvu dahi oynatamıyor, kımıldayamıyordum.

Bana ne yaptığını, nasıl yaptığını bilmiyordum. Tek bildiğim deli gibi korktuğumdu. Saatlerdir tek yaptığım korkmak ve beklemekti.

Neyi beklediğimi bilmeden... Tek başıma beklemek...

Beni öldürecekti. Bunu biliyordum. Öldürecek, bedenimin çeşitli yerlerine saçma sapan düğmeler dikecekti.

Cesedim bulunur muydu?

Bulunduğunda tanınacak halde olur muydum?

Bir mezarım olur muydu ki?

O... O ne yapardı?

Göz yaşlarım akmaya başlarken o anki korkumu umursamadan onu gördüğüm son anı gözlerimin önüne getirdim.

Kaan beni, en ufak uzvunu bile oynatamayan beni onun kollarının arasından alıp odamdan çıkarırken ona baktığım o anı gözlerimin önünde canlandırdım.

İçimden yardım etmesi için bağırdığım anı...

Bir cesetten farksız uyuyan halini...

Acaba...

Hayır, düşünme.

Acaba onu öldürmüş müydü?

Hayır, dedim. Düşünme.

Nefes alıp almadığını göremedim.

Göz yaşlarım hızlanırken derin bir nefes aldım. Ona bir şey olmasını istemiyordum. Ölmesini, benim yüzümden başına bir şey gelmesini istemiyordum.

Eğer ona bir şey olursa benim yüzümden olacaktı çünkü Kaan benim yüzümden onun hayatına girmişti. Eğer ben olmasaydım o Kaanla tanışmayacak, cinayet şubenin bir şüphelisi olarak görüp geçecekti.

Her şey benim yüzümden oldu.

Benim yüzümden öldü.

Göz yaşlarımın hızlandığı sırada acı bir fren sesi kulaklarıma doldu. Gözlerim tekrar dikiz aynasını bulurken hemen arkamızda duran arabanın kapısı açıldı ve Savaş elinde silah, üzerinde pijamayla arabadan indi.

Onu görmek içimde kocaman bir sevince sebep olu-

Kaan... O... Savaş'ı bekledi.

Mutlu olduğum ufacık bir salisenin ardından Savaş silahını arabaya doğrultup temkinli ama hızlı adımlarla arabaya yaklaştı.

Gelme.

Çok kısa bir sürede ön yolcu koltuğunun yanına geldi. Beni görmesiyle omzuları düşerken sert bir nefes verdi. Hızlıca şoför koltuğuna baktıktan sonra gözlerini etrafta gezdirdi. Benden başka kimseyi görmeyince elindeki silahı beline koydu ve kapıyı kontrol etti.

Sanırım bomba tarzı bir şey olup olmadığına bakıyordu.

Bir şey bulamayarak hızlıca kapımı açtı ve endişeyle yüzümü ellerinin arasına aldı. "İyi misin?"