"လေညှင်းမ ရှိန်း ငါမင်းတို့ကိုပြောစရာရှိတယ်"
"အင်းပြောလေ"
"အေးပြော"
"ဒီအပတ်စနေနေ့ ငါတို့အိမ်ကိုလာခဲ့ကြ ကိုကိုက သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စားပွဲလုပ်မှာတဲ့"
"ဟဲ့ငါတို့လာလို့ဖြစ်ပါ့မလား"
"အေးလေ မင်းကိုကိုကခေါ်ပါ့မလား"
"ကိုကို ကိုယ်တိုင်ပြောတာ မင်းတို့ကိုခေါ်လို့ရတယ်တဲ့ လာကြပါနော် မင်းတို့မလာရင်ငါတစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေမှာ နော် နော်"
"ငါအိမ်ကိုပြောကြည့်မယ်"
"okလေ ငါကရတယ်လာခဲ့မယ်"
ခေတ်မင်းနေကြာတစ်ယောက်Uniသို့ရောက်တာနဲ့ရှိန်းစေသော်နဲ့မှိုင်းလေညှင်းကို လွန်းစေတန်မောင်ပြောသည့်အကြောင်းကိုပြောပြ၍အိမ်သို့လာရန်ခေါ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ခဏအကြာသူတို့သုံးဦးအတန်းတက်ရန် သွားကြသည်။အတန်းထဲသို့ရောက်သည်နှင့်ခေတ်မင်းနေကြာခုံပေါ်တွင် မုန့်ထုပ်နှင့်ပန်းစည်းတစ်စည်းကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ပန်းစည်းပေါ်တွင်ရေးထားသည့်စာက*ကြိုက်မယ်လို့မျှော်လင့်ပါတယ် မကြာခင်တွေ့ကြတာပေါ့ နေကြာလေး*လို့ရေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာတော့ရေးမထားပါ။ထိုအချိန်တွင် မှိုင်းလေညှင်းမှစ၍စကားပြောလေသည်။
"ခေတ်မင်း အဲ့တာဘယ်သူပို့လည်းဆိုတာသိလား"
"ဟင့်အင်းငါမသိဘူး"
"ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် အချိန်တန်ရင်သိလိမ့်မယ်"
"အေးထားလိုက်တော့ အတန်းသာဆက်တက်မယ်"
ခေတ်မင်းနေကြာတို့မသိတာက ထောင့်တစ်နေရာကနေ သူတို့ကိုချောင်းကြည့်နေသူရှိနေသည်ဆိုတာကိုပင်။ထိုသူမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်မဟုတ်ဘဲအမျိုးသားတစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။ထိုအမျိုးသားသည်သူကိုယ်တိုင်သာကြားနိုင်လောက်သည့်အသံဖြင့်စကားအချို့ဆိုလိုက်လေသည်။
"မင်းကကိုယ့်အပိုင်ဘဲဖြစ်ရမယ်နေကြာလေး မကြာခင်ကိုယ့်ဆီမင်းရောက်လာမှာပါ"
ထို့သို့ပြောပြီးသည်နှင့် ထွက်သွားတော့သည်။ခေတ်မင်းနေကြာလည်းအများကြီးစဥ်းစားမနေတော့ဘဲ အတန်းသာတက်ရန်ပြင်လိုက်သည်။သို့သော်သူ၏စိတ်ထဲတွင် အမည်မဖော်နိုင်သောတစ်စုံတစ်ရာကိုခံစားမိလိုက်သည်။
YOU ARE READING
Accidentally I met my future husband
Random"မထင်မှတ်ဘဲတွေ့စုံတဲ့ဖူးစာဟာ ဘဝအဆုံးထိအတူရှိနေနိုင်ပါ့မလား"
