"បើជ្រុលជាចង់ថោកម្ដងទៀតហើយ អញ្ចឹងនៅពេលនេះយើងគួរតែចូលរួមបន្ថោកខ្លួនរបស់ឯងដែលទៅល្អទេ" ស្របនឹងសម្ដី ជុងហ្គុកបានចាប់កញ្ឆក់ទាញកាយតូចយកផ្អឹមជាប់នឹងរាងកាយជាបុរសហាប់ណែនរបស់ខ្លួន មុននឹងសសៀរដៃគ្រើមលូកចូលទៅក្នុងអាវអ្នកចំពោះមុខយឺតៗ
"ប-បងធ្វើអី?" កំលោះតូចសួរនាំទាំងរដាក់រដុប ខ្លួនក៏ចាប់ផ្ដើមញ័រចំប្រប់ពេលដឹងដល់បាតដៃគ្រើមកំពុងលូកស្ទាបអង្អែលសាច់ខ្នងរបស់ខ្លួន។
"យើងជួយបន្ថោកឲ្យខ្លួនឯងកាន់តែថោកសមនឹងក្មេងពិសពុលដូចជាឯងនោះអី" ចុងប្រយោគនាយក្រាស់សង្កត់សម្លេង ហើយដៃបម្រុងនឹងចាប់ទាញអាវអ្នកចំពោះមុខឲ្យរហែកប៉ុន្តែត្រូវថេហ៍ចាប់ដៃជាប់។
"ឆ្កួត!អ្ហឹក~លែងខ្ញុំទៅ ខ្ញុំមិនមែនជារបស់លេងរបស់បងទេ" ទោះប្រឹងទប់ដៃរបស់ជុងហ្គុកយ៉ាងណា ក៏គេគ្មានសង្ឃឹមថានឹងអាចឈ្នះ ដោយសារតែកម្លាំងនាយប្រៀបបានជាយក្សាដ៏កំណាចម្នាក់មិនខុស។
"យំធ្វើអី ក្រែងនេះជាអ្វីដែលឯងត្រូវការមិនចឹង យើងជួយហើយគួរតែអរគុណទៅ" ម្ដងនេះមិនចាំឲ្យអ្នកដែលខ្លួនបំពានហាស្ដីតបទាន់ នាយរហ័សរុញកាយតូចមួយទំហឹងឲ្យបុកទៅនឹងតុធ្វើការ មុននឹងតាមទៅសង្គ្រប់ពីក្រោយដូចខ្លាហក់ទៅស៊ីចំណី ។
"ប-បងអ្ហឹកកុំ-អត់ទេ!" ទោះប្រឹងស្រែកយ៉ាងណា សម្លេងរបស់គេនៅតែគ្មានន័យ ស្រែកទាល់តែដាច់បំពង់កទៀតក៏គ្មានឃើញបានការអី បើមិនចឹងមិនមែនអ្នកខាងក្រោយចាប់សម្រាតខោចេញដោយគ្មានប្រណីទេ ។
"អាស៎-បងអ្ហឹម!" កំលោះតូចធ្លោយសម្លេងអាម៉ាសបន្តិច បន្ទាប់ពីត្រូវអាវុធរឹងមាំស៊កមកភ្លាមៗ ប៉ុន្តែក៏ខំព្យាយាមខាំបបូរមាត់អត់ទ្រាំ ស៊ូរបៀមទុកភាពឈឺផ្សានៅខាងក្នុងមិនចង់បញ្ចេញព្រោះខ្មាស់។
"អឹស'ទ្រាំទៅ ថោកមួយថ្ងៃឯងក៏អាចសមបំណងមិនចឹង" អ្នកខាងក្រោយឯណេះដោយតឹងណែន រួមរិតកូនប្រុសរបស់ខ្លួនពេក ស្រដីសឹងតែមិនចេញ នាយមិននឹកស្មានថាចំណុចមួយនេះនៅតែចង្អៀតល្អ ហាក់ដូចជាមិនធ្លាប់ទាំងដែលនាយសាកម្ដងហើយ។
