Córka Księżyca. Naznaczona

Rozdział 16

Wtulona w jego ciepłą klatkę piersiową pierwszy raz przespałam kilka godzin bez przebudzeń i koszmarów. Śniła mi się tylko matowa, głęboka ciemność, ale nie narzekałam. Przyzwyczaiłam się do niej.

Wybudziły mnie przyciszone szepty, które całkiem miło drażniły mój wrażliwy elfi słuch.

- Coś mówiła?

- Niewiele. Twierdzi, że to nie ona. Że nie jest sobą. Martwię się o nią - wyznał Legolas, głaszcząc mnie po ramieniu.

- Też. Bardziej niż ty - stwierdził zagadkowo Aragorn.

- Niby czemu bardziej?

- Bo kocham ją jak siostrę. Mocniej i dłużej. I wkurwiasz mnie, gdy tak ją obejmujesz.

Proszę. Nie słyszałam takiego słownictwa u niego przedtem.

Swoją drogą, nigdy mi nie powiedział, że mnie kocha. To było oczywiste w naszej bratersko-siostrzanej relacji i nie trzeba było bawić się w banały.

- Nadopiekuńczy zazdrośnik z waszej miłości.

- Jak jeszcze raz mnie tak nazwiesz, to wyprawię cię na drugi brzeg przed Ith  - pogroził. - Oddałbym wszystko, żeby się pożegnać z moją. Choćby tak.

- Arweną?

- Nie. Twoją matką - mruknął, a ja zastanawiałam się, czy on rzeczywiście zwyciężył ogromną bitwę, zniszczył odwieczne siły Mordoru, wypełnił swoje przeznaczenie, pokonał ludzką słabość i inne takie. I czy to na pewno dobry pomysł, żeby zostawał królem Gondoru.

Jego słowa oznaczały też, że Arwena przepłynęła morze. Że nie ma jej już w Rivendell. Opuszczając dom, nie sądziłam że spotkamy się znów dopiero w Nieśmiertelnych Krainach. Nie miałam pojęcia, co ją do tego zmusiło. O ile ją znałam, nie przestałaby wierzyć w zwycięstwo Aragorna do jego ostatniego tchu. Ale nie martwiłam się tym, i tak prędzej czy później się spotkamy, a tam przecież nie mogła cierpieć.

Plus - był to kolejny argument za odpłynięciem.

- Wiesz co jest najgorsze, bracie? - kontynuował niby obojętnie. - Że czy Ith wyjedzie, czy zostanie, to i tak za kilka, kilkadzieścia, może kilkadziesiąt lat ją opuszczę. A ty będziesz z nią zawsze. Całe wasze wieczne życie. Nie ważne, czy przedtem pomęczysz się jeszcze chwilę po tej stronie morza. A ja wszystko to robiłem dla mojej, tułałem się, walczyłem, przelewałem krew tysięcy, wywoływałem duchy i na nic. Na nic mi korona bez niej. A teraz jeszcze ona podąży za siostrą.

Pod koniec załamał mu się głos. Usłyszałam znajomy dźwięk wypuszczania z ust fajkowego dymu. Poczułam, jak serce Legolasa bije szybciej i jak mocniej mnie obejmuje.

- Powiedziałem jej, że będę ją wspierać w każdej decyzji. A jeszcze jej nie podjęła.

- Rozumiem, gdzie zmierzasz.
Kazywać jej zostać po takich przejściach byłoby barbarzyństwem. Nie martw się, nie będę egoistą. Najwyżej zostaniemy we dwójkę, z połamanymi serduszkami.

- Nie poznaję cię - westchnął elf. - Postaram się jakoś wytrzymać z twoją melancholią aż do twojej śmierci. A jak mnie wyjątkowo wkurzysz to ją przyspieszę.

- Krasnal.

- Troll.

- Przestańcie! - zgromiłam ich, o dziwo całkiem przyzwoitym tonem, a oni przestraszyli się aż miło. Aragorn natychmiast zgasił fajkę.

- Jak się czujesz? - zapytał, jakby nic się nie stało. Jakby przed chwilą nie odsłonił całej duszy przyjacielowi. Po prostu nie chciał mnie niczym obciążać. Urocze. Tak jak ich relacja.