Chapter 12

2K 34 3
                                    

Chapter 12

Naugthy

"Wow..." That was all I could utter while staring at a modern type of house on the brink of a cliff.

"We're going to stay there?" gulat ko pang tanong.

I heard his faint chuckles behind me.

"Why? Scared, Lavena?"

Nagtayuan ang balahibo ko nang maramdaman siya sa likod ko. This is always new to me. I mean, noong isang araw oo at nag-isang katawan kami pero this...without any sexual act, he's behind me, in his own decision. Sumandal ako lalo sa kaniya para magdikit kami lalo.

"Baka mahulog?" medyo kabado kong tanong.

Nagulat ako nang sumulpot ang dalawang kamay niya mula sa aking likuran patungo sa aking baywang at pinagharian iyon. He clasped his hands on my stomach and pinned me more to his chest. Nahigit ko an ang hininga ko dahil sa nararamdaman. My heart is beating wildly. In happiness. I anticipated this before. To be able to hug him not because we're in front of a camera or what-so-ever but because he, in fact is hugging me.

"That won't happen. You think I brought you here to let you die?" usal niya sa mababang tono.

Lumabi ako. Of course not! But, in an effort to prolong this moment, I decided to break the tension with a light-hearted joke.

"Aba malay ko, Cloudius. Baka mamaya may galit ka pala sa akin o sa pamilya ko tapos naisipan mo iyon," pagbibiro ko.

I listened as he let out a low, guttural groan.

"If I have a grudge against you, I won't kiss you, though."

He uttered that without hesitation. Na hindi katulad noon na parang lagi siyang nagpipigil at naghahabai ng ibang salitang alam niya para itaboy ako. Ngayon, malamig pa rin ang boses niya pero dama ko ang kalambingan doon.

Tangina naman! Kinikilig ako, eh!

"M-malay ko ba. Baka lang naman," natatawang sambit ko para pagtakpan ang naglilikot na paruparo sa tiyan ko.

Bumalik ang tingin ko sa bahay na nasa harapan. May veranda pa iyon at talagang kung mahuhulog ka roon, sa bangin ka na pupulutin. Nang patay. Pero kung kasama si Cloudius...sure. Gusto kong matawa sa sariling naiisip.

"Don't get scared. I won't let you enter that part," aniya at ipinatong ang mukha sa balikat ko.

"Bakit hindi? Kaya nga ako narito para mag-enjoy 'di ba?" tukso ko.

"Nah. You can enjoy it but not that side."

Nilingon ko siya nang kaunti, para lang makita ang kaniyang ekspresyon. Yet, rather than wearing a worried expression, he appeared resolute and determined.

"Why not? Gusto ko ma-try." Ngumisi ako.

Nagsuplado ang mukha niya.

"No, Lavena. I'll lock the door on that side."

I made a face. How protective. Siyempre, hindi naman ako papayag na mahulog. Hindi naman talaga ako pupunta roon dahil may takot ako sa height but because I can sense he's getting annoyed because I keep on insisting. Tinuloy ko pa rin.

"No. Papasukin ko iyon kapag tulog ka. Hahanap ako ng paraan..." I continued teasing him. I even wiggled my brows.

His breaths came in ragged, labored gasps.

"I have another rest house here. I changed my mind. Let's settle there," aniya, pikon na.

Humalakhak ako dahil doon.

Progeny #1: Embers Of DevotionTempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang