ထာ၀ရ ပုံပေ

Extra Story - 2 ( Zawgyi )

ႏိုဝင္ဘာလ

ေအဒီ ၇၈ ခုႏွစ္

ပုံေပၿမိဳ႕

ေရာမအင္ပါယာ

အိမ္ႀကီး၏ အေပၚဆုံးထပ္ရွိ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွ ပန္းပြင့္မ်ားသည္ ေဆာင္းဦးကာလ ေအးခ်မ္းမႈေၾကာင့္ ဖူးပြင့္ႏိုင္ျခင္းမရွိေတာ့။

ေက်ာက္တိုင္ျဖဴမ်ားကို တြယ္ကာတက္ေနသည့္ စပ်စ္ပင္မွ ႐ြက္စိမ္းတို႔သည္ပင္ နီညိဳေရာင္သို႔ ေျပာင္း၍ေနၿပီ။

ပင္လယ္ျပင္မွ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေအးသည္ ျပင္းထန္ျခင္းမရွိေသာ္လည္း ေအးစိမ့္မႈကို လက္ဆင့္ကမ္းကာ သယ္ေဆာင္လာေနၿပီ။

အရွင္..

ရင္ထဲမွ တိုးတိတ္စြာေခၚမိျခင္းသာ

လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ပုံရိပ္သဏၭာန္သည္ ျမင္ေနၾကျဖစ္ေသာ္လည္း ဘယ္အခါမွ ႐ိုးသြားႏိုင္စရာမရွိ။

ဝတ္႐ုံအနားလိပ္သည္ ေျခက်င္းဝတ္မွ ေလွ်ာကာ တစ္ပိုင္းတစ ေျမျပင္ႏွင့္ထိေနသည္။

ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ျမင္ေနရသည့္ ေ႐ႊေရာင္ဆံလိပ္ေခြမ်ားသည္ ေလအေဝွ႔မွာ လႈပ္ခါလ်က္။

ေန႔လယ္ေန႔ခင္း စားေသာက္ၿပီးခ်ိန္တိုင္း အရွင္လုလိယက္စ္သည္ အိမ္အေပၚဆုံးထပ္ရွိ ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည္။ လွဲေလ်ာင္းစာဖတ္ကာ နားနားေနေန အနားယူတတ္သည္။

ယေန႔တြင္မူ အေအးဓါတ္က ကဲလာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဖဲလ္လစ္ အရွင့္အတြက္ ၿခဳံလႊာကို ယူလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အနားသို႔သြားရမွာကိုပဲ မဝံ့ရဲသလို ေတြေဝေနမိသည္။

ဒီအိမ္ႀကီးကို စ ေရာက္လာကတည္းက အတတ္ႏိုင္ဆုံး အရွင္ႏွင့္ မေတြ႕ရေအာင္ သူေနသည္။ မလႊဲသာ၍ ေတြ႕ဆုံရလွ်င္လည္း တာဝန္ေက်ေအာင္ အျမန္ဆုံးေဆာင္႐ြက္သည္။ ခိုင္းေစသူ၏အမိန႔္ကို မျငင္းႏိုင္၍ အရွင့္ထံ လာခဲ့ရေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ဒီအရပ္ ဒီေနရာမွာ သူ ရွိမေနခ်င္။ သူ အတူရွိေနခ်င္သူႏွင့္ ခြဲခြာရသည္မွာ အရွင့္ေၾကာင့္ဟု မသိစိတ္ထဲ စြဲ၍ေနသည္။ ခံစားခ်က္မဲ့ မ်က္ႏွာေသႏွင့္ ဝတၱရားမပ်က္ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ သူ႔ရင္ထဲမွ လႈပ္ခတ္မႈတိုင္းကို ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္ခဲ့။