ခရီးသြားလမ္းမရွည္ၾကီးေပၚတြင္ ဒုကၡသည္မ်ား တန္းစီေနသည္။
အားလံုးသည္ မီးေတာင္ၾကီးႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ လာေနၾကျခင္းပင္။ ျမင္းမ်ား၊ ျမည္းမ်ားႏွင့္ ထြက္ေျပးလာသူမ်ားရွိသလို လွည္းမ်ားႏွင့္ လာၾကသူမ်ားရွိသည္။ အားလံုးေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ျပာမွုန္မ်ားကပ္ကာ ဆံပင္ေတြ ေဖြးေဖြးျဖဴေနသည္။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ား၊ ဒဏ္ရာမ်ားမွ ေသြးစီးေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ကမၻာပ်က္သည္ကို ၾကံဳခဲ့ရဖူးသူမ်ားလို ေငးငိုင္ေနသည္။ ကေလးငိုသံ၊ ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ ျငီးတြားသံမ်ားႏွင့္ တိရစၦာန္မ်ားကို ေအာ္ေငါက္သံမ်ားကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကားေနရသည္။
"ေကာင္ေလး။ ေရွ႕ဆက္မသြားနဲ႔။ အကုန္ေသျပီ။"
လူၾကီးတစ္ေယာက္၏အေျပာကို ဖဲလ္လစ္ၾကားလိုက္ရသည္။
ထိုစကားသည္ ရွိသမ်ွ ခြန္အားမ်ားကို စုပ္ယူခံလိုက္ရသလို အားေလ်ာ႔သြားေစသည္။ ပ်က္ယြင္းသြားေသာ မ်က္ႏွာကို ျပင္ကာ ဖဲလ္လစ္ ျမင္းေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ စိုးရိမ္မွုေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုးထူပူေနသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ပူပန္မွုေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ရင္ဘတ္ထဲမွ ႏွလံုးခုန္ႏွုန္းသည္ ျမန္လြန္းေနသည္။
"ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ဦးေလး။"
"ဘယ္သူမွ မသိဘူး ေကာင္ေလးရ။"
"ပံုေပျမိဳ႕ထဲကလူေတြေရာ.."
"ေျပာဖို႔ခက္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္းေျပး၊ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ပုန္းေနတာပဲ။ ေက်ာက္ခဲမိုးေတြရြာတာ မရပ္ေသးဘူး။ ဦးေလးတို႔က ပံုေပျမိဳ႕က မဟုတ္ဘူး။ မင္း ေရွ႕ဆက္မသြားနဲ႔ေတာ့။ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ အဟြတ္ ဟြတ္..ငါတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့ ေကာင္ေလး။"
အျခားဒုကၡသည္မ်ားသည္ ဖဲလ္လစ္ကို အထူးအဆန္းသဖြယ္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း ေရွ႕ခရီးဆက္သြားၾကသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ လူတန္းၾကီး၏ ဦးတည္ရာသည္ ပံုေပျမိဳ႕မွ ေ၀းရာအရပ္သို႔ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖဲလ္လစ္၏ ဦးတည္ရာမွာ အားလံုးႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ ပံုေပျမိဳ႕ရွိရာသို႔ျဖစ္သည္။
YOU ARE READING
ထာ၀ရ ပုံပေ
Historical Fictionအေဒီ ၇၉ ခုနှစ် .. ပုံပေမြို့.. ရောမအင်ပါယာ ဒဏ္ဏာရီမဟုတ်တဲ့ ရာဇဝင်ထဲက အဖြစ်အပျက်လေးတစ်ခုလား ဒါမှမဟုတ်.. ရာဇဝင်တွင်မကျန်ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ဏာရီဇာတ်လမ်းလေးပဲလား... ........ ေအဒီ ၇၉ ခုႏွစ္ .. ပံုေပျမိဳ႕.. ေရာမအင္ပါယာ ဒဏၰာရီမဟုတ္တဲ့ ရာဇ၀င္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္...
