Zihnim uyuşmuştu. Üzerimdeki adamın yavaş öpücükleri boynumdan göğsüme inerken hafif bir inleme döküldü dudaklarımdan. Bu kadar yavaş olması deli ediyordu, daha fazlasını istiyordum. Sonra durdu , yüzüme doğrulttu kafasını.Bilincim neredeyse kapanma...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kendi felaketlerime koşmak için zorlayıcı bir dürtü vardı her zaman zihnimde.Kendi belamı kendim bulurdum.Kendi cezamı kendim verirdim.Kendi hayatımı kendim mahvederdim.Minik bir heyecan uğruna tüm hayatımı boşa harcardım bazen.Çünkü aciz bir insandım ben , içimdeki karanlıktan kaçabilmek için yalanlarla yaşardım çoğu zaman.
Karanlıkta iyiydim sadece , mutlu değildim ama.İyilik hali benim için nötr noktaydı çünkü.Hiçbir şey hissetmediğim zamanlar iyiydim ben.Ne üzgün , ne mutlu...Sadece iyi olurdum o kadar.
Kabuslarım peşimi bıraktığı bazı zamanlar rüya da görebiliyordum.Fakat hep düşmelerle son buluyordu bu rüyalar.Rüyamda mutlu hissettiğim bir anda bir girdabın içine çekilirdi bedenim ya da kendimi yüksek bir uçurumun kenarından düşerken bulurdum.Zihnim korkuyordu mutlu olmaktan , rüyalarda bile...
Rüyamda düşüyordum tekrardan , karanlık bir uçurumun kenarından.Bir anda sıçrayarak açtım gözlerimi.Zihnim karmakarışıktı.Nefeslerim kesik ve düzensizdi.Yavaşça algılamaya başladım nerede olduğumu.Düne dair birkaç anı gelip geçti gözlerimin ardından.
Yattığım koltukça hafifçe doğruldum.Etrafıma baktım baygın gözlerle.Barkan'ı gördüm.Hemen yanımdaki koltukta uyuyordu.Koltuk bedenine göre küçüktü.Rahat olmadığı her halinden belliydi.Ardından bakışlarım duvardaki saate kaydı.Akrep beş rakamının üzerindeydi yelkovan ise yediyi gösteriyordu.Henüz çok erkendi vakit.Güneş de doğmamıştı.Hafif loş bir gündoğumu ışığı hakimdi odaya.
Üzerimdeki battaniyeyi kenara doğru ittirdim.Koltuğun kenarına doğru ilerlettim yavaşça kalçamı.Bedenim o kadar yorgundu ki her tarafımda sızlayan ağrılar vardı.Bacaklarımı yere doğru indirdim.Üzerlerinde beyaz çorap bulunan ayaklarım soğuk zeminle buluştu.Ardından gözlerim hemen koltuğun yanındaki ayakkabılarıma kaydı.
Düne ait olan birkaç silik anı doldu zihnime birden.Baygın gözlerimi yavaşça araladığımda Barkan'ı görmüştüm.Ayakkabılarımı çıkarmıştı uyuduğum sırada.Ardından nazikçe örtmüştü üşüyen bedenimi.Birkaç dakika tepemde durup beni izlediğini de hatırlıyordum.
Görüşüm karıncalanıyordu.Son bir haftadır doğru düzgün hiçbir şey yememiştim.Hiç de açlık çekmemiştim , şimdiye kadar...
Hemen yanımda birkaç kıpırtı sesi duydum.Bakışlarımı o tarafa doğru çevirdim o an.Koltukta kıpırdanışlarını gördüm Barkan'ın.O uyanmadan çekip gitmek istiyordum buradan.İçimdeki öfke hala sönmemişti.Yakıp kavurmak istiyordu ona dair her anıyı.Gözlerini açarken bakışlarımı kendisinden çekip hızlıca zemine yönelttim.
Bedenimi zorlayıp yavaşça ayağa kalkmaya çalıştım.Fakat çabalarım işe yaramadı.Henüz kendime gelememiştim.Midem bulanıyordu , algılarım hala kapalıydı.Dışarıdan gelen kuşların cıvıltıları ve araba gürültüleri kulağıma buğulu ulaşıyordu.
