Ο Τρωικός Πόλεμος [Cover By -truesoul]

LIV~Ο Ζόφος του Φωτός

«Με παρακούς, Θρασυμήδη. Με παρακούς και με αψηφάς. Πού είναι η αγάπη του γιού προς τον πατέρα; Γιατί στέκεσαι, αγόρι μου, τόσο αυθάδης;»

«Πατέρα,» αναστέναξε ο νέος διάδοχος της Πύλου, κοιτώντας το ανέγγιχτο αρνί στο πήλινο πιάτο του σαν το πιο αηδιαστικό θέαμα. «Έχει παρέλθει ένα φεγγάρι σχεδόν από τον θανάτου του Αντίλοχου και κάθε μέρα, έχουμε την ίδια συζήτηση. Απλώς, κατανόησε ότι δεν μπορώ να αποχωρήσω από τη μάχη ή το στρατόπεδο, όπως εσύ, που έχεις κλειστεί στη σκηνή και δεν έχεις καν αντικρίσει τον ήλιο. Δεν είμαι πια ανήλικος νεανίας ούτε παιδάκι, για να κυριεύεις τον εαυτό και τη σκέψη μου· θα πράξω αυτό που θεωρώ σωστό.»

«Εσύ, Θρασυμήδη, οφείλεις να καταλάβεις ότι πια είσαι ο διαδοχός μου. Εσύ θα γίνεις Άναξ της Πύλου κι ήδη επιδεικνύεις εγωισμό, υπεροψία, αδιαλλαξία, τόσα αταίριαστα για το ευγενές μας όνομα.»

«Μας δίδαξες να ακούμε πάνω από όλα τη συνείδηση μας κι αυτό εφαρμόζω,» διατήρησε την ακεραιότητα του ο Θρασυμήδης. Η φριχτή επανάληψη κι η τελματώδης κατάσταση του πατέρα του είχαν εξαφανίσει κάθε ίχνος θέρου φόβου που ένιωθε για εκείνον. «Απλώς, τουλάχιστον για να μην τρέμουν οι στρατιώτες μας και να μη φουντώνουν φήμες ότι πέθανες, θα πρότεινα να βγαίνεις ενίοτε έξω, να σε βλέπουν άνθρωποι. Η σκηνή άδειασε· πέθανε ο αδελφός μου, πέθανε η Εκαμήδη, οι άλλες δούλες είναι σιωπηλές, δεν ακούγεται τίποτα πια εδώ.»

Για λίγο, ο γέροντας σιώπασε· κοιτούσε το υπερπέραν, τη σκόνη που χόρευε γύρω τους, τις σκιές του φωτός στις γωνιές, έμοιαζε να έχει χαθεί στον νου του, ώσπου μίλησε απότομα ξανά.

«Έχει γίνει κάποια άλλη μάχη; Πολέμησες;»

«Από τότε που χάθηκε κι ο Μέμνων, πάλι κλείστηκαν στο Ίλιον και δε φαίνεται να επιθυμούν να βγουν ξανά. Νιώθουν παντελώς αδύναμοι απέναντι στον εγγονό του Αιακού,» αποκρίθηκε πρόθυμα ο γιός. «Θα βγουν, όμως, αναγκαστικά, κάποια στιγμή. Τότε, θα τους διαλύσουμε ολοσχερώς.»