Look, I’m being considerate of her feelings but she isn’t considerate about my feelings the way she could just be so lovey-dovey with Alexis in front of me.
It’s impossible that she didn’t know what she was doing? It’s simply she doesn’t care whether I’m hurt or not because for her, what matters is her happiness and not anyone’s, hence I shouldn’t be bewildered about that.
Okay...baka nga nalilito siya kung mahal ko pa yung tao o hindi dahil ’di naman ako lalayo kung oo e, datapuwa’t bilang kapatid niya, dapat lumapit muna siya sa akin at tanungin ang rason ko sa pagpapanggap na siya kasi alam naman yata niyang mahal ko si Starlette, ’di ba? Hindi man lang ba niya na-realize na marahil ay may dahilan ito? At saka bakit ko gugustuhing mangalanang patay na kung may pinapalago pa akong negosyo at nasabi naman na sa kaniyang masaya ako sa pamilya ko?
Kaso hindi e, hindi niya iisipin ang mga bagay na iyan sapagkat ang mahalaga sa kaniya ay makakasama niya na si Alexis sa wakas.
She’s just very selfish to the point that I’m starting to forget that she’s still my twin sister. She doesn’t seem to be the sister that I had while growing...
Well, perhaps the influence of her criminal family has conquered her system.
I also hate the fact that Alexis didn’t tell me earlier that my sister is arriving as if he was trying to surprise me or something, and from what I heard, they went to beach yesterday? Huh, unbelievable.
Walang allergy si Glaiziel kaya paanong napaniwala niya si Alexis na nagka-rashes siya sa pagkain ng alimango? Nakabalik na pala siya e, hindi ko lang alam kung gaano katagal, baka ito ang pangatlong araw dahil ganoon din naman katagal nang hindi ako nakipag-usap kay Alexis e.
“Argh, I can’t sleep!” inalis ko ang piring ko at naupo sa malambot na higaan. Simula nang makabalik ako sa bahay na ito ay tanging pagtulog lang ang nasa loob ng utak ko para makapagpahinga na kaso inatake yata ako ng insomnia dahil kay Gly at Alexis na nagpapagana pa rin ng utak ko hanggang ngayon.
Tumingin ako sa orasan sa nightstand at nabasang ala una na ng umaga at gayon na lamang din ang pagkulo ng tiyan ko na ikinahawak ko dito. “Kaya rin siguro ako hindi makatulog ay wala akong paghahapunan e.”
Bumaba ako ng higaan at isinuot ang furry room slippers at pinahigpitan ang pagkakatali sa string ng silk short shorts kong pantulog saka ako lumabas ng kuwarto upang dumiretso sa kusina.
Ngayon ko pa lang nakitang walang mga guwardiya sa paligid ng bahay, siguro ala una ang oras ng pagtulog nila tapos alas tres ang gising? Aba aywan ko, basta ako rito ay naghahanap ng makakain sa lower chamber ng refrigerator.
Napili kong kumuha na lang ng madaling kainin; malamig na fried chicken at French fries at nilagay ang mga ito sa oven para mainit, sinet ko ang timer saka nagtungo sa rice cooker para magsandok nang kaunting kanin, madaling araw na, masamang kumain nang marami dahil baka hindi ako matunawan...
Iyon ay kung makatulog din ako, mukhang hindi na matatapos ang pag-iisip ko nang malalim e; I might also want some hot milk to help my nerves to feel sleepy.
After I finished eating my quarter plate of rice with one leg of fried chicken, some strings of potato fries, and a mug of milk: I walked myself out of the kitchen again.
Siyempre, hindi muna dumiretso sa kuwartong tutulugan ko dahil naisip-isip kong maglakad-lakad sa loob ng bahay habang nagpapatunaw at pinipilit kalimutan muna ang dalawang iyon.
Books are my only way of escaping the reality as of this moment, so I’m going to the library to read some novels.
I reached the third floor and went straight to the room that I desired to go into; naglakad ako patungo sa isang aisle ng dalawang malalaking bookshelves na puro real life novels ang nilalaman.
