Come Back ( Luke Hemmings ) #Wattys2015 #feels

HOOFDSTUK 36

"Ben je klaar om te gaan?" een stem haalt me uit mijn trans. Ik kijk omhoog en terwijl ik dat doe voel ik het alweer. Ik heb weer teveel gedronken. 

Voor me staat Scarlet. Ik kijk haar even aan en knik dan. 

"Hoelaat is het dan?" weet ik uit te brengen. 

"Val, dat vroeg je net ookal" zegt ze lachend. Ze pakt mijn arm en trekt me langzaam mee naar de uitgang. Om me heen zie ik nog allemaal mensen uitbundig dansen. 

"Waarom gaan we al?" vraag ik zacht. Scarlet rolt haar ogen. 

"Kijk hoe je eraan toe bent, Mace vroeg al of ik even bij je wou kijken omdat hij zei dat je te veel op had. Hij had nog gelijk ook" zegt ze hoofdschuddend.

Mace? Die was hier toch net nog? Het lijkt wel alsof ik even van de wereld ben geweest. Dat stomme alcohol ook. 

Op de fiets terug ben ik een paar keer van mijn fiets gevallen. Maar pijn deed het niet. Ik kon er alleen maar stom om lachen. Als we bij mijn kamer zijn aangekomen krijg ik met moeite de sleutel in het slot. Scarlet ziet het en moet lachen. 

"Waarom maken ze dat gat zo klein!" roep ik gefrustreerd. 

"Of de sleutel zo groot" grinnikt Scarlet. Eindelijk lukt het en ik gooi de deur open. Ik draai me vervolgens om naar Scarlet. "Ik ga maar weer, red je het verder?" vraagt ze. Ik knik. Ze schud lachend haar hoofd. 

"Ik zie je nog, we bellen!" en met dat loopt ze de gang uit richting de lift. Ik kijk haar na niet goed wetend wat ik anders moet doen. Dan draai ik me moeizaam om om naar de bank te lopen. Ik plof neer zonder mijn jas of schoenen uit te doen. Met een pijnlijk gezicht wrijf ik over mijn hoofd. Dat word koppijn morgen. Nu wil ik gewoon slapen. Ik voel mijn ogen moe worden. Net op het moment dat ik denk dat ik droom vult een irritant geluid de stille kamer. Geïrriteerd kom ik overeind. Dan bedenk ik me dat het mijn mobiel is. Ik kijk zoekend om me heen. Waar is dat ding toch? Dan zie ik hem al liggen. Hij ligt in het spleetje tussen de bank. Ik pak hem. Ik voel me licht in mijn hoofd en het duurt even voor mijn ogen scherpstellen. Luke belt. Zonder er bij na te denken druk ik op het groene icoontje.

"Luke!" zeg ik lachend.

"Val?" hoor ik zijn stem. Zijn mooie stem...

"Wie anders!" grinnik ik. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. "Het is midden in de nacht, waarom bel je?" vraag ik dan maar.

"Heb jij mijn smsjes niet gelezen?"

"Nee" zeg ik. Ik hoor Luke zuchten.

"Waar ben je" vraagt hij met een wat killere stem.

"In Amsterdam, dat weet je toch" zeg ik. Ik lach even. Luke negeert het.

"Heb je gedronken?" vraagt hij verder. 

"Misschien wel ja" zeg ik. Waarom al die vragen? 

"Ik wil dat je daarmee stopt!" 

Ik trek een wenkbrauw omhoog. Verbaasd kijk ik op mijn mobiel of het wel echt Luke is die belt. Ja, het is hem echt.

"Wie denk je dat je bent, mag ik geen lol hebben ofso? Jij vermaakt je ook prima. Je denkt helemaal niet meer aan mij, ja nu alleen omdat ik gedronken heb" zeg ik boos.

"Valerie..." zegt hij nog maar ik hang boos op. Wat denkt hij wel. Hij kan niet zomaar bepalen wat ik doe en wat ik niet doe. Ja hij mag zeker wel elke avond uitgaan en meiden om zich heen hebben. Maar als ik een keer lol heb is het gelijk verkeerd. Op hetzelfde moment voel ik me ineens ontzettend ziek. Ik voel al wat naar boven komen en snel ren ik naar de badkamer. Daar komt alles er uit. Ik blijf maar overgeven. Tranen springen in mijn ogen. Ik hou me stevig vast aan de rand van de wc. Eindelijk stopt het, ik spoel snel door en ga op de bril zitten. Dan komen de tranen. Uitgeput doe ik ze voor mijn gezicht en snik zachtjes. Hoe moet dit nu. Ik voel me zo ontzettend beroerd. Ik drink nooit meer. NOOIT. Maar tegelijkertijd weet ik dat dat onzin is.

Mijn mobiel rinkelt weer en ik zie dat Luke belt. Ik veeg de tranen uit mijn gezicht en neem op. 

"Valerie gelukkig!" hoor ik gelijk. 

"Luke..." zeg ik zacht. 

"Valerie luister, ik bedoelde het echt niet zo, natuurlijk mag je lol hebben. Ik... ik mis je gewoon en ik ben veel te bang dat ik je ga verliezen. Ik wil niet dat jezelf pijn doet... of mij" het laatste zegt hij zacht, maar ik hoorde het wel.

Ik blijf stil. 

"Te laat.." zeg ik dan.

"Wat?!" Luke raakt in paniek. Ik frons mijn wenkbrauwen. "Heb je.. Ben je met een ander?!"

Mijn ogen worden groot. "Luke nee?! Wat dacht jij nou? Ik had het over mezelf pijn doen, ik heb net overgegeven. Iets meer vertrouwen graag!" roep ik.

Ik hoor Luke opgelucht zuchten. Ik rol mijn ogen. 

"Sorry" Zegt hij. 

Ik glimlach. "Het geeft niet, hoe zit het eigenlijk met jou?"

"Valerie, ik zou je nooit bedriegen, dat weet je". 

Zie je wel. Ik moet gewoon niet zo moeilijk doen. Die foto is gewoon een fan. 

"Ik haat dit" zegt Luke.

"Wat?" vraag ik.

"Dat we op deze manier moeten praten..."

Ik zucht. "Ik ook..."

Het blijft even stil. "Valerie, je hebt toch weekend?"

"Ja...?"

"En niks te doen dit weekend?"

"Euhh, voor zover ik weet niet. Alleen wat schoolboeken bestellen maar dat kan maandag ook nog. Hoezo?" vraag ik nieuwsgierig. 

Weer blijft het even stil.

"Valerie, ik wil dat je hierheen komt, ik zal een vliegticket regelen. Ik moet je zien... je kussen"

Er springen weer tranen in mijn ogen. Maar nu van blijdschap. "Luke... Meen je dat.. Meen je dat echt?" 

"Ik meen het. Valerie, ik mis je, ik wil bij je zijn zo veel mogelijk. Morgen zien we elkaar"

Morgen! Morgen zie ik Luke weer! Ik voel me opeens weer helemaal goed.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Yeeyy, nu al een update! Ik heb opeens weer ontzettend veel inspiratie en zin om te schrijven!

Wat vinden jullie ervan? Al enig idee wie de gemene smsjes stuurt? ;)

En wat denken jullie dat er gaat gebeuren?

Vote alsjeblieft! 1 voter zal dit hoofdstuk toegewijd krijgen! :)

xxxxxxx

Wendy