Come Back ( Luke Hemmings ) #Wattys2015 #feels

HOOFDSTUK 30

Woooww dit is alweer hoofstuk 30! En nog een reden voor een feestje: Come Back is 1 jaar oud! Of 1 jaar jong, idk. Ik ben zo blij dat mijn boek door jullie gelezen word! Het geeft me de kracht om door te schrijven! I love every single one of you!

Bedankt :)

Ik hoorde trouwens dat de vorige hoofdstukken door sommige niet gelezen konden worden... daar baal ik echt van, maar je kunt hem zeker op je laptop lezen of nog een keer proberen. Maar ik hoop dat deze het wel doet!

x Wendy

-------------------------------------------------------

P.O.V Luke

De jongens zijn naar huis en ik lig hier maar op de bank voor me uit te staren. Het huis voelt zo leeg zonder Valerie. Het voelt onjuist. Het klopt gewoon niet. Buiten regent het behoorlijk hard. Af en toe een hagel buitje. Het laat zo'n beetje zien hoe ik me vanbinnen voel. 

Ik kijk op de klok.

kwart over 7. Haar vliegtuig zou nu vertrokken zijn. Ik voel een steek in mijn hart. 

Ik ben haar kwijt.

Ik loop naar het raam en kijk uit over de vele straten van London. Duizenden lichtjes maken de stad levend. Maar mijn leven lijkt stil te staan. 

Een halfjaar geleden wist ik niet wat liefde was. 

Nu wel. Nu zeker. 

Nog nooit heb ik me zo gevoeld. Ik kan het niet eens uitleggen. 

Ik bal mijn vuisten. En ik voel dat mijn ogen langzaam vochtig worden. 

Ik loop met een gebogen hoofd naar de gang en trek een warme jas aan. 

Het regent wel keihard, maar wat kan het mij schelen. 

Ik trek de voordeur achter me op slot en begin te lopen. Het is ontzettend koud buiten maar ik voel het gewoon niet. Mijn haar word zeiknat en het regenwater glijd langs mijn gezicht naar beneden.

Ik weet niet hoelang ik nu al loop, tien minuten? twintig? Of misschien wel al een uur. Het maakt niks uit. Als ik de hoek omsla zie ik dat ik steeds dichter bij de Londen eye kom. Er is bijna geen mens op straat. Ik voel mijn telefoon in me zak trillen maar ik zet hem uit. 

En toen, op dat moment kwam het,

De tranen.

Ik veeg ze weg maar ze blijven komen. 

P.O.V Valerie

"Uhm, ja sla hier de hoek maar om" Zeg ik tegen de taxi chauffeur. 

Na dat ik de brief had gelezen kon ik niet anders dan terug gaan. De brief heeft me echt op een ontzettend kwetsbaar plekje geraakt. En Luke heeft gelijk. DIT is liefde. Wat wij samen hebben is liefde, en het maakt niet uit wat andere zeggen. Het gaat om ons.

En dus ben ik naar zijn huis gereden, maar Luke was er niet. En nu probeer ik hem dus te zoeken. Maarja hoe vind je iemand in London? In de regen..

"Mevrouw ik wil wel doorrijden maar er loopt een jongenman op de weg"

Ik kijk geërgerd uit het raam maar dan maakt mijn hart een sprongetje. 

"STOP!" roep ik uit. De chaffeur kijkt fronsend in de spiegel maar stopt wel.

Zodra de auto stil staat spring ik zo snel mogelijk de auto uit. Met de brief in mijn hand begin ik te rennen. Luke loopt daar met zijn handen in zijn zakken, kletsnat. 

"Luke!" roep ik uit. Ik ren harder. 

Luke staat stokstijf stil en draait zich om. Zijn ogen worden groot.

"V-valerie?!"

Hijgend kom ik bij hem aan. Zijn ogen zijn dik en rood van het huilen. 

"Luke i-ik"

Luke kapt me af en pakt mijn gezicht vast en zoent me. Eerst blijf ik verstijfd staan maar dan leg ik mijn handen voorzichtig in zijn nek. Luke drukt me steviger tegen zich aan. Een zoen met zoveel liefde. Onze tongen spelen voorzichtig met elkaar terwijl luke zijn armen om mijn middel legt. 

We worden zeiknat maar geen van ons beide lijkt het te merken.

Luke trekt even zijn gezicht terug en fluisterd "Valerie, ik hou van je. en het maakt niet uit of iemand anders zegt. Luister nu naar me. Ik. hou. van. jou." 

Ik glimlach en druk mijn lippen weer veilig tegen die van Luke aan. 

Ik hou ook van jou Luke.

Zo ontzettend veel.