Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK1

~{•pov Kaitlynn•}~
Bloed... Overal bloed. Ik keek naast me en zag een kleine jongen die misschien net 3 jaar was naast me zitten. Hij was waarschijnlijk net 2 jaar ouder dan dat ik op dat moment was. Hij had zijn arm beschermend om me heen geslagen. Ik kroop tegen hem aan en hield mijn adem in. We zaten in een kast terwijl er buiten de kast verschillende lijken lagen. Ik had geen idee hoe ik er terecht was gekomen of waar ik überhaupt precies was. Opeens hoorde we een knal. De greep van de jongen werd nog steviger rond mijn middel heen. Mijn hele lichaam stond stijf van de angst. Er werd een kleine hand voor mijn mond geslagen. Er kwamen 2 mensen de kamer binnen. Ik herkende ze als mijn adoptie ouders. Ze deden de kast deur open en keken een paar seconden naar mij en de jongen. "Kom Luke we gaan jullie hier weg halen." De jongen die dus blijkbaar mijn broer Luke was in jongere vorm schudde zijn hoofd. "Carson..." mompelde hij. Mijn adoptie ouders keken hem gepijnigd aan. "Carson is bij papa en mama, maak je maar geen zorgen. We moeten er nu voor zorgen dat we hier wegkomen, het is gevaarlijk." Luke keek mijn adoptie ouders fronsend aan. "Maar tante-" Wacht WAT?! Tante?! Zijn mijn adoptie ouders eigenlijk mijn oom en tante?! Dat is absurd!

Opeens was de droom weg en was het enige wat ik nog kon zien de kleur zwart. Ik keek in paniek om me heen. Ik was helemaal alleen. Ik rende door de ruimte heen, opzoek naar een uitgang. Maar het enige wat ik vond was nog meer leegte. Na een tijdje, ik heb geen idee hoelang maar het leek wel op dagen, ging ik op de grond zitten en maakte een balletje van mezelf. Ik wiegde mezelf huilend heen en weer. "Ik wil niet meer alleen zijn...." snikte ik.
Opeens vervaagde de zwarte kleur en stond ik weer in het kasteel van mijn echte ouders.

Ik stond bovenaan een trap en onderaan lag er een lichaam. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om beter te kunnen kijken, en zag dat het Jayden was. "Jayden!!!" ik gilde zijn naam en rende de trap af. Tranen liepen over mijn wangen terwijl ik iedere keer weer opnieuw zijn naam riep. Ik kon hem niet kwijt raken. Als dat zou gebeuren zou ik mezelf waarschijnlijk ook kwijtraken. Ik was al een tijdje aan het rennen maar kwam er nu pas achter dat hoe hard ik ook rende ik kwam geen ene stap dichter in de buurt van het lichaam van Jayden. Ik begon Jayden's naam te roepen, in de hoop dat hij me zou horen en zich zou gaan bewegen. Of misschien antwoord gaf. Ik wilde gewoon weten dat hij nog leefde en niet dood was. Ik wilde gewoon weten dat alles goed met hem ging. Ik wilde gewoon weten, nee ik moest gewoon weten dat ik hem weer in mijn armen kon sluiten. Ik besloot om weer te gaan rennen, en misschien dat ik deze keer wel vooruit kwam. Toen ik doorhad dat ik nogsteeds niet vooruit kwam zakte ik huilend op de grond. "Jayden, alsjeblieft! Blijf bij me! Geef me alsjeblieft een teken dat je me hoort, i-ik kan niet zonder je!"
het lichaam van Jayden vervaagde langzaam en eindelijk kon ik vooruit komen. Ik rende de trap af naar zijn lichaam. Net op het moment dat ik helemaal beneden was en naar zijn hand reikte was zijn lichaam weg. "NEE!!" ik greep naar de plek waar zijn lichaam een paar seconden er voor nog had gelegen, maar het was toch echt weg, en ik was weer helemaal alleen..... Ik krulde mezelf weer op als een balletje en bleef daar huilen liggen. Ik was weer alleen, helemaal alleen.... Dit bleef alleen niet vor lang. Ik hoorde het geluid van voetstappen. En het was niet van 1 persoon. Voor zover ik kon schatten waren het er wel zeker een stuk of 15. Ik deed geen moeite om op te kijken en bleef gewoon liggen op de plek waar ik lag. De personen stopte vlak naast me. Ik werd nu toch wel een beetje nieuwsgierig en keek dus voorzichtig op. Naast me stond de koning met 14 soldaten om hem heen. Hij keek me grijnzend aan, een grijns die al van te voren voorspelde dat het niet veel goeds betekende.

"Maak haar af."

De soldaten salueerde naar de koning en begonnen me te schoppen.

~

Ik weet niet hoe vaak ik ze heb gesmeekt om te stoppen, maar ik weet wel dat ze geen ene keer naar me hebben geluisterd. Ze hoorde me wel, dat weet ik zeker aangezien de grijns op hun gezicht iedere keer groter werd bij elk smeekgebed wat ik deed. Mijn hele lichaam deed pijn, maar ik kon er niks tegen doen. Ik was alleen en ik kon mezelf niet bewegen. Mijn keel voelde rauw aan, en ik kon helemaal niet meer praten. Ik was opgesloten in mijn eigen lichaam met alleen mijn eigen gedachtes waar ik naar kan luisteren. De zwarte kamer waar ik weer in was, was helemaal niks veranderd. Of misschien wel, maar ik kon toch alleen maar zwart zien en zwart is zwart. Daar veranderd niets aan.

Ik voelde weer een pijnscheut door heel mijn lichaam heen trekken, ten teken dat er weer een andere droom aan zat te komen. Het rare was dat de dromen allemaal levensecht aanvoelde en ik zelf dus geen idee had of ze nep of echt waren. Van de eerste wist ik natuurlijk wel dat die nep was aangezien Luke er 3 jaar oud was en ik was er zelf ook nog maar 1, maar de andere voelde levensecht aan. De angst en de pijn....

De pijn door mijn lichaam werd steeds erger. Ik sloot mijn ogen en werd weer meegetrokken in een nieuwe droom.

Bloed... Overal bloed.

****************************************************

Zo dit was het eerste hoofdstuk van Found Our Way Back. Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden. Ik weet nog niet wanneer ik weer ga updaten aangezien ik vrijdag op vakantie ga.

Echt heel erg bedankt voor het lezen van The Football Princess!! En ik hoop dat jullie dit boek net zo leuk gaan vinden als dat boek❤️

-xxx- love yaa

vote / follow ? ♥♥