Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK9

Ik stond op, of dat probeerde ik in ieder geval aangezien mijn ene been nog niet sterk genoeg was om op te staan en dus mijn evenwicht verloor. Gelukkig stond Luke al meteen naast me en ving hij me op.

"Rustig aan Kait, je bent zelf ook nog niet helemaal gezond." Ik keek Luke aan en glimlachte. "Ik ben gezond genoeg om naar mijn vriendje te gaan en hem eindelijk weer in mijn armen te nemen." Luke glimlachte. "Ik weet het Kait, kom we gaan snel naar hem toe." Ik keek naar mijn ouders en ze knikte allebei. Ik draaide me om en probeerde zo snel mogelijk uit de eetzaal te komen. Luke liep naast me en kon gewoon op normaal tempo met me meelopen, dus kan je nagaan hoe snel ik ging.

Na 5 minuten waren we eindelijk buiten en zag ik dat er een limo klaar stond. Ik rolde mijn ogen, ik was nog steeds niet gewend aan de limo die iedere keer klaar staat als je weg wilt uit het paleis. Tuurlijk in het begin was het leuk maar iedereen kijkt je na op straat wanneer ze een limo voorbij zien komen. Als je uitstapt staart ook echt iedereen je aan. Alsof je de koningin bent. Oke, natuurlijk ben ik nu dan wel een prinses, maar zo voel ik me totaal niet. Mijn leven is nog steeds hetzelfde als dat het was voordat ik wist dat ik een prinses was. Oke ik kan nu niet op mijn been staan maar ik heb wel eens mijn been gebroken gehad en toen kon ik er ook niet staan, en ik woon nu ook in een paleis. Deze dingen zijn eigenlijk de enige dingen die zijn veranderd.

Ik stapte met Luke de limo in en wachtte totdat we bij het ziekenhuis waren. De reis was in werkelijkheid niet al te lang maar voor mijn gevoel leek het uren te duren. Ik trommelde met mijn vingers gespannen op mijn schoot en keek de hele tijd uit het raam.

{-Pov Jayden *yayyy* }

Ik hoorde een heel vervelend regelmatig piepend geluid. Het geluid irriteerde me zo erg. Ik wilde Mijn arm optillen en het ding wat het geluid maakte kapot slaan, maar om de een of andere reden kon ik mijn arm niet optillen. Ik probeerde mijn ogen open te doen om te kijken waarom ik mijn arm niet op kon tillen, maar ook dit lukte me niet. Ik begon een beetje in paniek te raken want... nouja zeg nou zelf zou jij niet in paniek raken als je je armen en benen niet kan bewegen en zelfs je ogen niet open kan doen? Nouja, het boeit me eigenlijk ook niet echt, ik word daar namelijk behoorlijk bang van.

Opeens hoorde ik een geluid en als snel werd dat gevolgd door het geluid van voetstappen. Ik probeerde me te focussen op het geluid van de voetstappen.

"Zag je dat?" hoorde ik opeens de stem van een meisje zeggen. Ik had geen idee van wie de stem was aangezien ik het niet herkende.

"Nee, wat moet ik gezien hebben dan?" vroeg nu een andere meisjes stem. Ik was zo in de war, wie zijn die mensen? En over wie hebben ze het?

"Hij bewoog z'n hand! Nouja, zijn vinger om precies te zijn, maar hij bewoog hem wel!" Had ze het nu over mij? Ik probeerde opnieuw om mijn vinger te bewegen. Ik concentreerde me heel erg op mijn vinger en tot mijn eigen verbazing lukte het me om twee vingers te bewegen!

"Kijk! Hij doet het weer!" Riep de eerste stem. "Ik ga een echte verpleegster halen, eentje die hiermee om weet te gaan." zei de andere stem.

Ik bleef de hele tijd aan verschillende lichaamsdelen denken, in de hoop om ze te kunnen bewegen. Uiteindelijk probeerde ik mijn ogen te openen en het lukte!

Ik opende mijn ogen en werd meteen verblind door licht. Ik kreun verliet mijn mond. Ik denk dat ik een lange tijd al in het ziekenhuis heb gelegen, aangezien het eerder klonk alsof er een wilddier hier in het ziekenhuis rond liep.

Na een paar seconden opende ik mijn ogen weer maar deze keer heel langzaam. Voor me stond een meisje met rood haar. Ik knipperde met mijn ogen en deed mijn mond open om te praten maar er kwam geen geluid uit. Ik ging verzitten en pakte een glas water wat op het nachtkastje naast me stond. Ik dronk het glas in een keer op en schraapte mijn keel en keek het meisje weer aan.
"Sorry maar... Wie ben jij en wat doe ik hier?"
Het meisje glimlachte. "Ik ben Kim een verpleegster hier in het ziekenhuis." Ik wachtte op het antwoord op mijn andere vraag maar dit antwoord kreeg ik niet. "Uhm wat doe ik hier precies?" Kim keek me onderzoekend aan. "Weet je echt niet meer wat er gebeurd is." Ik rolde met mijn ogen. "Anders zou ik het niet vragen. Duhh..." Wat een domme vraag om te stellen zeg....

Kim zuchtte. "Ik denk dat je dat beter aan iemand anders kunt vragen aangezien ik er zelf ook niet alles over weet, en je dan waarschijnlijk een half verhaal vertel waarvan de helft niet waar is." Ik zuchtte en knikte. Dan wacht ik maar totdat er iemand me echt kan vertellen wat er aan de hand is...

Een half uur later zat ik gewoon uit het raam te staren. Nadat ik wakker was geworden hebben een paar dokters wat testjes gedaan. Ze zijn nu eindelijk weg maar hebben me wel hele erge hoofdpijn gegeven. Buiten liepen er kleine kinderen die aan het overgooien waren met een bal. Ik dacht terug aan de tijd dat ik dat zelf ook deed. De tijd dat mijn ouders nog gewoon normaal waren en elke dag thuis waren om voor mij en mijn zus te zorgen. Maar sinds mijn zus is overleden is alles anders. En het ergste is nog, ze geven mij de schuld....

Ik was diep ik gedachte verdronken toen opeens de deur open gegooid werd. In de deur opening stond een super mooi meisje. Ze liep op krukken....

********************************

Wat zou er gebeurd zijn met de zus van Jayden? Ideeën? Zet ze maar in de reacties!

Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden. Ik weet dat hij er pas heeeeeel laat op staat maar ik had het echt heel erg druk met school afgelopen week en school gaat toch echt voor. Dit zal waarschijnlijk wel vaker gebeuren omdat ik in mijn examenjaar zit enzo... Ik hoop dat jullie dit een beetje begrijpen haha :)

-xxx- love yaa